«Μελετώντας το κείμενο, ανακαλύψαμε ότι είναι μια γυναίκα με ενέργεια, όρεξη για ζωή, με κάτι πηγαίο, το οποίο πολλές φορές, όπως συμβαίνει στη ζωή και μέσα στην καθημερινότητα μιας οικογένειας, αυτά τα στοιχεία μπορεί να θαμπώνουν, να μπαίνουν στην άκρη. Και αυτή τα λαχταράει.» δηλώνει η Μαρία Καλλιμάνη όσον αφορά την προσέγγιση του ρόλου της Αμάντα (tovima.gr, Συνέντευξη: Άντα Δαλιάκα).

Ο γιος της οικογένειας Γουίνγκφιλντ, μέσα από μια πληθώρα αναμνήσεων, μας διηγείται την ιστορία της. Βασικά πρόσωπα της ιστορίας είναι η μητέρα του, Αμάντα – μια αριστοκρατική γυναίκα, προσκολλημένη στα νεανικά της χρόνια στον Νότο, όπου προκαλούσε άσβεστα πάθη· η αδερφή του, Λόρα – ένα εύθραυστο κορίτσι με μια μικρή αναπηρία στο πόδι, που περνά την ημέρα της ασχολούμενη με τη συλλογή της από γυάλινα ζωάκια· και ο ίδιος – ένας ονειροπόλος, που καταφεύγει στο αλκοόλ και στον κινηματογράφο, επιδιώκοντας να ξεφύγει από την οικογένειά του, με απώτερο στόχο να τους εγκαταλείψει οριστικά. Την βαρετή καθημερινότητά τους και τη μονοτονία τους θα διαταράξει ένα τέταρτο πρόσωπο, ο Τζιμ – ένας επισκέπτης από τον έξω κόσμο – που θα αναπτύξει ένα σύντομο, αλλά άκρως ελπιδοφόρο, φλερτ με τη Λόρα. Παρ’ όλα αυτά, η χαρά και η ελπίδα θα καταρρεύσουν γρήγορα, καθώς ο Τζιμ θα τους αποκαλύψει ότι είναι αρραβωνιασμένος, διαλύοντας κάθε ψευδαίσθηση που είχαν σχηματίσει και προσγειώνοντας τους απότομα στη σκληρή πραγματικότητα.

Ο άοσμος «Γυάλινος Κόσμος» του Αντόνιο Λατέλα δεν καταφέρνει να μας φέρει σε επαφή με την εύθραυστη φύση του έργου του Τένεσι Ουίλιαμς. Ένα έργο που θέτει ερωτήματα πάνω στην μοναδικότητα των ανθρώπων, τις τεντωμένες πάνω στο σχοινί οικογενειακές θέσεις, τα τραύματα της παιδικής ηλικίας αλλά και τις πλασματικές πραγματικότητες πάνω στις οποίες οικοδομούμε την ύπαρξη μας. Ένα συσσωμάτωμα ψευδαισθήσεων που συγκρούεται βίαια με τη σκληρή υφή της πραγματικότητας, οδηγώντας στην κατάρρευση του ψυχισμού των ηρώων.

Η Μαρία Καλλιμάνη ζωγραφίζει στον ρόλο της Αμάντα, αναδεικνύοντας τόσο το προφίλ μιας αυστηρής και καταπιεστικής μάνας, που αγωνιά για το μέλλον των παιδιών της, όσο και το προφίλ μιας γυναίκας με σεξαπίλ και αριστοκρατική φινέτσα, που είναι έτοιμη να επιστρέψει στο κορίτσι που «έκανε πάταγο» στο πέρασμά του. Περνώντας ομαλά από τον έναν τόνο στον επόμενο, μας προσφέρει διαφορετικές οπτικές του ίδιου προσώπου, καθιστώντας την ερμηνεία της πολυεπίπεδη και κορυφώνοντας με βαθιά απελπισία. Ο Βαγγέλης Αμπατζής ερμηνεύει τον ρόλο του Τομ, φέροντας τόσο την καταπίεση όσο και το ονειρικό στοιχείο του χαρακτήρα. Παρ’ όλα αυτά, αρκετές φορές καταφεύγει σε υπερβολές όσον αφορά την ένταση της φωνής του. Η Λήδα Κουτσοδασκάλου είναι άκρως νευρική και αφύσικη ως Λόρα, με την ερμηνεία της να εξομαλύνεται κάπως κατά τη διάρκεια της επαφής της με τον Τζιμ. Ο Νίκος Μήλιας, ως Τζιμ, από τη μία βγάζει τη γοητεία ενός επισκέπτη από τον έξω κόσμο, από την άλλη, όμως, η επιμονή του μόνο σε αυτήν την πλευρά του ρόλου καθιστά την ερμηνεία του μονότονη.

Η λιτή σκηνογραφία (Χριστίνα Κάλμπαρη), αποτελούμενη από ένα σιδερένιο καβαλέτο πάνω στο οποίο είναι τοποθετημένο ένα μεγάλο παραλληλόγραμμο κομμάτι γυαλί και μια τεράστια φωτογραφία στον τοίχο (του πατέρα, που στην πραγματικότητα απεικονίζει τον Τένεσι Ουίλιαμς, ο οποίος κάθεται σαν να «επιβλέπει» την παράσταση), άλλοτε καθίσταται λειτουργική και άλλοτε εξαιρετικά ελλιπής όσον αφορά τη σαφή απόδοση των νοημάτων.

Η ματιά του Antonio Latella μας παραδίδει έναν γυάλινο κόσμο νευρικό, με μια αμήχανη κινησιολογία που μόνο μπερδεύει τον θεατή, χωρίς να προσφέρει κάτι ουσιώδες στο έργο. Αυτή η προσέγγιση είναι πιθανό να οδηγεί και μερικούς από τους ηθοποιούς σε υπερβολές, κάνοντας τους χαρακτήρες να χάνουν τον σκληρά όμορφο ρεαλισμό τους. Παρ’ όλα αυτά, αυτό που ξεχωρίζω είναι η έξυπνη διαχείριση του σιδερένιου καβαλέτου, η οποία μας προσφέρει την ανάγνωση των πραγμάτων από δύο οπτικές γωνίες: αφενός αυτή των ειδώλων που καθρεφτίζονται πάνω στο τζάμι, και αφετέρου αυτή της πραγματικότητας. Επιπλέον, αξιοσημείωτη είναι η χρήση του προβολέα κατά τη διάρκεια του διαλόγου της Λόρα με τον Τζιμ, η οποία όμως, μετά από κάποια στιγμή, αποσπά την προσοχή του θεατή από το κείμενο.

Συμπερασματικά, πρόκειται για μια παράσταση στην οποία η μαεστρική διαχείριση του ρόλου της Αμάντα από τη Μαρία Καλλιμάνη και το εξαιρετικό κείμενο του Τένεσι Ουίλιαμς «βουλιάζουν» στην αμήχανη και άοσμη σκηνοθετική προσέγγιση του Antonio Latella.

Πηγή φωτογραφιών: news247.gr, in.gr

Πληροφορίες παράστασης: Γυάλινος Κόσμος του Τένεσι Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Antonio Latella στη Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν