«Αυτό που υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι και υφιστάμεθα, κάποια στιγμή, δημιουργεί θυμό, ο θυμός γίνεται οργή, η οργή γίνεται βία και αν δεν έχεις τίποτα να χάσεις, ίσως το μόνο – που λέει – που έχεις είναι να κερδίσεις. Δηλαδή όταν φτάσεις στο πάτο ή θα τρυπήσεις και θα πας πιο μέσα ή θα γκελάρεις.» δηλώνει η Ράνια Σχίζα μιλώντας μας για τις οριακές καταστάσεις που βιώνουν οι ήρωες του έργου (H Ράνια Σχίζα στο HmerologioTheatrou).

Τρεις καθημερινοί άνθρωποι, έχοντας χάσει τη δουλειά τους, τον αυτοσεβασμό τους και κατ’ επέκταση την ίδια τους τη ζωή, καταφεύγουν σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μπουν ξανά στο παιχνίδι της διεκδίκησης, απαγάγοντας την πρώην υπουργό εργασίας και νυν διευθύντρια της μεγαλύτερης τράπεζας της χώρας. Χρησιμοποιώντας τα όπλα του αντιπάλου, βγαίνουν στην επίθεση με στόχο να επιστρέψουν την αξιοπρέπεια σε ανθρώπους που είδαν τους κόπους μιας ζωής να χάνονται σε μια στιγμή. Όμως, θα τα καταφέρουν τελικά ή θα αφήσουν το φίδι της διχόνοιας, που ελευθερώνει το θύμα, να τους κατασπαράξει; Άραγε ποια πορεία θα ακολουθήσει ο δαίμονας της βίας;

Το συνταρακτικό «New Order» του Σέρτζι Πομπερμάγιερ (σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ), με μια ωμά ρεαλιστική και επίκαιρη γραφή, αποκαλύπτει τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ της λογικής και της απόλυτης παράνοιας, της δικαιοσύνης και της αδικίας, του θύτη και του θύματος σε ένα ατέρμονο παιχνίδι απόγνωσης. Αφήνοντάς μας εκτεθειμένους στη βία των καταστάσεων που βιώνουν οι ήρωες, υπογραμμίζει τις συνέπειες της οργής μιας εξαπατημένης από το σύστημα κοινωνίας που αναζητά με μανία τον υπεύθυνο. Παράλληλα, κατορθώνει να φωτίσει με τα πιο μελανά χρώματα το πρόσωπο μιας εξουσίας που δεν χάνει ποτέ τον στυγνό χαρακτήρα της, αλλά αναδιπλώνεται και, όταν είναι έτοιμη διεισδύει στις ρωγμές των εξουσιαζόμενων, σπέρνοντας τον διχασμό και επανακτώντας τον έλεγχο.

Οι τέσσερις ηθοποιοί έχοντας εξαιρετική χημεία μεταξύ τους και ακολουθώντας υποδειγματικά τις γραμμές που χάραξε η Ναταλία Βαγενά όσον αφορά την επιμέλεια της κίνησης, αποδίδουν με συνέπεια τον εκρηκτικό παλμό του έργου. Πιο συγκεκριμένα, ο Ιωσήφ Πολυζωίδης, ενσαρκώνοντας τον ρόλο του με μετρημένες εντάσεις και εσωστρέφεια, συνθέτει έναν χαρακτήρα εύθραυστο και ευαίσθητο που προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία της ομάδας των απαγωγέων. Ο Φώτης Λαζάρου, διεισδύοντας στην καθημερινή υπόσταση αυτού του ανθρώπου, κινείται στο μεταίχμιο της κωμωδίας και του δράματος με πλήρη ευελιξία. Περνώντας από τον πανικό της απώλειας του ελέγχου στο παγερό πρόσωπο της οργής, η Ράνια Σχίζα σκιαγραφεί μια γυναίκα των άκρων· μια γυναίκα της οποίας ο κατακερματισμένος ψυχισμός δεν της επιτρέπει να σκεφτεί καθαρά και να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Έχοντας τον πλήρη έλεγχο των εκφραστικών της μέσων, με το επιβλητικό βλέμμα της να καθηλώνει τον θεατή, καταθέτει μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία. Η Έλενα Τυρέα, εισχωρώντας με ακρίβεια στη θρασεία μορφή της εξουσίας, καταγράφει λεπτομερώς τις πτυχές μιας εύπλαστης δαιμονικής φιγούρας που ξέρει να ελίσσεται. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σκιαγραφεί μια χειριστική γυναίκα, που γνωρίζει την πλεονεκτική της θέση, αποδίδοντας πλήρως τον κυνισμό της ηρωίδας.

Η λιτή σκηνογραφία του Μιχάλη Παπαδόπουλου, στις παγερές γκρίζες αποχρώσεις ενός εγκαταλελειμμένου νεκροτομείου, δημιουργεί με επιτυχία μια ασφυκτική ατμόσφαιρα, που εντείνει συνεχώς το άγχος των ηρώων – απαγωγέων, ενθαρρύνοντας ταυτόχρονα τον αυθορμητισμό και τις εκρήξεις τους. Την παράσταση ντύνουν έξυπνα η Αλεξάνδρα Σιάφκου και ο Αριστοτέλης Καρανάνος, επιλέγοντας να δώσουν έμφαση στο κοινωνικό χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους απαγωγείς και στη διευθύντρια της τράπεζας.

Οι γρήγοροι ρυθμοί και οι δυνατές κλιμακώσεις του Δημήτρη Καρατζιά, επιτρέπουν τη σταδιακή αποκάλυψη της μανιώδους και τραχιάς επιφάνειας των χαρακτήρων, προκαλώντας ταυτόχρονα την έκπληξη του θεατή που παρακολουθεί αποσβολωμένος τις καταιγιστικές εξελίξεις της πλοκής. Τοποθετώντας κάτω από το μικροσκόπιο την επιβίωση σε μια κοινωνία που σε αναγκάζει να εφαρμόσεις την πεποίθηση “το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό”, εστιάζει στην κοινωνιολογική χροιά, ενισχύοντας ταυτόχρονα το έντονο στοιχείο του θρίλερ που πλανάται στην ατμόσφαιρα του έργου. Στην ανάδειξη της συναισθηματικής φόρτισης που φέρει το έργο, συμβάλλουν και οι απειλητικές μελωδίες του Μάνου Αντωνιάδη που καλλιεργούν το κατάλληλο κλίμα αβεβαιότητας ως προς την ανεξέλεγκτη τροπή των γεγονότων.

Σύνοψη

---

Μια διατριβή πάνω στα δυσδιάκριτα όρια της βίας, από τον Σέρτζι Πομπερμάγιερ, η οποία βρίσκει μια θερμή αγκαλιά στην εξαιρετικά δεμένη ερμηνευτική ομάδα και στις δυνατές κλιμακώσεις που δίνει ο Δημήτρης Καρατζιάς.

Πηγή φωτογραφιών: more.com

---

Πληροφορίες παράστασης: «New Order» του Σέρτζι Πομπερμάγιερ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά στο Θέατρο Εν Αθήναις

---