«Ο Πουπουλένιος είναι ένα ανάλαφρο παραμυθένιο όνομα το οποίο μας επιστρέφει στην παιδική μας ηλικία. Εκεί που καθορίζεται σε τεράστιο βαθμό ο ψυχισμός μας, που θα ορίσει τη μετέπειτα ζωή μας. Το πως μεγαλώνεις λοιπόν και το τι αγάπη ή τραύματα αποκτάς, είναι η βάση για μια θάλασσα από βαριά νοήματα που προκύπτουν.» απαντάει ο Νίκος Πουρσανίδης, ερωτώμενος για τον συμβολισμό του Πουπουλένιου (news247.gr, Συνέντευξη: Γεωργία Οικονόμου).

Ο Κατουριάν, ένας συγγραφέας, διαβιώνοντας κάτω από την εξουσία ενός αυταρχικού καθεστώτος, βρίσκεται υπόλογος για το νοσηρό περιεχόμενο των ιστοριών του και τις ομοιότητές τους με μια σειρά άγριων παιδοκτονιών. Ένα διεστραμμένο γονεϊκό πείραμα, έξι φόνοι και τέσσερις τραυματισμένες παιδικές ηλικίες έρχονται να κατακερματίσουν την ενήλικη ψυχοσύνθεση των ηρώων και να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με το καλό και το κακό. Είμαστε τελικά έρμαια της παιδικής ηλικίας ή προϊόντα μιας μείξης της φρίκης με την προσωπική επιλογή που εξισορροπούνται;

Ο κυκλοθυμικός «Πουπουλένιος» του Μάρτιν ΜακΝτόνα, δημιουργώντας ένα σύμπαν που θυμίζει έναν τρυφερό εφιάλτη, εισχωρεί ύπουλα στις πιο ενδόμυχες σκέψεις και επώδυνες εμπειρίες του ανθρώπου, ακόμα και σε αυτές που φαντάζουν αθώες, αλλά το μικρόβιο της αμφιβολίας εντοπίζει από πίσω μια υπόγεια βία. Αξιοποιώντας τη γραφή ενός αστυνομικού θρίλερ και συνδυάζοντας την με μια κοινωνιολογική χροιά και ένα έξυπνο χιούμορ, μας παρουσιάζει δύο μη παρούσες γονικές φιγούρες με αιματοβαμμένα χέρια, μέσω των τεσσάρων διαταραγμένων παιδιών τους. Έξι διηγήματα συνυφασμένα με την παιδική ηλικία και τη σύγκρουση της αγνότητας με την ενήλικη παθολογία διεισδύουν στο ανθρώπινο μυαλό, απαιτώντας την ανάκληση των πιο μαρτυρικών πραγματικών ή κατασκευασμένων – από εμάς τους ίδιους πολλές φορές – καταστάσεων που έχουν αποθηκευτεί σε αυτό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, θέλει να υπογραμμίσει τον ζωτικό ρόλο της ανθρώπινης συνείδησης και της προσωπικής ευθύνης, όταν η σκέψη κατακλύζεται από τον δαίμονα της βίας.

Ο Νίκος Πουρσανίδης, στον ρόλο του Κατουριάν, ακροβατώντας με μαεστρία ανάμεσα στην αφήγηση και στην ερμηνεία, σκιαγραφεί μια καταπιεσμένη φιγούρα που καταπραΰνει τη βίαιη πλευρά της μέσα από το γράψιμο. Έναν άνθρωπο, που κρατάει το ιστορικό της συνεχώς εναλλασσόμενης μορφής των τραυμάτων του με εξαιρετική συνέπεια, αποτυπώνοντας την εκάστοτε μεταλλαγή της στα φρικιαστικά παραμύθια του. Ο Αργύρης Αγγέλου ανταποκρίνεται άριστα σε έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο. Πιο συγκεκριμένα, αλλάζοντας τον τρόπο ομιλίας του και αξιοποιώντας ένα κράμα παιδικότητας και ψυχρότητας, αποδίδει με απόλυτο σεβασμό την εικόνα ενός ανθρώπου με νοητική υστέρηση αλλά και τη φιγούρα ενός «γλυκού» δολοφόνου. Ο Άριελ του Γεράσιμου Σκαφίδα, κινούμενος από τη βία στην ευθραυστότητα, φέρει την οργή του αυταρχικού αστυνομικού αλλά και την εσωστρέφεια του πληγωμένου ανθρώπου. Έτσι, δημιουργεί έναν άνθρωπο που αποζητά την δικαιοσύνη που δεν ευεργέτησε την δική του παιδική ηλικία, θέλοντας να γίνει προστάτης αυτών των απροστάτευτων πλασμάτων. Ο Αλέκος Συσσωβίτης, στον ρόλο του Τουπόλσκι, συνθέτει ένα άψυχο και αλαζονικό κουφάρι, από τις ρωγμές του οποίου ξεπροβάλλουν δειλά μερικά ψήγματα ευαισθησίας. Παίζοντας με το προσηλωμένο και παγερό βλέμμα του και υιοθετώντας μια μετρημένη κινησιολογία, συνθέτει έναν ολοκληρωμένο ευφυή και διπλωματικό χαρακτήρα.

Το σκηνικό της Μαρίας Φιλίππου, διαμορφωμένο σαν ένας υγρός και βρωμερός αμφίπλευρος χώρος (από τη μία ανακριτικό γραφείο και από την άλλη κελί), στο κέντρο του οποίου δεσπόζει ένα πανί στο οποίο πραγματοποιείται η αναπαράσταση των ιστοριών και το οποίο περιβάλλεται από τις έξι ιστορίες γραμμένες χειρόγραφα σε παλαιωμένο χαρτί, δημιουργεί ένα περιβάλλον σήψης μέσα στο οποίο οι ήρωες νιώθουν οικεία. Τα κοστούμια της Ιωάννα Καλαβρού εμπνευσμένα από μια δυστοπία όπου οι άνθρωποι κατοικούν κάτω από την γη, τοποθετούν τους χαρακτήρες σε έναν κόσμο που καθιστά πρόσφορο το έδαφος για την εκδήλωση οπιουδήποτε άγριου ενστίκτου.

Ο Νικορέστης Χανιωτάκης, εμβαθύνοντας στην ιδιαιτερότητα του κειμένου και στις χαραμάδες τρυφερότητας που κρύβει το συμπαγές στρώμα διαστροφής, στήνει μια καλοκουρδισμένη και εξαιρετικά στιβαρή παράσταση. Τοποθετώντας κάτω από τον μεγεθυντικό φακό τα παραμύθια του Κατούριαν, μέσω τόσο της πρωτότυπης ενσωμάτωσης του θεάτρου σκιών όσο και της διαδοχής των ορμητικών διαλόγων από την πράα αφήγηση, παρέχει μια διαυγή ανάγνωση των ανάμεικτων συναισθημάτων της γραφής του ΜακΝτόνα. Παράλληλα, η γρήγορη ροή του λόγου σε συγκεκριμένα σημεία, αναδεικνύει με επιτυχία το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας.

Σύνοψη

---

Η αιχμηρή ανάγνωση του «Πουπουλένιου» – ενός έργου ευρέως γνωστού στο ελληνικό κοινό – από τον Νικορέστη Χανιωτάκη, συμπορεύεται με τις μεστές ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών, σε μια παράσταση για την προσωπική επιλογή μπροστά στη βία.

Πηγή φωτογραφιών: theatromania.gr

---

Πληροφορίες παράστασης: Ο Πουπουλένιος του Μάρτιν Μακντόνα, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη στο Σύγχρονο Θέατρο

---