«Έτσι όπως ανεβαίνει η δικιά μας παράσταση, ενώ παρακολουθείς τρία διαφορετικά ζευγάρια, είναι σαν να βλέπεις μόνο το ένα ζευγάρι που κάνουν ένα είδος ψυχανάλυσης και πηγαίνουμε στις μεταξύ τους σχέσεις και πολλές φορές έχεις την εντύπωση ότι αυτά τα ζευγάρια δεν είναι διαφορετικά. Είναι το ίδιο ζευγάρι σε διαφορετική εξέλιξη. Βλέπει ο ήρωας πως θα εξελιχθεί στο μέλλον.» αναφέρει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος όσον αφορά τον ψυχαναλυτικό χαρακτήρα του έργου όπως ο ίδιος μεταφράζει αυτήν την έννοια (oneman.gr, Συνέντευξη: Ντενίσα – Λυδία Μπαϊρακταρι).

Μια οικογενειακή μάζωξη για τον εορτασμό των γενεθλίων του πατέρα θα αποτελέσει την αφορμή των αποκαλυπτηρίων των σκοτεινών πτυχών έξι αγαλμάτων, περίτεχνα σχηματισμένων. Σε αυτόν τον εφιάλτη, πρώτα έρχεται στο φως η νεκρή ερωτική ζωή του Μπρικ και της Μάγκι, την άνθιση της οποίας παρεμποδίζει ένα τρίτο απόν πρόσωπο, του οποίου η απώλεια αποτελεί την αιτία τόσο για τον αλκοολισμό του Μπρίκ όσο και για την κατάθλιψη στην οποία έχει βυθιστεί. Τώρα είναι σειρά της απογύμνωσης της σχέσης μεταξύ της Μητέρας και του Πατέρα, με τον τελευταίο να θέτει την γυναίκα του ως κεντρικό πυρήνα της δυστυχίας του, έχοντας την ανάγκη να γλεντήσει επιτέλους την ζωή του. Στην σκηνή παραμένουν ο Μπρικ με τον Πατέρα, ο οποίος αναγνωρίζοντας την κατρακύλα του γιου του και διαβεβαιωμένος από τους γιατρούς ότι δεν πάσχει τελικά από καρκίνο, απαιτεί να μάθει τον λόγο της ψυχολογικής κάμψης του προκειμένου να τον βοηθήσει. Όμως, η συζήτηση θα πάρει άλλη τροπή, αποκτώντας μια χροιά ανταγωνισμού όσον αφορά το βάρος της αλήθειας που κουβαλάει ο καθένας, με τους δύο ήρωες να κατακερματίζονται. Τελευταία θα κάνουν την εμφάνισή τους τα μυστικά της σχέσης του Κούπερ, του μεγαλύτερου γιου της οικογένειας, με την Μέη, τη σύζυγο του, των οποίων οι ισορροπίες έχουν διαταραχθεί λόγω της παρουσίας των πέντε παιδιών τους.

Η στυλιζαρισμένη «Λυσσασμένη Γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς, σε απόδοση κειμένου του Δημοσθένη Παπαδόπουλου, περιηγείται στα μονοπάτια της υποκριτικής ευτυχίας της δυτικής οικογένειας, της παραδοχής της καταπιεσμένης σεξουαλικής ταυτότητας και της ιδιόμορφης μαγείας των μυστικών να γκρεμίζουν το οικοδόμημα της ιδανικής ύπαρξης. Ένα παιχνίδι επικράτησης όσον αφορά το ποιος θα βάλει στο χέρι την περιουσία του ετοιμοθάνατου Πατέρα, με τους διεκδικητές να εκτίθενται και περισσότερο στην προσπάθειά τους να επιδείξουν την τέλεια εικόνα τους. Μια ψυχαναλυτική συνεδρία της οποίας τα ζευγάρια των οποίων ο αριθμός συγκλίνει στο ένα, παρουσιάζοντας μας στην πραγματικότητα τις εκφάνσεις μιας σχέσης στα διάφορα στάδια της ζωής των μελών που την απαρτίζουν.

Η Μάρθα Λαμπίρη Φεντόρουφ σκιαγραφεί μια επιβλητική Μάγκι, της οποίας η ψυχοσύνθεση καθορίζεται άμεσα από την περιφρονητική ματιά του Μπρικ και της οποίας τα νύχια γδέρνουν βάναυσα όποιον τολμήσει να μπει εμπόδιο στον δρόμο της. Ο Πέτρος Λαγούτης ενσαρκώνοντας τον Μπρικ με βλέμμα μονίμως απελπισμένο, δημιουργεί έναν μονότονο χαρακτήρα χωρίς συναισθηματικές διακυμάνσεις. Η Μαρία Κατσανδρή δίνει μια αξιοσημείωτη ερμηνεία στον ρόλο της Μητέρας, ενσωματώνοντας την φρίκη με την οποία ξεσκίζουν τα δόντια της πραγματικότητας την γλαφυρή φαντασία τόσο στις εκφράσεις της όσο και στην στάση του σώματός της. Ο Γιάννης Βούρος, ως Πατέρας, περνώντας από την απόλυτη αισιοδοξία στην ψυχική κατάρρευση, μας προσφέρει όλες τις πτυχές ενός εγκλωβισμένου ανθρώπου, στον οποίο διακρίνουμε την πίκρα όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να καταστρέψει ο ίδιος τόσο ευλαβικά την ζωή του. Η Μένη Κωνσταντινίδου φέρει όλη την υστερία και την αλαζονεία της Μέη. Ο Κώστας Ανταλόπουλος δημιουργεί έναν Γκούπερ, του οποίου οι απότομες συναισθηματικές εναλλαγές καθιστούν την ερμηνεία του αφύσικη.

Η αφαιρετική εικαστική οπτική του Δημοσθένη Παπαδόπουλου καθώς και ο στυλιζαρισμένος τρόπος με τον οποίο επιλέγει να τοποθετήσει τους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή, συμβάλλουν στην ενίσχυση του ψυχαναλυτικού χαρακτήρα του έργου, στοιχείο το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην στόχευση του. Εύστοχη είναι και η χρήση των φωτισμών, οι οποίοι τονίζουν την νευρικότητα του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο κινούνται οι χαρακτήρες του έργου. Παρ’ ολ’ αυτά, οι μεγάλες παύσεις, παρεμποδίζουν αφενός, την κορύφωση της ηθικής παρακμής των ηρώων και αφετέρου, αποπροσανατολίζουν το ενδιαφέρον του θεατή, πράγμα το οποίο οδηγεί σε μια αναπόφευκτη μονοτονία.

Οι καλές στο σύνολο τους ερμηνείες και η αφαιρετική εικαστική μεν, μονότονη όσον αφορά τις μεγάλες παύσεις και τον ρυθμό δε, προσέγγιση του Δημοσθένη Παπαδόπουλου δημιουργούν μια παράσταση που αναδεικνύει ένα μέρος του κειμένου του Τένεσι Ουίλιαμς.

Πληροφορίες παράστασης: Η Λυσσασμένη Γάτα του Τένεσι Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου στο Θέατρο Αθηνά