«Το έργο νομίζω ότι δυστυχώς ξεπερνάει το επίκαιρο και είναι και εφήμερο. Είναι ένα έργο που εφορούσε στο πόσο κακοφορμίζει η κοινωνία όταν δεν είναι ανοιχτή και ανεκτική, όταν αποφασίζει να θάψει, αντί να διαχειριστεί τα θέματά της.» δηλώνει ο Αργύρης Ξάφης όσον αφορά το πόσο επίκαιρο είναι το έργο (rosa.gr, Συνέντευξη: Χρήστος Τζίφας).

Το πιο όμορφο παιδί της περιοχής βρίσκεται νεκρό σε ένα χωράφι. Ένας θάνατος που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, φέρνοντας στην επιφάνεια μια ιστορία θλίψης, ταπείνωσης, κακοποίησης και στερεοτύπων. Θέλει να ανοίξει τις κλειστές πόρτες και να ακούσει τις φωνές των παιδιών και μετέπειτα γονιών που έχουν πέσει θύματα βιασμού. Ένα καλά στημένο παιχνίδι, μέσα από το οποίο ξετυλίγεται αργά η φρίκη της ανθρώπινης ύπαρξης.

Το χαρισματικό «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» του Ζουζέπ Μαρία Μιρό (καλογραμμένη μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμαννουήλ) αποτελεί μια πολυπρισματική ακτινογραφία της κλειστής κοινωνίας ενός χωριού. Μέσα από την οπτική κάθε ήρωα στο περιστατικό της δολοφονίας του παιδιού, αποκαλύπτεται σταδιακά μια ρωγμή στην κοινωνία αυτή – ένα βουνό από ανεπούλωτα τραύματα που θα τους ταλανίζουν για πάντα. Ένα ενδιαφέρον έργο, όπου μόνο ένας εξαιρετικά έμπειρος ερμηνευτής σαν τον Αργύρη Ξάφη θα μπορούσε να ενσαρκώσει όλους τους χαρακτήρες του.

Σε αυτό το πολύ απαιτητικό εγχείρημα ο Αργύρης Ξάφης στέκεται περισσότερο από αντάξιος των περιστάσεων. Πρόκειται για μια ερμηνεία πολυεπίπεδη που αγκαλιάζει τον κάθε χαρακτήρα με τα κατάλληλα συναισθήματα, δίνοντας ταυτόχρονα μια εξαιρετική κορύφωση στο έργο. Μια ερμηνεία που εισχωρεί βαθιά στις πληγωμένες ψυχές των προσώπων που εμπλέκονται συναισθηματικά με το νεκρό παιδί, «μπήγοντας» μας αργά αργά το μαχαίρι της συνειδητοποίησης του ανθρώπινου χάους, ενώ αφήνει μια μικρή χαραμάδα ελπίδας.

Το λιτό σκηνικό (Βασίλης Αποστολάτος), στρωμένο με ψεύτικο γκαζόν και πλαισιωμένο από αρκετούς προβολείς, σε συνδυασμό με τους ρεαλιστικούς φωτισμούς και τη συναισθηματικά φορτισμένη μουσική (Φώτης Σιώτας), υποστηρίζει άριστα τα υπόλοιπα στοιχεία της παράστασης.

Η Ζωή Ξανθοπούλου, χρησιμοποιώντας ευφυώς τους προβολείς της σκηνής και μεταφέροντας τον Αργύρη Ξάφη σε μια διαφορετική θέση κάθε φορά, δίνει μια υπέροχη κλιμάκωση στο κείμενο. Επιπλέον, αυξάνοντας την ποσότητα των πληροφοριών που λαμβάνει ο θεατής σε κάθε μεταμόρφωση, τον μεταφέρει στον πραγματικό εφιάλτη της ιστορίας. Μάλιστα, κομβικό στοιχείο της σκηνοθεσίας της είναι η ομαλή μετάβαση από την απόλυτη χαρά στην απόλυτη μοναξιά.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια ερμηνεία – κατάθεση ψυχής από τον Αργύρη Ξάφη, μια έξυπνη και ενδιαφέρουσα προσέγγιση της Ζωής Ξανθοπούλου, αλλά και ένα συγκινητικό κείμενο που θυμίζει στον κόσμο τον αντίκτυπο που έχει πάνω του η καταπίεση μιας ανελεύθερης και δήθεν κοινωνίας των νοικοκυραίων.

Πηγή φωτογραφιών: https://www.theatromania.gr/

Πληροφορίες παράστασης: Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος του Ζουζέπ Μαρία Μιρό, σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου στο Θέατρο Θησείον