«Το κείμενο είναι τόσο συγκλονιστικό. Σου λέει «άκου». Η εποχή δεν έχει σημασία. «Άκου τον άνθρωπο που σου μιλάει απέναντι και κυρίως το παιδί σου. Άκου». Πρέπει να ακούμε τη νέα γενιά, γιατί έχει άλλα ερεθίσματα. Η νέα γενιά βιώνει άλλα πράγματα και πρέπει να τα ακούσω, όχι όμως από το φίλτρο της δικής μου γενιάς», δηλώνει η Μαριάννα Τουμασάτου με αφορμή την παράσταση («Πάμε Δανάη!», Συνέντευξη: Άρης Καβατζίκης – Δανάη Μπάρκα).

Μια μάνα υποκινούμενη από την ανάγκη της να μιλήσει στον γιο της στέκεται δίπλα στο κουβούκλιο του φρουρού στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη ξεκινώντας μια εξομολόγηση βγαλμένη μέσα από τα βάθη της ψυχή της. Οι παιδικοί ανεκπλήρωτοι έρωτες, οι χοροί με τον ξάδελφο της και τα χρόνια ξεγνοιασιάς επιστρέφουν στο νου της για να καλύψουν πρόσκαιρα το αβάσταχτο κενό που άφησε η απώλεια του γιου της αλλά και για να ξορκίσουν το σκληρό και απάνθρωπο παρόν που κατακερματίζει τον ψυχισμό των νέων. Απόγνωση και ανάγκη για συγχώρεση είναι τα χαρακτηριστικά της εξομολόγησης της. Συγχώρεση που δεν ήξερε τι ένιωθε, που δεν προνόησε, που δεν συγκράτησε τον πατέρα του, που δεν του μιλούσε πιο συχνά, που δεν του δίδαξε πως να είναι ελεύθερος για να μην χρειαστεί να πει και αυτός στην ζωή του “πάλι καλά”… συγχώρεση που δεν ήταν μαζί του όταν πέθανε για να δει αν πόνεσε. Η παρουσία ενός άγνωστου στην γυναίκα στρατιώτη που κάνει το γερμανικό νούμερο την βοηθάει να εστιάσει σε όλα αυτά που ήθελε να πει στον γιό της, ενώ αυτός θα πρέπει να την ακούει ανυπεράσπιστος, χωρίς να μπορεί να καβαλήσει την Χάρλεϋ και να φύγει. Την Χάρλεϋ που καβάλησε εκείνη την ήμερα που τσακώθηκε με τον πατέρα του με αφορμή την στρατιωτική του θητεία και δεν γύρισε πότε πίσω…

Το τρυφερό «Μπουφάν της Χάρλεϋ ή πάλι καλά» του Βασίλη Κατσικονούρη μας παρουσιάζει μια πληγωμένη από την ζωή γυναίκα απογυμνωμένη από κάθε άμυνα και προσωπείο. Ένα έργο που αναλύει εις βάθος την περίπλοκη γυναικεία ψυχολογία, βάζοντας στο μικροσκόπιο μια γυναίκα που έχει ακόμα μέσα της μεγάλα αποθέματα αγάπης αλλά πλέον δεν έχει που να τα εξαντλήσει. Ένας μονόλογος που μας διδάσκει το πόσο σημαντική είναι μια στιγμή προκείμενου να στιγματιστεί μια ολόκληρη ζωή και πως το μόνο που αξίζει τελικά είναι να απολαμβάνεις αυτά που έχεις για όσο τα έχεις.

Σε έναν ρόλο που απαιτεί πολύ λεπτούς χειρισμούς και τεράστια υποκριτική ευελιξία και εμπειρία, η Μαριάννα Τουμασάτου στέκεται περισσότερο από αντάξια των περιστάσεων. Το πικραμένο περπάτημα της, τα ονειροπόλα γεμάτα απελπισία μάτια της και οι διστακτικές, φοβισμένες κινήσεις της συνθέτουν το πορτραίτο μιας γυναίκας έτοιμης να εκραγεί από θλίψη και οργή τόσο απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό όσο και απέναντι στον άνδρα της. Μια ερμηνεία που κορυφώνεται με την σπαρακτική κραυγή της μάνας που δεν μπορεί να αποδεχτεί την απώλεια του γιου της.

Το απλό και κατατοπιστικό ταυτόχρονα σκηνικό του Ντέιβιντ Νεγρίν αφήνει τον απαραίτητο χώρο στην Μαριάννα Τουμασάτου για να μεγαλουργήσει. Παράλληλα, οι εύστοχες μουσικές επιλογές του Στέφανου Αδάμη πλαισιώνουν όμορφα το υπόλοιπο σύνολο.

Στην δική του προσέγγιση, ο Αλέξανδρος Σταύρου έχει φανταστεί μια γυναίκα που ακροβατεί στα όρια της λογικής και της τρέλας, της κωμωδίας και της τραγωδίας. Μια γυναίκα καθημερινή, λαϊκή και φοβισμένη που μετατρέπεται σε ένα αγρίμι που θέλει να ξεσπάσει. Ταυτόχρονα, έχει δημιουργήσει μια παράσταση που έχει τις απαιτούμενες εντάσεις αλλά και ένα έντονο στοιχείο ονειροπόλησης.

Συμπερασματικά, η συνταρακτική ερμηνεία της Μαριάννας Τουμασάτου σε συνδυασμό με την εύστοχη σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Σταύρου πάνω στο καλογραμμένο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη συντελούν στην δημιουργία μιας παράστασης που κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή και τον συγκινεί βαθιά.

Συντελεστές

---

• Συγγραφέας: Βασίλης Κατσικονούρης
• Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Σταύρου
• Μουσική: Στέφανος Αδάμης
• Σκηνογραφία: Ντέιβιντ Νεγρίν
• Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
• Γραφιστική επιμέλεια: Indigo Creative
• Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
• Μακιγιάζ: Ιωάννης Μιχαλέλης

Παίζει: Μαριάννα Τουμασάτου