«Δυστυχώς ο ναρκισσισμός είναι μια επιταγή της εποχής. Μέσα από όλα αυτά τα πρότυπα που μας πλασάρουν και επειδή είμαστε ανασφαλείς, πολλές φορές μας βγαίνει προς τα έξω ο νάρκισσος, με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθούμε.» αναφέρει η Άννα Κουτσαφτίκη μιλώντας για την κύρια προβληματική του έργου (athinorama.gr, Συνέντευξη: Χρύσα Πασιαλούδη).

Ένας πατέρας, αποτυχημένος ηθοποιός και μεγάλος νάρκισσος, καλεί την οικογένειά του σε μια “πρόβα” της κηδείας του, προκειμένου να ακούσει τα κολακευτικά – όπως νομίζει – αποχαιρετιστήρια λόγια των αγαπημένων του, σε άλλη μια προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή τους. Μέσα από τα αυτοσχέδια τελευταία λόγια που σκέφτεται κάθε μέλος, ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των θεατών και μια στιγμή-ορόσημο της οικογένειας που καυτηριάζει τον εγωκεντρικό χαρακτήρα αλλά και τα λάθη αυτού του ανθρώπου. Αλλάζει ο άνθρωπος; Είναι εφικτή η συγχώρεση κάποιου που δεν αναλογίστηκε ποτέ τις ανάγκες μας; Υπάρχει τελικά το καλούπι του ιδανικού ανθρώπου ή είμαστε αναγκασμένοι να συμβιβαστούμε με τα ελαττώματα των άλλων;

Το εύστροφο «Μπα Μπαμπά» της Φωτεινής Αθερίδου, αναμειγνύοντας ευφυώς το χιούμορ με τη συγκίνηση και την ανατροπή, δημιουργεί ένα επίκαιρο κείμενο για τον ατομικισμό της εποχής, τα ισχυρά οικογενειακά δεσμά, αλλά και την αρμονική συνύπαρξη μέσω της κατανόησης των αδυναμιών των άλλων. Πρόκειται για ένα κείμενο που ντύνεται από τις άλλοτε ελπιδοφόρες, άλλοτε συγκινησιακές και άλλοτε εκτονωτικές μελωδικές «φόδρες» του Θέμη Καραμουρατίδη, οι οποίες φανερώνουν πλήρως το συναισθηματικό υπόβαθρο των ηρώων κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Οι οκτώ ηθοποιοί σφραγίζουν με την εξαιρετική χημεία, που έχουν μεταξύ τους, το κέφι και την ενέργεια της παράστασης. Πιο συγκεκριμένα, ο Θοδωρής Αδερίδης ενσαρκώνει με γλυκύτητα και αδιαφορία τον χαρακτήρα του νάρκισσου πατέρα. Η Φανή, μητέρα της οικογένειας, ευτυχεί στα χέρια της Άννας Κουτσαφτίκη, η οποία με την εξαίσια φωνή της και την μπριόζικη ερμηνεία της, δημιουργεί μια ηρωίδα που εμπεριέχει όλα τα στοιχεία μιας σύγχρονης γυναίκας. Ο Παρίς Θωμόπουλος, στον ρόλο του Δημήτρη, του μεγαλύτερου γιου της οικογένειας, καταθέτει μια ερμηνεία που κινείται γύρω από την εσωστρέφεια, σκιαγραφώντας έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων με έντονη την ανάγκη για αποδοχή. Η Αθηνά Μουστάκα ως Έμιλυ, σύζυγος του Δημήτρη, φέρει την απαιτούμενη υστερία και ευαισθησία μιας γυναίκας που βλέπει το μέγεθος των υποχρεώσεών της να διογκώνεται. Ο Χρήστος Τσάβος μεταμορφώνεται με επιτυχία στον ρόλο του χαλαρού και ξέγνοιαστου, αλλά κατά βάθος ψυχικά τραυματισμένου Γιώργου, μεσαίου γιου της οικογένειας. Ο Κώστας Μαγκλάρας, ενσωματώνοντας μια υφέρπουσα παιδικότητα και μια αναβλύζουσα γοητεία στον χαρακτήρα του Αντρέα (κολλητό του Γιώργου), δημιουργεί μια πολύπλευρη προσωπικότητα με αρκετές κρυμμένες ευαισθησίες. Σε μια πλειάδα ρόλων, ο Γιώργος Τριανταφύλλου στέκεται αντάξιος των περιστάσεων. Σε αντίθεση με την οξυδέρκεια της γραφής της, η σκηνική παρουσία της Φωτεινής Αθερίδου, στον ρόλο της Έλλης (μικρής κόρης της οικογένειας) καθίσταται αμήχανη και νευρική, υστερώντας τόσο φωνητικά όσο και ερμηνευτικά. Φυσικά, η ζωντανή ορχήστρα (Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος – ηλεκτρικό μπάσο, Δημήτρης Τσόλης – ντραμς, Κωστής Πυρένης – ηλεκτρική κιθάρα) παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη της ενέργειας της παράστασης.

Το πολυδύναμο σκηνικό της Ηλένιας Δουλαδίρη, σε ζωντανές χρωματικές αποχρώσεις καθίσταται απόλυτα λειτουργικό στον αγώνα της αναπαράστασης ενός πλήθους οικογενειακών αναμνήσεων, που εκτυλίσσονται σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργεί έναν χώρο-πολυεργαλείο, καλλιεργώντας ταυτόχρονα ένα κλίμα οικειότητας που κάνει τον θεατή να ταυτιστεί και να συνδέσει τις δικές του εμπειρίες με τη δράση του κειμένου.

Συνοδοιπόρος της στην κατάκτηση της επαφής με το κοινό και της εξωστρέφειας της παράστασης στέκεται ο Γιάννης Κακλέας, ο οποίος εστιάζει στη λάμψη του θεάματος, χωρίς να αγνοεί τις βαθύτερες συναισθηματικές αναζητήσεις των ηρώων. Εστιάζοντας τον σκηνοθετικό “φακό” του στις αντιθέσεις της ψυχοσύνθεσης των προσώπων του έργου, δημιουργεί μια παράσταση που διακηρύσσει σαφώς ότι πάντοτε η ένωση των ανθρώπων θα αποτελεί κίνητρο για την αλλαγή προς το καλύτερο. Μια προσέγγιση που συνδυάζει τη φρεσκάδα με την σάτιρα σε ένα σύνολο που κρατάει προσηλωμένο τον θεατή.

Σύνοψη

---

Η οξυδερκής, σατιρική γραφή της Φωτεινής Αθερίδου, ντύνεται με τα εναρμονισμένα με τις διαθέσεις των ηρώων μουσικά μοτίβα του Θέμη Καραμουρατιδή, κάτω από τη λαμπερή ανάγνωση του Γιάννη Κακλέα. Παράλληλα, οι πολύ καλές, στην πλειοψηφία τους, ερμηνείες με την Άννα Κουτσαφτική να δίνει ρεσιτάλ,
δημιουργούν μια παράσταση με ζωντανό παλμό, για τα κίνητρα που μας ωθούν να συνεχίσουμε.

Πηγή φωτογραφιών: a-th.gr

---

Πληροφορίες παράστασης: Μπα Μπαμπά, ένα μιούζικαλ της Φωτεινής Αθερίδου και του Θέμη Καραμουρατίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα στο Θέατρο ΗΒΗ

---