«Μας άγγιξε και μας συγκίνησε από την πρώτη ανάγνωση και δεν άργησε η ώρα να πάρει το δρόμο του για τη σκηνή. Όταν μου πρότεινε η Μαριάννα Κάλμπαρη να σκηνοθετήσω ένα έργο για το Θέατρο Τέχνης, σκέφτηκα αμέσως πως το «Βρέχει στη Βαρκελώνη» ταιριάζει θαυμάσια στο Υπόγειο, αφού και η δράση του έργου εκτυλίσσεται σ’ ένα ημιυπόγειο!» δηλώνει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος όσον αφορά το πως προέκυψε η ιδέα να ανεβάσει το συγκεκριμένο έργο (in.gr, Συνέντευξη: Μαρία Κωνσταντοπούλου).

Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα ημιυπόγειο στη συνοικία Ραβάλ, στο οποίο διαμένει η Λάλι μια σεξεργάτρια με τον εραστή και προαγωγό, της Κάρλος. Η ζωή τους κυλά ήρεμα όσο η Λάλι παραμένει στη ζώνη ασφαλείας που έχει θέσει ο Κάρλος για αυτήν, όμως αυτή η ισορροπία ανατρέπεται όταν ο Ντάβιντ, ένας βιβλιοπώλης και τακτικός πελάτης, εισβάλλει στην ζωή τους, προσφέροντας στον ορίζοντα της Λάλι ένα ευρύ πλαίσιο δυνατοτήτων. Τότε η Λάλι θα θελήσει να εγκαταλείψει το πεζοδρόμιο, γεγονός που δεν αρέσει καθόλου στον Κάρλος, ο οποίος είναι απόλυτα εξαρτημένος από αυτήν. Όταν πεθαίνει η γυναίκα του Ντάβιντ, εκείνος προτείνει στη Λάλι να πιάσει δουλειά στο βιβλιοπωλείο. Τελικά, οι δύο άνδρες συμφιλιώνονται με τη Λάλι να χαίρεται, χωρίς όμως να έχει αξιολογήσει ποιες θα είναι οι επιπτώσεις αυτής της φιλίας στην δική της ζωή.

Το άοσμο «Βρέχει στη Βαρκελώνη» του Πάου Μιρό, εξετάζει τις σχέσεις ενός ερωτικού τριγώνου, χρησιμοποιώντας μια σειρά από καθημερινά γεγονότα, εστιάζοντας περισσότερο στον κεντρικό γυναικείο χαρακτήρα και αφήνοντας τις ψυχικές διαδρομές των δύο ανδρών ανεξερεύνητες. Παράλληλα, μας παραδίδει ένα σύντομο κείμενο χωρίς ιδιαίτερες συναισθηματικές διακυμάνσεις, που δεν δίνει τροφή για σκέψη, αν εξαιρέσουμε μόνο τον γλάρο που λειτουργεί ως ένα ενδιαφέρον σύμβολο.

Η Δήμητρα Ματσούκα ως Λάλι, ακροβατώντας μεταξύ του χιούμορ και μιας γλυκείας μελαγχολίας, αποδίδει με ακρίβεια μια ελπιδοφόρα γυναίκα που προσπαθεί να ανασάνει πνευματικά και να ζήσει μια κανονική ζωή, χωρίς να δέχεται τα επικριτικά βλέμματα του κόσμου. Έχοντας μελετήσει την κινησιολογία αυτής της γυναίκας και φέροντας στο βλέμμα της μια εσωτερική θλίψη, δημιουργεί μια φιγούρα που ναι μεν θέλει να απελευθερωθεί από τον ζυγό των ανδρών, ενώ ταυτόχρονα είναι απόλυτα εξαρτημένη από αυτούς. Ο Ανδρέας Κοντόπουλος στον ρόλο του Κάρλος, χρησιμοποιώντας το σύρσιμο των ποδιών και μια νωχελική στάση σώματος, συνθέτει έναν άνδρα αποσυνδεδεμένο από τον έξω κόσμο που βουλιάζει σε μια συνεχώς αυξανόμενη ανία. Ο Κώστας Καζανάς είναι πειστικός στον ρόλο του συνεσταλμένου αρχικά συμπαθούς βιβλιοπώλη, αλλά χειριστικού στην συνέχεια άνδρα που θέλει να ασκήσει και αυτός την δική του εξουσία στην Λάλι.

Η σκηνογραφία του Αντώνη Δαγκλίδη, συνδυάζοντας απαλούς ροζ και κίτρινους τόνους με το γκρι του τσιμέντου και διαμορφωμένη σαν ένα παρακμιακό και βρομερό ημιυπόγειο, περικλείει εξαιρετικά τους χαρακτήρες του έργου. Επιπλέον, ίσως μια μεγαλύτερη ποικιλία στις μελωδίες που έπαιζαν κατά τη διάρκεια των μεταβατικών σκηνών να προσέδιδε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην ατμόσφαιρα.

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος καθοδηγεί σωστά τους τρεις έμπειρους ηθοποιούς όσον αφορά τις συναισθηματικές αποχρώσεις των ηρώων, δεν κατορθώνει να διατηρήσει τον ρυθμό εξαιτίας των μεγάλων παύσεων στο λόγο. Επιπλέον, η χρήση του βίντεο με εξαίρεση τις σκηνές που έδειχνε τον δρόμο (συμπληρώνοντας ωραία το σκηνικό) φαίνεται ξένη με το υπόλοιπο σύνολο. Κρατώ στην μνήμη μου, την τελευταία σκηνή στην οποία η Λάλι, κοιτάζοντας τον γλάρο χάνει το χαμόγελο της, συνειδητοποιώντας ότι οι δύο άνδρες δεν θα την αφήσουν ποτέ να πετάξει σαν αυτόν, ελεύθερη.

Ξεχωρίζουν οι πολύ καλές ερμηνείες των συντελεστών – με την Δήμητρα Ματσούκα να σχηματίζει μια εύθραυστη ηρωίδα με επιτυχία. Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου διαμορφώνει συμπαγείς συναισθηματικά χαρακτήρες, ξεπερνώντας το αδύναμο κείμενο, αλλά στερείται συνεχόμενης ροής.

Πηγή φωτογραφιών: nkt.gr

Πληροφορίες παράστασης: «Βρέχει στη Βαρκελώνη» του Πάου Μιρό, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο