«Αυτή τη στιγμή, το θέμα της απονομής της δικαιοσύνης βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και είναι ένα από τα πιο σημαντικά θέματα που απασχολούν έναν πολίτη. Είναι ένα θέμα κυρίαρχο, που με καίει και εμένα προσωπικά. Η «Ετυμηγορία» έχει μια ιδιαιτερότητα: δεν υπάρχει φόνος. Αυτό που ουσιαστικά καταγγέλλεται εδώ είναι ένα ολόκληρο διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, το οποίο αφήνει ανάπηρο ένα κορίτσι 26 χρονών, την Ντέμπορα Κέιτ, η οποία μπαίνει στο νοσοκομείο υγιής για να γεννήσει και από ιατρικό λάθος μένει «φυτό».» δηλώνει ο Πέτρος Ζούλιας, σκηνοθέτης της παράστασης, όσον αφορά τον λόγο που επέλεξε να ανεβάσει αυτό το έργο (athensvoice.gr, Συνέντευξη: Γιώργος Δήμος).
Ο Φρανκ Γκάλβιν, ένας ξεπεσμένος αλκοολικός δικηγόρος, επανέρχεται στη δράση, αναλαμβάνοντας να δικαιώσει τη Ντέμπορα Κέιτ, η οποία, εξαιτίας ενός ιατρικού λάθους των γιατρών του νοσοκομείου της Καθολικής Εκκλησίας «Αγία Αικατερίνη», βρίσκεται σε κώμα. Εναγόμενοι στην υπόθεση είναι οι γιατροί του νοσοκομείου, τους οποίους εκπροσωπεί ο ανήθικος και ανάλγητος δικηγόρος Έντ Κονκάννον, ευρέως αναγνωρίσιμος και ισχυρός στους δικηγορικούς κύκλους. Ο Φρανκ Γκάλβιν θα αγωνιστεί σκληρά απέναντι στην κατάλυση των θεσμών και των διαδικασιών από οποιαδήποτε εξουσία, σε μια προσπάθεια όχι μόνο να πατάξει το έγκλημα αλλά και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με τον ίδιο του τον εαυτό.
Η συμβατική «Ετυμηγορία» του Barry Reed, σε θεατρική διασκευή της Margaret May Hobbs και μετάφραση της Μυρτώς Μπότσαρη, χρησιμοποιώντας αρκετά κλισέ – μειώνοντας τη μαγεία των λέξεων – θέτει ερωτήματα σχετικά με την ανθρώπινη δικαιοσύνη, το αδίστακτο και στυγνό πρόσωπο της εξουσίας, αλλά και την αναζωογόνηση ενός ανθρώπου βυθισμένου στην απελπισία. Ένα έργο που αναμετριέται με την αποτυχία, την προδοσία και τη φιλία ως αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητας του ανθρώπου, καθώς και με τη δυναμική ισορροπία μεταξύ ευτυχίας και δυστυχίας.
Ο Γρηγόρης Βαλτινός (Φρανκ Γκάλβιν) αποτυπώνει πλήρως την απελπισία ενός άλλοτε γοητευτικού ανθρώπου, ο οποίος δεν χάνει το χιούμορ του ποτέ, ενώ ταυτόχρονα μας δίνει την εικόνα ενός μαχητικού δικηγόρου που προσπαθεί να ανακτήσει την ταυτότητα του. Όντας υποκριτικά «αέρινος», καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο πολύ οικείο στο κοινό χαρακτήρα. Ο Γιώργος Σουξές δημιουργεί έναν άνθρωπο συναισθηματικό, λίγο γκρινιάρη ο οποίος είναι προσγειωμένος, συγκρατώντας κατά αυτόν τον τρόπο και τον φιλόδοξο φίλο του Φρανκ Γκάλβιν, τον οποίο πάντα στηρίζει απόλυτα. Η Ζέτα Δούκα ενσαρκώνει μια σύνθετη γυναίκα, στην οποία εμπεριέχεται ένα έντονο στοιχείο δωρικότητας, μια εύθραυστη φιγούρα και μια αινιγματικ ή γυναίκα, που ερωτεύεται παράφορα τον Γκάλβιν. Εξαιρετικός είναι επίσης ο Νίκος Αρβανίτης στον ρόλο του αδίστακτου και χειμαρρώδους δικηγόρου, Έντ Κονκάννον. Από τους μικρότερους ρόλους, ξεχωρίζει η Άννα Μονογιού η οποία σκιαγραφεί μια γυναίκα συναισθηματική, η οποία ξεπερνώντας τους φόβους της καταφέρνει να αποκαταστήσει την σχέση με τον εαυτό της. Ωραιά πλαισιώνουν τους κεντρικούς ρόλους, οι Χριστίνα Τσάφου, Βασίλης Χαλακατεβάκης, Κώστας Καζάκας, Δημήτρης Καραμπέτσης, Γεωργία Καλλέργη, Μανώλης Γεραπετρίτης, Μαριάννα Τουντασάκη, Γιώργος Τσουρουνάκης, Αλεξάνδρα Κολαΐτη και Παντελής Ψακίδης.
Η μεγαλοπρεπής, άψογα σχεδιασμένη και απόλυτα λειτουργική σκηνογραφία της Μαρίας Φιλίππου καθιστούν σαφή κάθε φορά τον χώρο στον οποίο διεξάγεται η δράση, ενώ ταυτόχρονα οι αστικοί χρωματικά τόνοι – χωρίς να χάνουν την κομψότητα τους – μας καθιστούν το περιβάλλον γνώριμο και οικείο στο μάτι του θεατή.
Η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, από τη μία, αποδίδει σε ικανοποιητικό βαθμό τις εντάσεις του κειμένου, από την άλλη, όμως, οι παύσεις, κυρίως προς το τέλος της παράστασης, φαίνεται να ενθαρρύνουν την αλληλεπίδραση με το κοινό, η οποία όχι μόνο αποσυντονίζει τον θεατή από το κλίμα του έργου, αλλά δεν του επιτρέπει να παρακολουθήσει μέχρι το τέλος την εξέλιξη της δράσης, λόγω των διαρκών – και πολλές φορές άκαιρων – χειροκροτημάτων. Από την παράσταση ξεχωρίζω τη στιγμή της κατάθεσης της νοσοκόμας Νάταλι Καμπανέλι (Άννα Μονογιού), καθώς και τη σκηνή της νοητικής επαφής του Φρανκ Γκάλβιν με το δικαιωμένο πλέον κορίτσι.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια παράσταση στην οποία οι καλές στον σύνολό τους ερμηνείες και τα εξαιρετικά δομημένα σκηνικά υπερβαίνουν τα κενά της σκηνοθεσίας και το συμβατικά γραμμένο κείμενο, δημιουργώντας μια ευχάριστη παράσταση.
