«Ο Άμλετ για μένα φυσικά δεν είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, αλλά ο Άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο. Όπως αγγίζει τα υψηλά νοήματα της ύπαρξης και διερωτάται πάνω σ’ αυτά, έτσι και τα πάθη του είναι αληθινά. Η σκηνική ερμηνεία του, λοιπόν, οφείλει να προκαλεί την ταύτιση του θεατή έστω σε σημεία. Αυτό δεν έχει κανένα νόημα αν ο Άμλετ είναι νάρκισσος.» δηλώνει ο Αναστάσης Ροϊλός για το πως προσδιορίζει τον δικό του Άμλετ (marieclaire.gr, Συνέντευξη: Αναστασία Καμβύση).

Ο θάνατος του Βασιλιά της Δανίας, Άμλετ, αναδεικνύει έναν κόσμο παρακμής που ήταν πρόσκαιρα κρυμμένος. Μετά τον απροσδόκητο θάνατό του, τα ηνία του βασιλείου περνούν στον αδελφό του, Κλαύδιο, ο οποίος, μαζί με την εξουσία, παίρνει για γυναίκα του τη χήρα του αδελφού του, τη Γερτρούδη. Ο νεαρός πρίγκιπας Άμλετ, γιος του αποθανόντος βασιλιά, είναι δυσαρεστημένος τόσο από την άνοδο του ανάξιου θείου του στον θρόνο, όσο και από τον πρόωρο γάμο της μητέρας του μαζί του. Από εκεί και πέρα, ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου, με τα πάθη των ηρώων να βγαίνουν στην επιφάνεια, ξεσκίζοντας κάθε ψήγμα φαντασίας και τρυφερότητας, ενώ ταυτόχρονα τους μετατρέπουν σε αδηφάγα τέρατα πλημμυρισμένα από αισθήματα εκδίκησης, μίσους και θυμού. Το έργο τελειώνει με τον νεκρό Άμλετ στην αγκαλιά του Οράτιου, με τον τελευταίο να του ορκίζεται ότι θα μεταδώσει στις επόμενες γενιές την ιστορία του και θα παλέψει με νύχια και με δόντια για την διατήρηση της τάξης και της δικαιοσύνης.

Ο συμπαθητικός Άμλετ του William Shakespeare, σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά, έρχεται να μας μεταδώσει ποιητικά τα νοήματα του αριστουργηματικού κειμένου του Άγγλου δραματουργού. Πρόκειται για ένα κείμενο που εστιάζει στην ανηθικότητα του εξουσιομανή ανθρώπου και στην ηδονή που του προσφέρει αυτό το αίσθημα, τονίζοντας το έντονο πάθος της εκδίκησης, καθώς και την αμφισβήτηση των συγγενικών σχέσεων. Πάνω απ’ όλα, δεσπόζει το αυτοκαταστροφικό ένστικτο, στο οποίο οδηγούν τόσο το ανθρώπινο αδιέξοδο όσο και ένα ντόμινο αποτρόπαιων πράξεων, που κάποια στιγμή θα τιμωρηθούν από την ανώτερη δύναμη της μοίρας.

Ο Αναστάσης Ροϊλός στον ρόλο του Άμλετ, καταφέρνει να ισορροπήσει με μαεστρία ανάμεσα στην φαινομενική τρέλα και την ειρωνεία, φέρνοντας το απαιτούμενο συναισθηματικό φορτίο στις πιο δραματικές σκηνές. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί ένα περίεργο αλλά ταυτόχρονα απόλυτα
οικείο πρόσωπο που την μια στιγμή φιλοσοφεί, γεγονός που δείχνει μια συγκροτημένη σκέψη και την άλλη στιγμή παραληρεί παραδομένος στην αυτοκαταστροφή του. Η Ιωάννα Παππά, υπεροπτική ως πρώτη κυρία του παλατιού και τρυφερή ως μητέρα του νεαρού Άμλετ, συνθέτει το κάδρο μιας αριστοκρατικής και κομψής γυναίκας, που δεν γνωρίζει απόλυτα τον νέο σύζυγό της. Ο Μιχάλης Συριόπουλος είναι πραγματικά εξαιρετικός ως αλαζόνας και αδίστακτος Κλαύδιος, διαμορφώνοντας μια σατανική φιγούρα που διψάει για εξουσία, αλλά ταυτόχρονα έναν αδύναμο άνθρωπο, πνιγμένο από τύψεις. Ο Θοδωρής Σκυφτούλης δημιουργεί έναν γλοιώδη, ανήθικο και πονηρό Πολώνιο, έτοιμο να κάνει το οτιδήποτε για να ικανοποιήσει τις ορέξεις των αφεντικών του. Η Τζένη Καζάκου παρουσιάζεται εύθραυστη ως ερωτευμένη και αθώα Οφηλία, αν και υπερβολική στις σκηνές της τρέλας της ηρωίδας. Ο Δημήτρης Αποστολόπουλος, γεμάτος αγανάκτηση, ενσαρκώνει έναν Λαέρτη διψασμένο για εκδίκηση, που πέφτει άδοξα μετά την αριστοτεχνική σπαθογραφία (Αναστάσης Ροϊλός). Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου και ο Θανάσης Δόβρης, ως δίδυμο Ρόζενκραντζ και Γκίλντενστερν, δίνουν κωμική χροιά στο έργο, ενσωματώνοντας στην ερμηνεία τους ένα ρομποτικό περπάτημα, τονίζοντας πόσο εξαρτημένοι και πιστοί είναι στην εξουσία. Ο Άρης Νινίκας, ο οποίος εμφανίζεται κυρίως στην αρχή και στο τέλος της παράστασης, φέρνει στη σκηνή έναν ελπιδοφόρο Οράτιο, έτοιμο να συνεχίσει να πολεμάει το άδικο.

Σε γκρίζες αποχρώσεις και θυμίζοντας φρούριο, το σκηνικό (Μικαέλλα Λιακατά) είναι μουντό και πολλές φορές χάνει τη λειτουργικότητά του, μη δίνοντας στον θεατή σαφή αίσθηση του χώρου. Τα κοστούμια (Βασιλική Σύρμα) κινούνται σε σκοτεινά χρώματα (εκτός από το κοστούμι του Θοδωρή Σκυφτούλη), προσδίδοντας μια αινιγματική νότα στο κλίμα της παράστασης.

Στην προσέγγιση του Θέμη Μουμουλίδη, ο Άμλετ είναι ένας νέος, ευφυής και πληγωμένος άνθρωπος, που, κατηγορώντας για το ανόσιο φονικό του πατέρα του τόσο τους άλλους όσο και τον εαυτό του, προσπαθεί να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη και να πάρει εκδίκηση. Μέσα από την κατανόηση των ηρώων, μας δίνει μόνο μια γεύση από τα βαθύτερα πάθη τους, δημιουργώντας μια σαφή αλλά μονοδιάστατη παράσταση χωρίς συναισθηματικές κορυφώσεις. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο που αναδεικνύεται μέσα από τη σκηνοθεσία του προαναφερθέντος είναι η έντονη ειρωνεία, που προσδίδει έναν κωμικό τόνο στην ροή της παράστασης.

Συμπερασματικά, οι εξαιρετικές ερμηνείες, με τον Αναστάση Ροϊλό να φέρνει εις πέρας τον πολυδιάστατο ρόλο του Άμλετ, δεν υποστηρίζονται επάξια από τη μονοδιάστατη σκηνοθεσία και το ανεπαρκές σκηνικό.

Συντελεστές

---

• Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
• Επεξεργασία κειμένου – Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης
• Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
• Σκηνικό: Μικαέλα Λιακατά
• Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
• Κινησιολογική επεξεργασία: Πατρίσια Απέργη
• Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
• Σπαθογραφίες: Αναστάσης Ροϊλός
• Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Λιαποπούλου
• Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού
• Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
• Πηγές φωτογραφιών: https://full-time.gr/, https://www.monopoli.gr/, https://www.in.gr/ & https://www.more.com/gr/
• Artwork: Θωμάς Παλυβός
• Παραγωγή: 5η Εποχή

Συμπερασματικά, οι εξαιρετικές ερμηνείες, με τον Αναστάση Ροϊλό να φέρνει εις πέρας τον πολυδιάστατο ρόλο του Άμλετ, δεν υποστηρίζονται επάξια από τη μονοδιάστατη σκηνοθεσία και το ανεπαρκές σκηνικό.

INFO

---

Δημοτικό Θέατρο Αιγάλεω – Αλέξης Μινωτής

Δαρδανελλίων 16

Διάρκεια: 100′

Από 29/6/2024

Εισητήρια: από 20€

Κρατήσεις: more.com