«Μα η αγάπη, πάντα η απάντηση είναι η αγάπη. Ολοι τους αναζητούν την αγάπη κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το έργο. Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούμε πως αυτό είναι που μας λείπει. Από την ώρα που ερχόμαστε στον κόσμο, από το πρώτο μας κλάμα αναζητούμε την αγάπη.» δηλώνει η Κόρα Καρβούνη όσον αφορά το στοιχείο που ενώνει τους χαρακτήρες του έργου (documentonews.gr, Συνέντευξη: Ειρήνη Δρίβα).

Μια πληθωρική και αλλοπρόσαλλη ξενοδόχος υποδέχεται ένα προβληματικό ζευγάρι που βρίσκεται σε μεταβατική φάση και προσπαθεί να μείνει μαζί, στο μικρό, χαριτωμένο, στοιχειωμένο πανδοχείο της. Σε αυτό το εκκεντρικό σύνολο προστίθενται η τυφλή φίλη της ξενοδόχου, η οποία νομίζει ότι ο πρώην άντρας της ορίζει τις σκέψεις της. Μια παραπονεμένη κούκλα, μια απιστία, ένα συνονθύλευμα ψυχαναγκασμών, ένα μυστικό σημειωματάριο, μία νεοπλατωνική τελετή, μερικά στικ με λιβάνι και ένας εξωτερικός, άγρυπνος παρατηρητής συνθέτουν έναν εκκεντρικό σύμπαν που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα.

Το ιδιαίτερο «John» της Annie Baker, μας προσκαλεί να βυθιστούμε σε έναν μυστικιστικό κόσμο και να βρεθούμε στο κέντρο της ίδιας μας της ύπαρξης αφήνοντας πίσω μας για μιάμιση περίπου ώρα τη γνώμη των άλλων. Ένα σουρεαλιστικό θρίλερ με έντονα κωμικά στοιχεία που διερευνά τις ψυχικές διαταραχές είτε πιο ελαφριάς είτε πιο βαριάς μορφής, την απώλεια, την πολυπλοκότητα του έρωτα, την επίδραση του τραυματικού παρελθόντος σε ένα εύθραυστο παρόν αλλά και την υπόνοια της ύπαρξης μιας εναλλακτικής πραγματικότητας που δεν έχουμε μπει στη διαδικασία να εξερευνήσουμε. Ποιος όμως είναι τελικά ο John; Μήπως ένα μάτι που μας φροντίζει αφιλοκερδώς; Μια διαταραχή που δεν αποδεχτήκαμε ποτέ την ύπαρξή της; Ή μήπως ένας εαυτός που αδιαφορεί για το τι σκέφτονται οι άλλοι, βιώνοντας μια πρωτοφανή απελευθέρωση;

Οι ερμηνείες στο σύνολό τους ακολουθούν άψογα το κλίμα της σκηνοθεσίας του Μιχάλη Πανάδη, διατηρώντας ταυτόχρονα την ατομικότητά τους. Πιο συγκεκριμένα, ο Χρήστος Κοντογεώργης, ως Ελάιας, φέρνει στη σκηνή έναν άντρα πληγωμένο από την απιστία της συντρόφου του, χειριστικό και νευρικό· έναν άνθρωπο με αρκετά συμπλέγματα κατωτερότητας που αναλώνεται όλο και περισσότερο στη σκέψη ότι η σύντροφος του τον κοροϊδεύει. Η Καλλιόπη Παναγιωτίδου στον ρόλο της συντρόφου του Ελάιας, της Τζένης, χρησιμοποιώντας στοχευμένες συναισθηματικές εξάρσεις ενσαρκώνει μια γυναίκα εσωστρεφή και ενοχική, της οποίας η ψυχοσύνθεση καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τα τραύματα του παρελθόντος.

Ειδική μνεία αξίζει στις ερμηνείες της Κόρας Καρβούνη και της Γιούλης Τσαγκαράκη, σε δύο μοναδικούς ρόλους. Πιο συγκεκριμένα, η Κόρα Καρβούνη ως Μέρτις, ιδιοκτήτρια του πανδοχείου, εναλλάσσοντας την τονικότητα της φωνής της με μεγάλη μαεστρία, καλλιεργεί τόσο την απόκοσμη και ανατριχιαστική όσο και την πρόσχαρη και αθώα καθημερινή πλευρά αυτής της αλλοπρόσαλλης γυναίκας. Παράλληλα, η Γιούλη Τσαγκαράκη είναι πραγματικά απολαυστική στον ρόλο της απελευθερωμένης και πληθωρικής Ζενεβιέβ – φίλη της Μέρτις – καθώς καταφέρνει να ισορροπήσει με επιτυχία μεταξύ της νηφαλιότητας και της τρέλας, ενσωματώνοντας ταυτόχρονα ένα ζωηρό κωμικό στοιχείο μέσα από τον αυθορμητισμό της.

Φυσικά, τη μαγεία της συγκεκριμένης παράστασης συμπληρώνει το άρτια δομημένο σκηνικό της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη – ένα από τα καλύτερα της φετινής σεζόν – καθώς και οι εύστοχες μουσικές επιλογές του Βασίλη Μαντζούκη.

Η σκηνοθετική ματιά του Μιχάλη Πανάδη αποδίδει με εξαιρετική λεπτότητα τον ιδιόρρυθμο και εκκεντρικό χαρακτήρα του έργου, αξιοποιώντας αφενός το μυστηριώδες, αφετέρου το απροσδιόριστο στοιχείο του κειμένου και δημιουργώντας μια παράσταση που θυμίζει μυστικιστική τελετή. Επιπλέον, αποτυπώνει με ακρίβεια τις συναισθηματικές διακυμάνσεις των χαρακτήρων, αλλά και την υπερβατική διάσταση που τους περιβάλλει σε ένα σύμπαν σχεδόν ονειρικό, που μαγνητίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Ξεχωρίζω το τελευταίο στιγμιότυπο της παράστασης, όπου οι ήρωες κοιτώντας με ένα ελαφρύ μειδίαμα προς το κοινό, φαίνεται σαν να έχουν ανακαλύψει ποιος είναι ο John, κλείνοντας το μάτι στον θεατή και παρακινώντας τον να ξεχυθεί στην ανακάλυψη του δικού του John.

Οι πλήρως εναρμονισμένες με το κλίμα του έργου ερμηνείες – με την Κόρα Καρβούνη και τη Γιούλη Τσαγκαράκη να μεγαλουργούν σε δύο μοναδικούς ρόλους – σε συνδυασμό με την μυστηριώδη και υπερβατική ατμόσφαιρα που διαμορφώνει η σκηνοθεσία του Μιχάλη Πανάδη, καθώς και την λεπτομερή σκηνογραφία της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη μας παραδίδουν μια άρτια παράσταση που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.

Πηγή φωτογραφιών: elculture.gr

Πληροφορίες παράστασης: John της Annie Baker, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Πανάδη στο Θέατρο Δίπυλον