«Υπάρχει μια δυνατότητα διάδρασης η οποία δεν επιβάλλεται. Το σεβόμαστε το κοινό μας, το οποίο δεν τρομάζει, δεν νοιώθει πανικό. Αντιθέτως θέλει να συμμετέχει! Θέλει να μοιραστεί μία εμπειρία, μία σκέψη, και το κάνει στον δικό του χρόνο.» δηλώνει η Όλγα Ποζέλη σχετικά με το έντονο στοιχείο διάδρασης που διέπει την παράσταση (quinta-theater.gr, Συνέντευξη: Quinta).

Το διαδραστικό «Δάγκώνει» (Μαρία Γουλή & κείμενα που προέκυψαν από την τεχνική του devised theatre) είναι μια περφόρμανς η οποία θέτει ως κεντρικό άξονα της συζήτησης τις έννοια της φιλοζωίας. Μια βόλτα στο πάρκο, μια συζήτηση για το τι ζώο ήταν ο καθένας μας στην προηγούμενη ζωή, ένας σκαντζόχοιρος στη μέση της πόλης, και ένας δύστροπος κρεατοφάγος συνθέτουν ένα κολάζ διαφορετικών εμπειριών σε σχέση με τα ζώα. Μέσα από διάφορα άλλοτε εύστοχα και άλλοτε αμήχανα σκετσάκια και σωματικά δρώμενα, η παράσταση προσπαθεί να μας ταρακουνήσει και να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τα ζώα.

Η Όλγα Ποζέλη ξεχωρίζει στο κομμάτι της αφήγησης των ιστοριών για τα ζώα που ήταν ο κάθε θεατής στην προηγούμενη ζωή, δίνοντας μια υπέροχη κωμική και ονειρική διάσταση. Ο Γιώργος Ντούσης είναι πολύ καλός ως άξεστος κρεατοφάγος, ενώ ο Χάρης Ηλιάδης διακρίνεται για την ευαισθησία που δείχνει στο σκετσάκι με τον σκαντζόχοιρο.

Το φτωχό σκηνικό (Κωστής Δάβαρης) αλλά και τα χνουδωτά ζωάκια που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια της παράστασης δεν ενισχύουν ιδιαίτερα την προβολή του κεντρικού θέματος. Από την παράσταση κρατάω ιδιαίτερα τη θαυμάσια μουσική, που συνοδεύει τόσο όμορφα τα μηνύματα του κειμένου. Κάτι το οποίο κρατάω από την συγκεκριμένη παράσταση είναι η εξαιρετική μουσική που αγκαλιάζει τόσο ωραία τα νοήματα του κειμένου.

Η σκηνοθεσία της Όλγας Ποζέλη είναι εύστοχη όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αποδίδονται τα κείμενα, προσδίδοντας έναν καθημερινό τόνο που κάνει τον θεατή να αισθάνεται οικεία. Αντίθετα, όσον αφορά τα σωματικά δρώμενα που λαμβάνουν χώρα πάνω στην σκηνή φαίνεται ότι λειτουργούν περισσότερο ως παράγοντας αμηχανίας και υπερβολής για τον θεατή παρά ως παράγοντας προβληματισμού, πράγμα στο οποίο συμβάλλει και η πολύ μεγάλη διάρκεια μερικών εξ αυτών. Εξαιρείται αυτών η τελευταία σκηνή με την άμμο πάνω στην οποία αποτυπώνεται η πατημασιά του ζώου που ο κάθε άνθρωπος ήταν στην προηγούμενη του ζωή, συνοδευόμενη ωραία από το εικονικό περιβάλλον. Τέλος, ενδιαφέρον παρουσιάζει το στοιχείο της διάδρασης, το οποίο προσφέρει στον θεατή τη δυνατότητα να συμμετέχει, κατά κάποιον τρόπο, στην παράσταση.

Συμπερασματικά, πρόκειται για μια περφόρμανς στην οποία οι καλές ερμηνείες σε συνδυασμό με τα συμπαθητικά κείμενα και το έντονο στοιχείο διάδρασης ναυαγούν στα βράχια των εξαντλητικών σε διάρκεια και αμήχανων σωματικών δρωμένων.

Πληροφορίες παράστασης: «Δαγκώνει;» σε σκηνοθεσία Όλγας Ποζέλη επιστρέφει για 2η χρονιά στο Θέατρο Φούρνος