Μια γιαγιά στυλοβάτης, πάροχος τρυφερότητας και φροντίδας, άγρυπνος παρατηρητής και παντογνώστης αφηγητής σε μια ιστορία που δεν γράφει πάντοτε η ίδια. Μια φιγούρα-σύμβολο ανά τους αιώνες, δεύτερη, ή πολλές φορές, και πρώτη μητέρα για τα εγγόνια της, σύζυγος, πυλώνας σταθερότητας αλλά και σκοτεινός θόλος που περικλείει μια σειρά από πίκρες και απογοητεύσεις. Μια ξεθωριασμένη ιέρεια που βαδίζει στο μονοπάτι του τέλους σκορπίζοντας στο πέρασμά της όλη την αγάπη που της είχε απομείνει.

Το συγκινητικό «ΜΑ ΓΚΡΑΝ’ ΜΑ» του Δημήτρη Χαραλαμπόπουλου δημιουργεί ένα κολάζ αναμνήσεων με όλα όσα δεν προλάβαμε να πούμε, όλα όσα αισθανθήκαμε σε ένα μικρό κουζινάκι γεμάτο μυρωδιές, όλα όσα ειπώθηκαν μέσα από μια εκκωφαντική σιωπή και όλα όσα ονειρευτήκαμε σε ένα στενό μπαλκόνι ένα ζεστό απόγευμα, κάνοντας παρέα στη γιαγιά μας. Η ιστορία της γιαγιάς του ίδιου του συγγραφέα, γίνεται μια καθολική εξομολόγηση όλων μας σχετικά με εκείνο το μυστήριο πλάσμα που ήταν πάντοτε εκεί και περίμενε με μια ανοιχτή αγκαλιά, γεμάτη αλήθεια και τρυφερότητα σε μια διακριτική γωνία, φοβούμενο μην μας ενοχλήσει.

Ο Πάνος Αργυρόπουλος, ο Θοδωρής Βράχας, ο Πύρρος Θεοφανόπουλος, η Ιόλη Χαραλαμποπούλου και η Εύη Χρόνη άλλοτε ως μια πολυφωνική οντότητα που μεταμορφώνεται, άλλοτε ο καθένας ατομικά, κατορθώνουν να παράξουν ένα φιλμ πλούσιο σε εικόνες και να διαμορφώσουν μια συλλογική μνήμη με στάμπες από τις δικές τους προσωπικές εμπειρίες. Φυσικά, ζωτικής σημασίας ρόλο παίζει και η παρουσία της Ανδριανής Τουντοπούλου στον ρόλο της γιαγιάς, η οποία κινούμενη φωνητικά σε έναν τόνο που εμπεριέχει τόσο τη στοργή όσο και την πολύχρονη εμπειρία μιας γεμάτης ζωής, συγκεντρώνει στο πρόσωπό της ανθρώπους που έχουμε χάσει από τη ζωή με μια συγκινητική απλότητα.

Το πολυσχιδές σκηνικό της Θάλειας Μέλισσα δίνοντας μια κομψή και ταυτόχρονα retro αισθητική, απόλυτα εναρμονισμένο με τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα και τη συναισθηματικά φορτισμένη μουσική του Δημήτρη Ροΐδη, οικοδομεί ένα αισθητικά άρτιο αποτέλεσμα.

Η σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Χαραλαμπόπουλου, καλύπτοντας την σκηνή με ένα ονειρικό πέπλο και εμπλουτίζοντας ταυτόχρονα τον καμβά της παράστασης με πιτσιλιές πραγματικότητας και τρυφερότητας, στήνει μια μελετημένη σκηνική σύνθεση, η οποία όμως υστερεί σε ρυθμό. Πιο συγκεκριμένα, σε κάποια σημεία χάνεται η επαφή του θεατή με την συγκίνηση του έργου λόγω της αργής ροής με την οποία εξελίσσονται ορισμένα σκηνικά γεγονότα. Παράλληλα, οι ομαδικές δράσεις αλλά και η αξιοποίηση όλων των επιπέδων του χώρου ενισχύουν τη μαγεία αλλά και το παραμυθώδες στοιχείο της παράστασης.

Οι πολύ καλές ερμηνείες των συντελεστών – με την Ανδριανή Τουντοπούλου να αγγίζει με ευγένεια και απλότητα τις μνήμες όλων μας – σε συνδυασμό με την εύστοχη όσον αφορά την απόδοση της ατμόσφαιρας του κειμένου, ατελή όσον αφορά τον ρυθμό, σκηνοθεσία του Δημήτρη Χαραλαμπόπουλου, δημιουργούν μια συγκινητική σκηνική σύνθεση γεμάτη όμορφες αναμνήσεις.

Πηγή φωτογραφιών: n-t.gr

Πληροφορίες παράστασης: «ΜΑ ΓΚΡΑΝ’ ΜΑ» του Δημήτρη Χαραλαμπόπουλου, σε σκηνοθεσία του ίδιου στο Εθνικό Θέατρο