«Το ταξίδι ολόκληρο ήταν τρομερή εμπειρία. Γνωρίσαμε ανθρώπους και ακούσαμε λεπτομέρειες της ζωής τους που δεν είχαμε φανταστεί, μας άνοιξαν τα σπίτια και την καρδιά τους. Ήταν σαν να περίμεναν χρόνια να σταθούν μπροστά σε μια κάμερα και να τα «πούνε». Όχι μεταξύ τους αλλά μπροστά στα μάτια ενός ξένου. Ήταν σοκαριστικές οι αφηγήσεις τους. Ευτυχώς είχαμε προβλέψει να πάρουμε μαζί μας τον συνεργάτη μας Πέτρο Μακρή, με την κάμερα του, κι έτσι τα έχουμε καταγράψει όλα. Το ότι υπήρξαμε παρόντες στην αφήγηση, επηρεάζει αυτόματα την παράσταση. Είναι μια εμπειρία γραμμένη στο σώμα μας κι αυτό, πέρα από τα τεχνικά μέσα, αναπόφευκτα, «γράφει» και φτιάχνει την ατμόσφαιρα για χάρη του θεατή.» απαντάει η Ελένη Στεργίου μιλώνας για τις πιο δυνατές εμπειρίες που αποκόμισε από το ταξίδι της στην Ρουμανία και το πόσο αυτές επηρέασαν την ατμόσφαιρα της παράστασης (news247.gr, Συνέντευξη: Χριστίνα Τσατσαράγκου).

Το νήμα της ιστορίας ξετυλίγει πρώτος ο Βλαντ, ο οποίος συμβιώνει εδώ και χρόνια με δύο σφαίρες και την ανάμνηση της γλύκας εκείνων των 2 πορτοκαλιών που είχαν τη δυνατότητα να παίρνουν κάθε Χριστούγεννα. Σε μια προσπάθεια να μοιραστεί τις εμπειρίες του από την εποχή που κυβερνούσε το καθεστώς Τσαουσέσκου, απευθύνεται στον Λουτσιάν, ο οποίος είναι διευθυντής ενός εκδοτικού οίκου που αναζητά μαρτυρίες απλών ανθρώπων από τη ζωή τους εκείνη την περίοδο, για την έναρξη μιας καινούριας σειράς βιβλίων. Μια ανάγκη που απορρέει από τις ενοχές του όσον αφορά το σκοτεινό παρελθόν της οικογένειάς του. Ταυτόχρονα, ο Λουτσιάν έχει σχέση με την Άντρια, η οποία με αφορμή τον θάνατο της μητέρας της αλλά και την ιδιότητά της ως πολιτικής επιστήμονα, ψάχνει απαντήσεις σε επικίνδυνες ερωτήσεις. Είναι τελικά εύκολη η αντιμετώπιση ενός φρικτού παρελθόντος που παρέμενε φυλαγμένο σε κάποιο κρυφό ντουλαπάκι του μυαλού μας; Άραγε, ξεθωριάζει ποτέ η ενοχή που κουβαλάμε από τους προγόνους μας;

Το ψυχογραφικό «Δύο Πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα» του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, αποτελεί ένα οδοιπορικό στις τραυματικές μνήμες των τριών αυτών ανθρώπων· ανθρώπων που έπαιξαν ξανά και ξανά στο μυαλό τους εκείνες τις σκηνές παρακολουθώντας με λεπτομέρεια πόσο ανήμποροι ήταν. Μια σύνθεση πραγματικών ιστοριών που ντύνονται με τον μανδύα της μυθοπλασίας, σε ένα περιεκτικό αφήγημα, που αρκετές φορές πλατειάζει, μπαίνοντας σε περιττές λεπτομέρειες. Είναι δυνατόν να ξεπεράσουμε μια εικόνα, έναν μοχθηρό ψίθυρο, δύο γραμμές σε ένα ξεχασμένο χαρτί, τον συριστικό ήχο μιας σφαίρας;

Η παράσταση ξεκινάει με το φως να διαχέεται πάνω στο ταχέως συσπόμενο πρόσωπο του Γιάννη Νταλιάνη, του οποίου η ερμηνεία είναι πραγματικά αποστομωτική. Ένα πρόσωπο που άλλοτε χαλαρώνει και επανέρχεται στη φυσιογνωμία του εσωστρεφούς και πληγωμένου Βλαντ και άλλοτε μεταμορφώνεται στο οικουμενικό προσώπο του θνητού ανθρώπου.

Η Ελένη Στεργίου, ως Άντρια, συνθέτει την πιο γήινη από τις τρεις μορφές, κρατώντας τις ισορροπίες μεταξύ δυναμισμού και ανασφάλειας. Μια φιγούρα που γκρεμοτσακίζεται από το βάθρο στο οποίο θεωρεί ότι βρίσκεται, βιώνοντας την άλλη πλευρά της καταιγίδας.

Ο Γιώργος Παπαπαύλου, κρυμμένος πίσω από την καπαρντίνα του σοβαρού και μετρημένου εκδότη, καταθέτει μια ερμηνεία που βουτάει στην παράνοια της παιδικής ηλικίας, στοχεύοντας στην εξυγίανση της συναισθηματικής του αναπηρίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σκιαγραφεί έναν χαρακτήρα που πνίγει την ενοχή του μέσα στο συνεχώς νευρικό βλέμμα του – ένα παιδί που ζητά επίμονα εκδίκηση.

Η δράση εκτυλίσσεται σε τρεις χώρους – το γραφείο του Λουτσίαν, ένα παγκάκι και το διαμέρισμα του Λουτσιάν και της Άντρια – άρτια διαμορφωμένους από την Αρετή Μουστάκα. Φωτισμοί (Αργύρης Θέος) που θυμίζουν κάποιο περίτεχνο μωσαϊκό σε κυκλικό σχηματισμό, δίνουν τον απαραίτητο χώρο στους ήρωες προκειμένου να αναμετρηθούν με τα κενά της δικής τους ονειρικής ολότητας.

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος εστιάζοντας στη δύναμη του εξομολογητικού χαρακτήρα του κειμένου, δημιουργεί μια παράσταση, στην οποία η ένταση κλιμακώνεται σταδιακά, αφήνοντας τους ήρωες να ωριμάσουν μέσα από τις ζυμώσεις που υφίστανται, αλληλεπιδρώντας ο ένας με τον άλλον. Παρ’ ολ’ αυτά, σε ορισμένα σημεία – ιδίως στο πρώτο μέρος – παρατηρείται μια αμήχανη εξωστρέφεια που δεν ταιριάζει στην συνολική ατμόσφαιρα του έργου.

Σύνοψη

---

Ένα συναισθηματικά φορτισμένο ντοκουμέντο για τα γεγονότα του καθεστώτος Τσαουσέσκου, γραμμένο από την ρεαλιστική πένα του Κωνσταντίνου Μάρκελου, που συνοδεύεται από τις εξαιρετικές ερμηνείες των τριών ερμηνευτών. Ωστόσο, το συνολικό αποτέλεσμα επιβαρύνεται σε ορισμένα σημεία από περιττούς πλατειασμούς και σκηνοθετικές αστοχίες.

Πηγή φωτογραφιών: theatromania.gr

---

Πληροφορίες παράστασης: «Δύο Πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα» του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, σε σκηνοθεσία του ίδου στο Θέατρο Εν Αθήναις

---