«Εστίασα πολύ στους κινηματογραφικούς ρυθμούς και στην απόλυτα ρεαλιστική απόδοση του λόγου, μέσα σ’ ένα καθόλου ρεαλιστικό τοπίο. Ο κόσμος που κινούνται οι ήρωες είναι ένα συνεχόμενο παιχνίδι. Ένα video game, αν θέλετε. Ο κάθε χώρος του έργου είναι το επόμενο level. Σκεφτείτε τη ζωή μας. Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει η επόμενη μέρα, η επόμενη ώρα, η επόμενη συνάντηση. Έτσι, η πρόκληση ήταν να φέρω στην επιφάνεια και να κάνω κατανοητό, το τυχαίο και το απρόοπτο που μετασχηματίζει, κάθε φορά, τη ροή της δικής μας ιστορίας.» δηλώνει η Βάνα Πεφάνη, η σκηνοθέτις της παράστασης, όσον τα σημεία που εστίασε και τις προκλήσεις που αντιμετώπισε καθώς σκηνοθετούσε το έργο (naftemporiki.gr, Συνέντευξη: Γιώργος Σ. Κουλουβάρης).
Ο γιατρός Ροντιόν Νικολάγεβιτς και η Λύντια Βασίλιεβνα, μια πρώην ηθοποιός, έρχονται σε επαφή κατά τύχη μέσα σε ένα θεραπευτήριο στη Ρίγα. Δύο άνθρωποι που έχουν αποφασίσει να απέχουν από το κοινωνικό γίγνεσθαι, βαλτωμένοι στον βυθό της μοναξιάς, αποφασίζουν να χορέψουν ξανά στους ρυθμούς της συντροφικότητας. Σε αυτό το ταξίδι που αποφασίζουν να κάνουν μαζί, θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν κάπως τον σκληρό θόλο που τους περιβάλλει και να επικοινωνήσουν τα τραύματα που τους έχουν αναγκάσει να αποζητούν το ουσιαστικό στοιχείο στους άλλους.
Η ρομαντική «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζωφ τοποθετεί στο επίκεντρο τον έρωτα δύο ανθρώπων που θέλουν να ξαναγγίξουν κάποιον άλλον ειλικρινά. Κινούμενος γύρω από τις ανθρώπινες πληγές και την εσωστρέφεια στην οποία πολλές φορές οδηγούν, χαρτογραφεί τις έννοιες της απώλειας και της διαχείρισης της, της μοναξιάς και της απελευθέρωσης από τα δεσμά της θλίψης. Υπό αυτό το πρίσμα επανεξετάζει την έλξη μεταξύ δύο ανθρώπων που θέλουν απελπισμένα να αγαπηθούν σαν μικρά παιδιά, να παίξουν και να αφεθούν στην ροή της ζωής.
Η Πέμη Ζούνη φαίνεται σαν να βλέπει απέναντι τη μικρή και αθώα Λύντια Βασίλιεβνα, θέλοντας να την αγκαλιάσει για να της απαλύνει την πίκρα της ενήλικης πραγματικότητας, ακροβατώντας ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό στοιχείο. Μεγάλο πλεονέκτημα της ερμηνείας της είναι επίσης ο αυθορμητισμός, ο δυναμισμός και το χιούμορ, με τα οποία προσεγγίζει αυτήν την εύθραυστη γυναίκα. Ο Σταύρος Ζαλμάς μας παρουσιάζει μια εσωστρεφή εκδοχή του Ροντιόν Νικολάγεβιτς, έναν άνδρα χαμηλών τόνων, που έχει ανάγκη την ορμή της Λύντια. Με λίγα λόγια, ενσαρκώνει έναν άνθρωπο που θέλει απεγνωσμένα να απελευθερωθεί από τη ρουτίνα του. Καταλυτικό στοιχείο για την εξέλιξη του έργου αποτελεί η χημεία των δύο εξαιρετικά έμπειρων ηθοποιών.
Η αφηρημένη και εύπλαστη σκηνογραφία του Γιώργου Λιντζέρη συμπληρώνεται αρμονικά από τη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη, καθώς και από την αέρινη παρουσία του τρομπετίστα Στέφανου Δαφνή επί σκηνής.
Ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα του συγγραφέα για ρομαντισμό και τρυφερότητα, η Βάνα Πεφάνη διαμορφώνει μια παράσταση με κεντρικό άξονα ένα παιδικό αυθορμητισμό, οικοδομώντας ταυτόχρονα ένα κλίμα ερωτισμού. Παρ’ όλα αυτά, σε μεγάλο μέρος επικρατεί νηνεμία συναισθηματικών διακυμάνσεων, στοιχείο το οποίο δεν φωτίζει επαρκώς τα μελανά σημεία των ηρώων, οδηγώντας πολλές φορές στην μονόπλευρη ανάδειξη του ρομαντισμού και την παραμέληση του απάνθρωπου στοιχείου της καθημερινότητας. Φυλάω στη μνήμη μου τη φράση της Πέμης Ζούνη: “Μπορεί να λέω ψέματα! Τα χρειάζομαι τα ψέματα!”. Μια φράση στην οποία συνοψίζεται το πόσο απαραίτητες είναι οι ψευδαισθήσεις όταν βιώνεις καταστάσεις που δεν μπορείς να κατανοήσεις και να διαχειριστείς.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ευχάριστη παράσταση με έντονο το στοιχείο της σπιρτάδας και του αυθορμητισμού, στην οποία η όμορφη χημεία μεταξύ των δύο έμπειρων ηθοποιών καλύπτει τα όποια κενά της σκηνοθεσίας.
