«Το «Φωτιά και Νερό» είναι ένα έργο για την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξίας και την αποδοχή του άλλου, του ξένου. Έχει έναν βαθύ πολιτικό στοχασμό για την ελευθερία της σκέψης, για τη συνύπαρξη των λαών και τον ρόλο του ενεργού πολίτη στη χάραξη της Ιστορίας.» δηλώνει ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος, ο σκηνοθέτης της παράστασης, όσον αφορά το επιμύθιο της παράστασης για την ανεκτικότητα και τη συμπερίληψη (Συνέντευξη: culturepoint.gr).

Ο Ιρακινός Σαΐντ και η σύντροφός του, η Ιρανή Χαγιάτ, έχοντας αφήσει πίσω τις πατρίδες τους, ψυχικά τραυματισμένοι από τις ανοιχτές πληγές του παρελθόντος, προσπαθούν να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα μιας ευρωπαϊκής πόλης. Την ηρεμία του ζευγαριού θα διαταράξει η παρουσία ενός ξένου, ο οποίος κάνοντας λάθος στη διεύθυνση, μπαίνει στο σπίτι τους και βρίσκεται ξαφνικά όμηρος του Σαίντ. Η Χαγιάτ προσπαθεί να τον ηρεμήσει και να τον πείσει να αφήσει τον ξένο να φύγει, αλλά δεν το επιτυγχάνει, γεγονός το οποίο εγκλωβίζει τους τρεις ήρωες σε ένα πλουραλιστικό σύμπαν, όπου ο έρωτας, η βία και οι διαφορετικές κουλτούρες, αναγκάζουν τους ήρωες να μπουν σε εποικοδομητικό διάλογο και να κοιτάξουν τον κόσμο από διαφορετικές οπτικές. Κατά πόσο, όμως, είναι εφικτή η επικοινωνία, όταν η δίψα για επικράτηση κλείνει τους διαύλους της κατανόησης;

Το έντονο έργο «Φωτιά και Νερό» της Χρύσας Σπηλιώτη, μας παραδίδει ένα νοηματικά πλούσιο κείμενο, με ορισμένα κενά όσον αφορά, πολλές φορές, την εξέλιξη της πλοκής. Πιο συγκεκριμένα, εξετάζει ενδελεχώς τις τεταμένες σχέσεις μεταξύ των πολιτισμών της Δύσης και της Ανατολής, αλλά και την άρνηση των αντιπροσώπων τους να αντικρίσουν ο ένας τον άλλον, υπό το πρίσμα της ανθρωπιάς. Ένας αγώνας συνειδητοποίησης ότι όλοι οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι, ότι όλοι έχουν πληγές και ότι μόνο μέσα από τη συμπόρευση ίσως καταφέρουμε να καταπραΰνουμε τις μελανές πτυχές της ζωής. Ένα έργο στο οποίο ο έρωτας μπαίνει εμπόδιο στην συμφιλίωση
των δύο ανδρών και μέσα από το οποίο ξεπροβάλλει η γυναικεία χειραφέτηση, σε μια προσπάθεια να εκφράσει την αγανάκτησή της απέναντι στην κτητική αντιμετώπιση των ανδρών.

Ο Δημήτρης Γεωργαλάς, στον ρόλο του Ιρακινού Σαΐντ, σκιαγραφεί την εικόνα ενός φοβισμένου μικρού παιδιού με έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις που άλλοτε ξεσπά κλαίγοντας και άλλοτε καταφεύγει στην βία προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό του από τον φαινομενικό εχθρό. Παράλληλα, μας παραδίδει την εικόνα ενός ανθρώπου μορφωμένου και παθιασμένου με την διδασκαλία, γεγονός που κουμπώνει απόλυτα στο υπόβαθρό του χαρακτήρα που υποδύεται. Η Έλενα Τυρέα, συνθέτει μια δυναμική Ιρανή γυναίκα, η οποία έχει υιοθετήσει μια οπτική της ζωής που εμπερικλείει σε μεγάλο βαθμό την τρυφερότητα και τη στοργή για τους ανθρώπους. Μια στάση που αλλάζει στην πορεία του έργου κάνοντας την ζυγαριά να γέρνει προς την αγανάκτηση απέναντι στο γεγονός ότι κανένας δεν την υπολογίζει και που την βοηθάει να δώσει μια εξαιρετικά εύστοχη κορύφωση στον ρόλο της. Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος, στον ρόλο του Ξένου, περνάει από τον ρόλο του θύματος στον ρόλο ενός αινιγματικού θύτη που θα κάνει τα πάνταγια να κερδίσει την καρδιά της Χαγιάτ. Ένας άνθρωπος που κυβερνάται απόλυτα από τα πάθη του και τα βίαια παιδικά του χρόνια.

Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος επιλέγοντας ένα μικρό θέατρο του οποίου τη σκηνή ντύνει το λιτό και όμορφα διαμορφωμένο σκηνικό της Τόνιας Αβδελοπούλου, μας επιτρέπει να εισχωρήσουμε βαθύτερα στις συναισθηματικές διακυμάνσεις του έργου. Ταυτόχρονα, εστιάζοντας στις ομοιότητες και τις διαφορές που εμφανίζουν οι πορείες που διανύουν οι άνθρωποι στο τούνελ της ζωής, αναδεικνύει τον ανθρώπινο πυρήνα του κειμένου. Παρ’ όλα αυτά, η προσέγγιση μερικών σκηνών με έναν επιπλέον μελοδραματισμό και η απότομη φανέρωση των πιο σκοτεινών πλευρών των χαρακτήρων (ειδικότερα του Ξένου) αποπροσανατολίζει τον θεατή από τον κεντρικό άξονα της δράσης.

Οι πολύ καλές ερμηνείες των τριών ηθοποιών, καθοδηγούμενες από μια εύστοχη – όσον αφορά την απόδοση του ανθρώπινου πυρήνα του έργου – αλλά ανολοκλήρωτη ως προς την διαμόρφωση της κατάλληλης ατμόσφαιρας σε ορισμένα σημεία, σκηνοθεσία, μας παραδίδουν μια συναισθηματικά φορτισμένη παράσταση, που μας υπενθυμίζει πόσο απαραίτητος είναι ο αλληλοσεβασμός σήμερα.

Πληροφορίες παράστασης: Φωτιά και Νερό της Χρύσας Σπηλιώτη, σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου συνεχίζεται και φέτος στο Θέατρο Άβατον