«Είναι εντυπωσιακό πώς πολλά από αυτά που λέγονται στο συγκλονιστικό αυτό έργο ακούγονται καθημερινά στις ειδήσεις και στην κοινωνία. Αυτό είναι που με συντάραξε όταν το διάβαζα, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι γράφτηκε το 1947.» αναφέρει η Λίλα Μπακλέση σχετικά με τις σκέψεις που έκανε όταν διάβασε το σπουδαίο έργο του Άρθουρ Μιλέρ (athinorama.gr, Συνέντευξη: Χρύσα Πασιαλούδη).

Ο Τζο Κέλλερ, ένας αυτοδημιούργητος εργοστασιάρχης, έχοντας αφήσει πίσω του το παρελθόν, προσπαθεί να στηρίξει τη σύζυγό του Κέιτ, προκειμένου να ξεπεράσει την απώλεια του γιου τους που χάθηκε στον πόλεμο. Μαζί τους ζει και ο Κρις, ο άλλος γιος της οικογένειας Κέλλερ, ο οποίος είναι ερωτευμένος με την κοπέλα του νεκρού αδελφού του, Άννυ, η οποία καταφθάνει στο σπίτι τους με σκοπό να ανακοινώσουν μαζί τον επικείμενο γάμο τους. Η κατάρρευση ενός δέντρου, μερικά ελαττωματικά ανταλλακτικά, μια ξαφνική άφιξη και μια αλήθεια που γυρίζει την κάνη της καραμπίνας στην εύθραυστη ψυχολογική κατάσταση των ηρώων μας ξεναγούν σε ένα σκοτεινό δάσος γεμάτο θηρία έτοιμα να μας κατασπαράξουν και μας κάνουν να αναρωτηθούμε κατά πόσο η ατομική συνείδηση και ευθύνη μπορεί να οδηγήσει στο οικουμενικό κακό.

Το συναισθηματικά φορτισμένο «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Άρθουρ Μίλερ έρχεται για να μας υπενθυμίσει πως το κακό επιστρέφει πάντα σε αυτόν που το προκάλεσε. Ένα υπέρογκο ιδιωτικό συμφέρον σε βάρος της ανθρώπινης ζωής, που κάθεται εφησυχασμένο αλαζονικά στον θρόνο του απυρόβλητου, θεωρώντας πως η απληστία είναι ένα προνόμιο χωρίς αντίτιμο. Η ανατρεπτική και έντονα κοινωνιολογική γραφή του Μίλερ προκαλεί μια εξαιρετικά εύστοχη κλιμάκωση του συναισθήματος, κρατώντας το κείμενο πάντοτε επίκαιρο και ιδιαίτερα διεισδυτικό στις δαιδαλώδεις διαδρομές της ανθρώπινης κοινωνίας.

Ο Γιώργος Γάλλος ως Τζο Κέλλερ, φορά με επιτυχία το προσωπείο της ευθυμίας και της ψυχραιμίας, κάτω από το οποίο κρύβεται η ενοχή ενός ανθρώπου που διέπραξε ένα φρικτό έγκλημα, σκεπτόμενος ιδιοτελώς και ξεπερνώντας κάθε ηθική μόνο και μόνο για να διατηρήσει την φήμη και τα χρήματα. Κατά αυτόν τον τρόπο, δημιουργεί έναν χαρακτήρα φιλήσυχο που εκτροχιάζεται σιγά σιγά, φτάνοντας στη συνειδητοποίηση της αλήθειας και τελικά στην αυτοκτονία. Η Άννα Μάσχα, στον ρόλο της Κέιτ Κέλλερ, καταθέτει μια επιβλητική ερμηνεία, ενσαρκώνοντας μια γυναίκα εμμονική με την απώλεια του γιου της, αλλά και μια γυναίκα συνένοχο στο έγκλημα του άνδρα της. Μια ερμηνεία που περνά από την συντριβή της απώλειας στην παράλυση της συνειδητοποιήσης. Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής φαίνεται αρχικά ότι αντιμετωπίζει τον ρόλο του Κρις Κέλλερ, παραμένοντας στην επιφάνεια του χαρακτήρα, στοιχείο που τον βοηθά στη συνέχεια να δώσει μια φοβερή κορύφωση στην ερμηνεία του, όταν βγαίνει από την ψευδαίσθηση της «αγίας οικογένειας», βλέποντας τον κόσμο του να καταρρέει. Η Λίλα Μπακλέση ως Άννυ, παίζοντας με τις εκφράσεις του προσώπου της, δημιουργεί μια στιβαρή γυναικεία φιγούρα, έτοιμη να βρεθεί στην δίνη του κυκλώνα προκειμένου να κατευνάσει την ταραχή των ηρώων από τον χείμαρρο των αποκαλύψεων. Μια ευαίσθητη κοπέλα, που θέλει να ξαναφτιάξει τη ζωή της και να νιώσει ξανά αγάπη για κάποιον, ξορκίζοντας έτσι τη θλίψη της απώλειας.

Στους δεύτερους ρόλους, ο Δημήτρης Σέρφας αποτυπώνει με ακρίβεια τον παρορμητισμό της νεότητας του Τζωρτζ και την αγωνία του όσον αφορά τη δικαίωση του πατέρα του. Η Άννα Λουιζίδη, στον ρόλο της ανακατώστρας γειτόνισσας, Λύντια, ενσαρκώνει συμβατικά μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, λειτουργώντας ως εξωτερικός παρατηρητής και σχολιαστής στο δράμα των Κέλλερ.

Η λιτή και ευέλικτη σκηνογραφία της Μαίρης Τσαγκάρη, απεικονίζοντας την όμορφη και ταυτόχρονα ξεθωριασμένη αυλή του σπιτιού των Κέλλερ, περιστοιχισμένη από μια τζαμαρία, συνδυάζεται όμορφα με τους διεισδυτικούς φωτισμούς του Γιώργου Νανούρη, ο οποίος παίζει εύστοχα με τις σκιές των ηρώων.

Ο Γιώργος Νανούρης, επιλέγοντας ένα κλασικότροπο ανέβασμα και φωτίζοντας την ιστορία υπό το πρίσμα του τραχέος ρεαλισμού, καθιστά τους θεατές συμμέτοχους στην ηθική κατάπτωση και τη συναισθηματική μεταβλητότητα των ηρώων. Αξιοποιώντας ευφυώς τις αποκαλύψεις του κειμένου, οδηγεί το έργο σε μια εξαιρετική κορύφωση, με κεντρικό άξονα την κάθαρση των ηρώων. Παρ’ όλ’ αυτά, σε μερικά σημεία χρησιμοποιεί αχρείαστες υπερβολές τόσο φωνητικά όσο και σκηνικά, που δεν προσθέτουν συναισθηματικά κάτι παραπάνω στο ήδη δυνατό κείμενο.

Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα έργα του Άρθουρ Μίλερ, κάτω από τη ρεαλιστική και συναισθηματικά φορτισμένη οπτική γωνία του Γιώργου Νανούρη, το οποίο ευτυχεί στα χέρια των έξι ταλαντούχων ηθοποιών.

Πηγή φωτογραφιών: cosmopoliti.com

Πληροφορίες παράστασης: Ήταν όλοι τους παιδία μου του Άρθουρ Μίλλερ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη στο Θέατρο Αλκυονίς