«Καταρχήν, έχω δώσει μεγάλη έμφαση στο είδος που διαχειριζόμαστε, στην κωμωδία. Και η κωμωδία αποτελείται από στιγμούλες, από λεπτομέρειες στις οποίες έχουμε δώσει μεγάλη προσοχή και μαζί με τους ηθοποιούς έχουμε δουλέψει και εντατικά στη ρήμα του κειμένου. Με ενδιαφέρει να μην ‘ακούγεται’ η ρήμα, να μην υπερβαίνει τους διαλόγους, να είναι σχεδόν υπόγεια η δύναμη της.» δηλώνει ο Αλέξανδρος Μυλωνάς όσον αφορά την πρώτη του μεγάλης κλίμακας σκηνοθεσία στο «Σχολείο των γυναικών» (monopoli.gr, Ρεπορτάζ: Στέλλα Χαραμή).

Ο ώριμος σε ηλικία Αρνόλφος, αποζητώντας την απόλαυση της συζυγικής ευτυχίας, επιλέγει ένα τετράχρονο κορίτσι, την Αγνή, και το ανατρέφει μακριά από την πονηριά του υπόλοιπου κόσμου, με απώτερο σκοπό να δημιουργήσει μια υπάκουη, αφελή και απόλυτα πιστή μελλοντική σύζυγο. Αφού την κλείνει σε μοναστήρι, την παίρνει υπό την προστασία του «φυλακίζοντάς» την στο σπίτι του και θέτοντας ως ακοίμητους φρουρούς τους δύο υπηρέτες του. Καθώς τα χρόνια περνούν και η ώρα που περιμένει ο Αρνόλφος φτάνει, τα σχέδιά του ανατρέπονται από την παρουσία ενός νεαρού, του Οράτιου, ο οποίος καταφέρνει να κλέψει την καρδιά της Αγνής κατά το χρονικό διάστημα που ο πρώτος έλειπε σε ταξίδι. Ο Αρνόλφος προσπαθεί τώρα να σκαρφιστεί μια πλεκτάνη προκειμένου να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση. Όμως τι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον αληθινό έρωτα και στην πραγματική ανάγκη ενός ανθρώπου για αυτοδιάθεση;

Το εύθυμο «Σχολείο των γυναικών» του Μολιέρου, μας βυθίζει με κεφάτο τρόπο, μέσα στην ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου που προσπαθεί μάταια να εμποδίσει το αναπόφευκτο και ορμητικό συναίσθημα του αμοιβαίου έρωτα, νομίζοντας ότι η καταπιεστική αγάπη του μπορεί να το υποκαταστήσει. Ένας άνδρας που προσπαθεί να δημιουργήσει μια τεχνητή ευτυχία, κατασκευάζοντας από την αρχή ένα κορίτσι το οποίο θα μπορεί να χειραγωγεί και να κατευθύνει εύκολα, σε ένα ντελίριο μισογυνισμού. Ο Μολιέρος, στην ουσία, καυτηριάζει την πατριαρχική κοινωνία της εποχής αλλά και το αίσθημα της ζήλιας που φέρνει τον άνθρωπο στο όριο της γελοιότητας. Μπορεί, τελικά, ο έρωτας να «ξυπνήσει» μια σκοπίμως κοιμισμένη συνείδηση και να οδηγήσει στη χειραφέτηση μιας γυναίκας;

Ο Γιάννης Μπέζος κατορθώνει να μας μεταδώσει με την επιβλητική θεατρική παρουσία του τόσο την καταπιεστική και προβληματικά καταδυναστευτική όσο και την γελοία φύση του Αρνόλφου. Παράλληλα, φέρνει στη σκηνή μια σκερτσόζικη και ετοιμόλογη φιγούρα που απογειώνει την κωμική διάσταση του έργου. Η Ελίνα Ρίζου, στον ρόλο της Αγνής, χρησιμοποιώντας έναν ιδιαίτερο αθώο και ταυτόχρονα αισθαντικό τόνο, σκιαγραφεί μια γυναίκα αμόλυντη, στο μυαλό της οποίας ο έρωτας δημιουργεί καινούρια μονοπάτια σε μια ελευθερία έξω από τον κόσμο που έχει δημιουργήσει ο Αρνόλφος γι’ αυτήν. Ο Οράτιος του Αινεία Τσαμάτη φέρει μια έντονη παιχνιδιάρικη διάθεση και μια σπιρτάδα, που συμβάλλει στην ανάδειξη ενός χαρακτήρα που λειτουργεί σαν καταλύτης όσον αφορά την εξέλιξη του κεντρικού άξονα της ιστορίας. Ο Στέλιος Ιακωβίδης και η Κατερίνα Πατσιάνη σκιαγραφούν ένα εξαιρετικά χαριτωμένο δίδυμο, στους ρόλους των υπηρετών Αλαίν και Ζορζέτ, αποτυπώνοντας με ελαφράδα και μουσικότητα τον καλά κουρδισμένο μηχανισμό που έχει την φροντίδα του σπιτιού. Ο Λαέρτης Μαλκότσης, εμφανίζεται εγκρατής και συγκροτημένος στον ρόλο του Κρυζάλντ· έναν ρόλο που εκφράζει την κοινή λογική μέσα στο έργο. Στους μικρότερους ρόλους, η Μάγδα Καφκούλα, ο Γιώργος Τζαβάρας και ο Δρόσος Σκώτης πλαισιώνουν άριστα τους κεντρικούς χαρακτήρες.

Τα πλούσια χρωματικά κοστούμια του Άγγελου Μεντή και η ξύλινη κομψή κατασκευή του κλουβιού – την οποία επιμελήθηκαν ο Λουκάς Μπάκας και η Φιλάνθη Μπουγάτσου – μας προσφέρουν ένα απολαυστικό οπτικά θέαμα, το οποίο συνοδεύεται όμορφα από την απόλυτα ταιριαστή, σχολιαστική ζωντανή μουσική του Θοδωρή Οικονόμου, που εκτελείται από πενταμελή ορχήστρα επί σκηνής (Γιάννης Αγγελόπουλος, Μένιος Γούναρης, Παρασκευάς Κίτσος, Βαγγέλης Παρασκευαΐδης, Δημήτρης Χουντής).

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, παραμένοντας σε μια συμβατική και ασφαλή ανάγνωση του κειμένου, δεν καταφέρνει να απογειώσει το καυστικά χιουμοριστικό κείμενο του Μολιέρου. Παρ’ ολ’ αυτά, κατορθώνει να αποδώσει σε ικανοποιητικό βαθμό τη ρυθμικότητα του έμμετρου λόγου της μετάφρασης της Χρύσας Προκοπάκη, αποτυπώνοντας παράλληλα με λεπτότητα τις συναισθηματικές διακυμάνσεις της πλοκής, αναδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το κωμικό και ζωηρό στοιχείο του κειμένου.

Οι πολύ καλές ερμηνείες με πρωτοστάτη τον Γιάννη Μπέζο και η κατατοπιστική όσον αφορά την ανάδειξη του κωμικού στοιχείου μεν, ασφαλής δε, σκηνοθετική ματιά του Αλέξανδρου Μυλωνά, δημιουργούν μια κεφάτη και άρτια αισθητικά παράσταση.

Πηγή φωτογραφιών: n-t.gr

Πληροφορίες παράστασης: «Το σχολείο των γυναικών» του Μολιέρου, σκηνοθεσία Αλέξανδρου Μυλωνά στο Θέατρο Rex – Σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη