«Εγώ μαθαίνω πάρα πολλά για την απώλεια, έρχομαι σε επαφή με δικούς μου φόβους όσον αφορά την απώλεια, την μοναξιά αλλά και την τρυφερότητα. Είναι πολύ σημαντικό στο πως ανοίγουμε την ψυχή μας για να μπουν άλλοι άνθρωποι και είναι σημαντικό να γίνεται σε καθημερινή βάση, να αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή για τους άλλους.» δηλώνει η Ιωάννα Ασημακοπούλου όσον αφορά το τι την διδάσκει αυτός ο ρόλος (Στούντιο 4, Συνέντευξη: Νάνσυ Ζαμπέτογλου, Θανάσης Αναγνωστόπουλος).
Δύο γυναίκες με διαφορετικά βιώματα και πλούσιο παρελθόν αγωνίζονται να επικοινωνήσουν στο πλαίσιο μιας υποχρεωτικής συμβίωσης. Μια μοναχική γυναίκα, κάπως στριμμένη και βυθισμένη στην απελπισία της επειδή τα παιδιά της έχουν πάψει να τη νοιάζονται, συγκρούεται με τις φρικτές πληγές μιας δασκάλας που φροντίζει ηλικιωμένους, καθώς δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις ανάγκες των παιδιών. Μια σχέση γεμάτη αποκαλύψεις θα οδηγήσει τις δύο γυναίκες στην κατάκτηση της αυτοδιάθεσής τους, αλλά και στην εύρεση της συντροφικότητας. Έτσι, θα χορέψουν τον τελευταίο τους χορό μαζί…
Το βαθιά ανθρώπινο έργο «Δύο Γυναίκες Χορεύουν» του Josep Maria Benet i Jornet μας φέρνει αντιμέτωπους με την πολυεπίπεδη έννοια της απώλειας, τη μοναξιά που νιώθουν οι άνθρωποι, τη συντροφιά που αναζητούν στα μικρά πράγματα, αλλά και τη σημασία που δίνει στη ζωή το πείσμα να βγάλεις την κάθε μέρα ασπροπρόσωπος. Ένα έργο που υπογραμμίζει πόσο εύκολη μπορεί να είναι η επικοινωνία αν παραμερίσουμε τις διαφορές μας, καθώς και πόσο μαγική είναι η σύνδεση δύο ανθρώπων μέσα στο πλαίσιο της απόγνωσης. Δύο γυναίκες που δεν έχουν πλέον τίποτα να χάσουν, έτοιμες να λυτρωθούν από όλα αυτά που τις πονάνε.
Σε αυτό το συγκλονιστικό έργο, η Κατιάνα Μπαλανίκα και η Ιωάννα Ασημακοπούλου, έχοντας εξαιρετική χημεία μεταξύ τους, μας προσφέρουν ένα άρτιο καλλιτεχνικά αποτέλεσμα. Ειδικότερα, η Κατιάνα Μπαλανίκα αποδομεί σταδιακά το αυστηρό πρόσωπο αυτής της μοναχικής γυναίκας, δίνοντας τόσο ένα τόνο μοναξιάς όσο και έναν τρόμο μπροστά στα λεγόμενα της γυναίκας που την προσέχει. Παράλληλα, εμπλουτίζει την ερμηνεία της με έναν αυθορμητισμό, ο οποίος αναδεικνύει εύστοχα
τις κωμικές αποχρώσεις του κειμένου. Η Ιωάννα Ασημακοπούλου, με την ερμηνεία της, μας προσκαλεί να διανύσουμε μαζί της ένα ταξίδι μέσα από την απώλεια, το πένθος και τη διαχείριση του κοινωνικού άγχους, με τελικό προορισμό την αυτοπραγμάτωση και την απελευθέρωση από τα βάρη της ψυχής. Πρόκειται για μια ερμηνεία που ισορροπεί ανάμεσα στον σπαραγμό και την ενοχή, αποδοσμένη με μεγάλη λεπτότητα και υποκριτική ευελιξία.
Τα σκηνικά της Νατάσσας Παπαστεργίου, σε συνδυασμό με τις κομψές μουσικές επιλογές, δημιουργούν ένα κλίμα άλλοτε εύφλεκτο και άλλοτε εξομολογητικό, προσφέροντάς μας μια ευρεία παλέτα αποχρώσεων των συναισθημάτων των χαρακτήρων μέσα στο έργο.
Η ανάγνωση του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη κατορθώνει να αναδείξει την ουσία του κειμένου και να κάνει τον θεατή να ταυτιστεί, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση των δύο γυναικών, μέσα από τους τόνους συγκίνησης που επιλέγει. Έξυπνη ιδέα αποτελεί η εναλλαγή των χρωμάτων και των σχεδίων στο background της σκηνής, στοιχείο που αντικατοπτρίζει την ευμετάβλητη ψυχολογία των δύο ψυχικά τραυματισμένων γυναικών. Ξεχωρίζω τη σκηνή στην οποία η Ιωάννα Ασημακοπούλου εξομολογείται το βάρος της ηρωίδας της, καθώς και την τελευταία σκηνή, όπου οι δύο γυναίκες, αγκαλιασμένες, οδεύουν προς το φως, ενώ από πίσω ακούγεται η φωνή της Edith Piaf.
Συμπερασματικά, οι άψογες ερμηνείες της Κατιάνας Μπαλανίκα και της Ιωάννας Ασημακοπούλου συνοδευόμενες από την εύστοχη σκηνοθεσία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη δημιουργούν μια παράσταση συγκινητική που απαλύνει τις πληγές μας και τις τύψεις μας.
