«Εγώ είμαι κατά της βίας, δεν έχω σηκώσει χέρι ποτέ σε άνθρωπο. Μπορεί να φωνάξω, να μιλήσω έντονα, άμα κάτι με θυμώσει πάρα πολύ. Αλλά ποτέ δεν έχω συμπεριφερθεί βίαια, ούτε σε καβγάδες ούτε σε επαγγελματικό ή οικογενειακό επίπεδο. Αρα ο λόγος είναι η βία, η πολλή βία που υπάρχει στην κοινωνία. Στο θέατρο μπορείς να μιλήσεις για τη βία. Μπορεί ακόμα να γίνουν πράγματα βίαια επί σκηνής, αλλά αυτό γίνεται πάντα από την πλευρά του θεάτρου. Δεν είναι όπως στη ζωή. Αυτό θέλω να το διευκρινίσω καθαρά.»
αναφέρει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ο σκηνοθέτης της παράστασης, σχετικά με την επιλογή έργων που κινούνται γύρω από την βία, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και «Ο τρόμος του κροκόδειλου» (tovima.gr, Συνέντευξη: Μυρτώ Λοβέρδου).

Τα γεγονότα τοποθετούνται στην Ιρλανδία του 1989, όπου επικρατούν εκτεταμένες πολεμικές συγκρούσεις με τον Βρετανικό στρατό. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Φιάννα, η μικρή αδελφή της οικογένειας επιστρέφει στο πατρικό της σπίτι – από το οποίο απουσίαζε για χρόνια, έχοντας στην πλάτη της μια κατηγορία για εμπρησμό που οδήγησε στην απώλεια της μητέρας της – έχοντας ακούσει το «χαρμόσυνο νέο» ότι ο κακοποιητικός πατέρας της επιτέλους «ψόφησε». Στο μεταξύ, η μεγαλύτερη αδελφή της, η Αλάννα, παγιδευμένη στις τύψεις και τις ενοχές της για τον θάνατο της μητέρας τους, έχει εστιάσει όλο της το είναι στην φροντίδα του πατέρα τους, του οποίου η παρουσία συνεχίζει να την εξουσιάζει και να την τρομοκρατεί. Μόνη της παρηγοριά οι αμέτρητες σακούλες από πατατάκια που κατακλύζουν το ντουλάπι της. Η συνάντηση των δύο αδελφών, θα λειτουργήσει ως καταλύτης σε μια άκρως εκρηκτική αντίδραση της οποίας τα προϊόντα θα κατακρεουργήσουν το κτήνος που τους στέρησε την ζωή, ενώ ταυτόχρονα θα αποκαταστήσουν την τεταμένη σχέση μεταξύ τους.

Ο σουρεαλιστικός «τρόμος του κροκόδειλου» της Μέγκαν Τάιλερ δίνει ένα βίαιο λάκτισμα στο πατριαρχικό πρότυπο του διεστραμμένου και καταδυναστευτικού πατέρα μιας οικογένειας, βαθιά στιγματισμένης από την απουσία της τρυφερής μητέρας. Περιγράφοντας τον αγώνα των δύο γυναικών να απαλλαχθούν από τα τραύματα της παιδικής τους ηλικίας, τονίζει τον τρόμο και την φρίκη που τους προκαλεί ακόμα και τώρα μόνο το άκουσμα της φωνής αυτού του ανθρώπου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξετάζει σε βάθος μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της υπερβολής το μετατραυματικό σοκ αλλά και ένα ευρύ φάσμα ψυχαναγκασμών που διέπουν την συμπεριφορά των δύο ηρωίδων. Φυσικά, σε αυτό το ταξίδι κάθαρσης, αποκαλύπτονται τόσο ο ανταγωνισμός όσο και η τρυφερότητα της έντονης αδελφικής σχέσης, στοιχεία που έχουν σκεπαστεί μετά από τόσα χρόνια έλλειψης επαφής.

Η Άννα Καλαϊτζίδου και η Σύρμω Κεκέ χορεύουν αρμονικά σε μια υστερική μελωδία απελπισίας, η οποία καλύπτει τις άηχες κραυγές των δύο αυτών γυναικών. Η Σύρμω Κεκέ, ως Αλάννα, μεταμορφώνεται από μια σεμνή, θεοσεβούμενη, απόλυτα υποταγμένη στις ενοχές της και ταπεινή γυναίκα σε μια οργισμένη, στυγερή τιμωρό, στην ψυχή της οποίας οι τύψεις έχουν αντικατασταθεί πλέον από τη μανία για εκδίκηση. Αξιοσημείωτο στοιχείο της ερμηνείας της είναι η ιδιαίτερη ρομποτική κινησιολογία που χρησιμοποιεί σε κάποια σημεία, γεγονός που υπογραμμίζει το βάρος και την μονοτονία που έχει υποστεί αυτή η γυναίκα τόσα χρόνια που πλέον η διαμόρφωση της στον χώρο έχει γίνει μηχανική. Η Άννα Καλαϊτζίδου δημιουργεί μια επαναστάτρια Φιάννα, της οποία ο κυνισμός λειτουργεί τόσο σαν μηχανισμός διατήρησης της ψυχραιμίας της όσο και σαν μηχανισμός φυγής από το αδιέξοδο της πραγματικότητας. Κατά αυτόν τον τρόπο η υστερία που προσθέτει σε ορισμένα σημεία δίνει μια διαφορετική νότα, σχηματίζοντας έναν χαρακτήρα πλούσιο σε συναισθηματικές διακυμάνσεις. Ο Δημήτρης Γεωργαλάς σκιαγραφεί εύστοχα την αλαζονική και αδίστακτη φιγούρα του χειραγωγού πατέρα. Ικανοποιητικός στον μικρό ρόλο του είναι ο Θοδωρής Λαμπρόπουλος.

Το νοικοκυρεμένο σπίτι σε απαλούς κίτρινους και λαδί τόνους (Μαγδαληνή Αυγερινού), σε συνδυασμό με τους ήχους που χρησιμοποιούνται, φέρει την αύρα ενός τοπίου που θυμίζει ζούγκλα. Οι φωτισμοί της Εβίνας Βασιλακοπούλου εντείνουν την αίσθηση του θρίλερ ενώ τόσο η χορογραφία όσο και η κινησιολογία της Ξένιας Θέμελη αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας κάθε γυναίκας, αναδεικνύοντας σε μεγάλο βαθμό τις κρυμμένες πτυχές του χαρακτήρα τους.

Κάτω από τη γκροτέσκο και σπλάτερ ματιά του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ξεπροβάλλει το υφέρπον χιούμορ του έργου, αναδεικνύοντας την ανάλαφρη και εύληπτη για τον θεατή σουρεαλιστική πλευρά του κειμένου. Αστοχίες της σκηνοθεσίας αποτελούν το τέλος και η χρήση αλλοιωμένης φωνής όσον αφορά τον κροκόδειλο, στοιχεία που αναιρούν την ουσιαστική προσέγγιση όλου του υπόλοιπου έργου, παραμένοντας στην επιφάνεια και παραμερίζοντας ίσως μια κωμική εσωστρέφεια που θα μπορούσε να φωτίσει περισσότερο την πρακτική αντιμετώπιση του παρελθόντος από τις δύο αδελφές.

Συνολικά, οι μελετημένες ερμηνείες της Άννας Καλαϊτζίδου και της Σύρμως Κεκέ, καθώς και η εκφραστική κινησιολογία (Ξένια Θέμελη) κατορθώνουν, να υπερνικήσουν τις σκηνοθετικές αστοχίες του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, παραδίδοντάς μας μια ενδιαφέρουσα σουρεαλιστική παράσταση με κεντρικό άξονα την πατριαρχία.

Πηγή φωτογραφιών: more.com

Πληροφορίες παράστασης: Ο Τρόμος Του Κροκόδειλου της Μέγκαν Τάιλερ, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου