10 παραστάσεις ξεχώρισαν φέτος, είτε λόγω της ρηξικέλευθης σκηνοθεσίας τους, είτε λόγω της βαθύτερης επικοινωνίας του κειμένου με το κοινό, είτε λόγω των δυνατών ερμηνείων που μας χάρισαν φέτος μια πλειάδα ηθοποιών.

Αξιολογώντας πάντοτε μια παράσταση με γνώμονα τα συναισθήματα που μας προκαλεί, αλλά και την επίγευση που αφήνει στην ψυχή μας, ξεχωρίσαμε 10 παραστάσεις που διάνοιξαν καινούρια μονοπάτια στο μυαλό μας και διάνθισαν τους θεατρικούς μας ορίζοντες.

«THE DOCTOR» (Σκην. Κατερινα Ευαγγελατου)

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, επιλέγοντας να παρουσιάσει το λογοκρατούμενο και εξαιρετικά επίκαιρο «The Doctor» του Ρόμπερτ Άικ, παρέδωσε στο ελληνικό κοινό μια παράσταση στην οποία ο καταιγιστικός ρεαλισμός με τον οποίο προσέγγισε το έργο, οικοδομεί ένα κλίμα ανθρωποφαγίας και εξουσιομανίας μέσα από το οποίο αναδεικνύονται οι πιο μελανές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Ένα έργο, το οποίο κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και το οποίο απογειώνεται από την αυθεντική και επιβλητική ερμηνεία της Στεφανίας Γουλιώτη, αλλά και των υπόλοιπων έντεκα ηθοποιών, που διαχειρίζονται με «θρησκευτική» ευλάβεια το κείμενο, αξιοποιώντας το στο έπακρο προκειμένου να καταλύσουν κάθε βεβαιότητα του θεατή όσον αφορά τόσο τον εαυτό του όσο και τον τρόπο που σκέφτονται οι άλλοι γι’ αυτόν.

Η παράσταση συνεχίζεται και φέτος στο Αμφιθέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου.

«ΧΟΡΕΨΕ ΜΕ ΠΑΤΕΡΑ» (Σκην. Κατερινα ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ)

Η Κατερίνα Αντωνίαδου μέσα από μια πυκνή και ταυτόχρονα καθημερινή γραφή μας συστήσε ένα έργο που σχετίζεται με την ανθρώπινη επικοινωνία μέσα σε ένα διαταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον, και πιο συγκεκριμένα εξετάζει την σχέση μεταξύ ενός πατέρα με άνοια και της υστερικής κόρης του. Σε αυτό το ερμηνευτικά έντονο εγχείρημα, η Κατερίνα Αντωνιάδου και ο Γιώργος Αρμένης στροβιλίστηκαν αρμονικά μέσα στον τυφώνα της φαινομενικής οικογενειακής γαλήνης, παίζοντας με τις ώρες ένα παιχνίδι εξουσίας που αποτελεί από την αρχή χαμένη παρτίδα και για τους δύο. Όλα αυτά αναδείχθηκαν μέσα από την εύστοχη ματιά του Γιώργου Αρμένη, ο οποίος δημιουργώντας μικρές κλιμακώσεις σε όλη την διάρκεια της παράστασης μαγνητίζει τον θεατή στον αγώνα επικοινωνίας των δύο ηρώων.

Η παράσταση συνεχίζεται και φέτος σε περιοδεία.

«ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ» (Σκην. ΑΡΗΣ ΤΡΟΥΠΑΚΗΣ)

Ο Άρης Τρουπάκης επιλέγοντας το δύσκολο κείμενο του Χάρολντ Πίντερ, ισορροπώντας παράλληλα ανάμεσα στο σουρεαλισμό και τον ρεαλισμό του έργου, καταφέρε να μας παρασύρει σε ένα μαγευτικό τοπίο μέσα στο οποίο μνήμες, ψευδαισθήσεις και αλήθειες αναμιγνύονται τόσο φυσικά. Μια θεατρική εμπειρία στην οποία ο θεατής μυείται στην κατανόηση της ουσίας των λόγων του Πίντερ, ενώ συνειδητοποιεί πως το μυαλό των ανθρώπων διαμορφώνει μια υποκειμενική, άλλοτε αληθινή και άλλοτε εικονική πραγματικότητα τόσο του εαυτού τους όσο και των προσώπων που τους περιβάλλουν. Αρωγοί στην προσπάθεια του Άρη Τρουπάκη, είναι οι τρείς ηθοποιοί (Δημήτρης Αλεξανδρής, Δέσποινα Κούρτη, Ερατώ Πίσση) οι οποίοι εναλλάσοντας ψυχικές διαθέσεις και χρονικές διαστάσεις, δημιούργησαν ένα δυστοπικό – σχεδόν ονειρικό – περιβάλλον, εξαιρετικά γόνιμο στην ανάδειξη της ταύτισης των δύο ηρωίδων.

«ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ» (Σκην. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤαΡΛΟΟΥ)

Μια παράσταση που όλα συντέλεσαν στην άρτια απόδοση ενός τόσο ψυχογραφικού και δύσκολου θεατρικού κειμένου όπως το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Η θεατρική μεταφορά του Θανάση Τριαρίδη – υποστηριζόμενη από την επεξεργασία κειμένου και τη δραματουργία, τις οποίες επιμελήθηκαν ο Δημήτρης Τάρλοου και η Έρι Κύργια – άγγιξε με χειρουργική ακρίβεια τον ευμετάβλητο ψυχισμό του ανθρώπου, τον οποίο η λανθασμένη ανατροφή του, σε συνδυασμό με μια επαναστατική ιδεολογία, μπορούν να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί τελικά στο έγκλημα. Βέβαια για την ανάδειξη όλων των παραπάνω, καταλυτικό ρόλο έπαιξαν τόσο η ψυχρή σκηνογραφία (Θάλεια Μέλισσα), οι εξαιρετικά μελετημένες ερμηνείες με πρωτοστάτη τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο στον ρόλο του πολυεπίπεδου Ρασκόλνικοφ καθώς και η άκρως διεισδυτική σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Τάρλοου, ο οποίος μας παρέδωσε μια παράσταση με πολλές σύγχρονες προεκτάσεις του πρωτότυπου κειμένου.

«ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΒΡΕΘΕΙ ΠΟΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ» (Σκην. ΖΩΗ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ)

Η Ζωή Ξανθοπούλου επιλέγοντας το επίκαιρο έργο του Ζουζέπ Μαρία Μιρό, το οποίο αποτελεί μια πολυπρισματική ακτινογραφία της κλειστής κοινωνίας ενός χωριού και χρησιμοποιώντας εύστοχα όλα τα σκηνικά έφοδια που της δίνονται, διαμόρφωσε μια παράσταση στην οποία η κλιμακωτή εξέλιξη της δράσης ταξιδεύει τον θεατή στο εφιαλτικό τέλος της ιστορίας. Σε αυτό το δύσκολο, τόσο ερμηνευτικά όσο και φωνητικά εγχείρημα, ο Αργύρης Ξάφης ανταποκρίθηκε άριστα, περνώντας σαν χαμαιλέοντας από χαρακτήρα σε χαρακτήρα, εισχωρώντας όλο και πιο βαθιά στις σκοτεινές πτυχές των συναισθηματικά εμπλεκόμενων με τον φόνο του παιδιού προσώπων.

Η παράσταση συνεχίζεται και φέτος στο Θέατρο Θησείον.

«θΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΩ ΤΟ ΧΕΡΙ» (Σκην. ΘΑΛΕΙΑ ΜΑΤΙΚΑ)

Ο Τάσος Ιορδανίδης και η Θάλεια Ματίκα χορεύοντας στους ρυθμούς της ανασφάλειας και της έλλειψης κατανόησης ενός κλονισμένου γάμου, κατόρθωσαν να αποδώσουν δύο ανθρώπους της διπλανής πόρτας που προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές τους μέσα από 10 συναντήσεις σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Ένα πρωτότυπο έργο του Τάσου Ιορδανίδη, ο οποίος με την ρεαλιστική γραφή του εισχώρησε βαθιά στην καταπίεση που υφίστανται οι σύζυγοι καθώς ο κλοιός του γάμου σφίγγει όλο και περισσότερο με την επικοινωνία μεταξύ των συζύγων να φθίνει. Κατανοώντας τα αισθήματα που αναδεικνύονται κάθε φορά από το κείμενο, η Θάλεια Ματίκα διαμόρφωσε την ιδανική ισορροπία μεταξύ του κωμικού και του δραματικού στοιχείου, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θέατη και αναδεικνύοντας έντονα τα παιχνίδια εξουσίας μεταξύ των συζύγων.

Η παράσταση συνεχίζεται και φέτος στο Θέατρο Άλφα.

«Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΡΤΟΥΡΟ ΟΥΙ» (Σκην. ΑΡΗΣ ΜΠΙΝΙΑΡΗΣ)

Ο Άρης Μπινιάρης μας εισήγαγε σε ένα γκροτέσκο και εφιαλτικό, μπρεχτικό σύμπαν, όπου τα ωχρά λευκά πρόσωπα μας προσκαλούν σε ένα show φρικαλεότητας και σήψης, αξιοποιώντας στο έπακρο όλα τα μέσα που διέθετε. Μια παράσταση υψηλών προδιαγραφών, στην οποία απαιτούνταν ο άψογος συγχρονισμός όλων των συντέλεστών και η οποία απογειώθηκε από την μελετημένη ερμηνεία του Γιώργου Χρυστοστόμου, καθώς και των εξίσου εξαιρετικών ερμηνειών των υπόλοιπων 11 ηθοποιών.

Η παράσταση συνεχίζεται και φέτος στο Θέατρο Ark.

«Το ΑΚΡΩΤΗΡΙ» (Σκην. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΠΑΠΑΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ)

Ο Οδυσσέας Παπασπηλίοπουλος με το «Ακρωτήρι», υπογραμμίζει την ακροβασία της πολυσχιδούς κατασκευής του εγκεφάλου ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία καθώς και τα άλματα της συνείδησης από γεγονός σε γεγονός, διανύοντας το ταξίδι της απώλειας παράλληλα με την Τζουλιάνα την οποία ενσάρκωσε η Μαρία Ναυπλιώτου σε μία απο τις πιο συγκινητικές και δυνατές ερμηνείες της καριέρας της (με τους υπόλοιπους συντελεστές να την πλαισιώνουν εξαίσια). Μια θεατρική εμπειρία που σε κρατάει καθηλωμένο μέχρι το τέλος.

Η παράσταση παίζεται φέτος στο Θέατρο Θέατρο Ιλίσια.

«Οι ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ» (Σκην. ΑΡΗΣ ΤΡΟΥΠΑΚΗΣ)

Ο Άρης Τρουπάκης, σκηνοθετώντας τους μαγικούς ερμηνευτικά – Φίλιππο Σοφιανό, Δήμητρα Χατούπη και Γιώργο Σταυριανό – φτάνει για άλλη μια φορά μέχρι το μεδούλι του έργου του Άουγκουστ Στίντμπεργκ, εισχωρώντας στην αλληλοεξάρτηση των μελών ενός ερωτικού τριγώνου και το αίσθημα του δανειστή και του οφειλέτη μέσα στις σχέσεις των ανθρώπων, σε μια παράσταση ακραιφνούς νατουραλισμού.

«Η Μερα τησ φουστας» (Σκην. ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ)

Η Ζωή Χατζηαντωνίου μεταμόρφωσε την μεταλλική επιφάνεια της σκηνής σε έναν νοητικό χάρτη της βίας, πάνω στον οποίο η Θεοδώρα Τζήμου και οκτώ νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί συνταράσουν τον θεατή, καταθέτοντας όποτε τους δοθεί η ευκαιρία τη δική τους βαρβαρότητα σε ένα πάζλ εξουσουμανίας όπου τα όρια είναι πλέον δυσδιάκριτα. Μια παράσταση που υπνοτίζει τον θεατή, θέτοντας τον μάρτυρα μιας ομηρίας με τραγικό τέλος.

Η παράσταση παίζεται φέτος στο Θέατρο Δίπυλον.