Ο Μάνος Θηραίος μας καλεί να δούμε πίσω από τις «Λέξεις των Άλλων», στον θάλαμο όπου η βία της σκέψης και η δίψα για επικράτηση βυθίζονται απεγνωσμένα σε ένα άσβεστο ερωτικό πάθος. Πατώντας πάνω σε καθαρά ρεαλιστικά μοτίβα – χωρίς να αποφεύγει ορισμένες φορές τον μελοδραματισμό – είναι σαν να κοιτάζει το κοινό αναρωτώμενος που σταματούν τα όρια της εκμετάλλευσης και της χειραγώγησης, όταν η απελπισία και η μοναξιά ξεπερνούν τα θεμελιώδη ένστικτα επιβίωσης. Πρόκειται για ένα κείμενο του οποίου ο ανατρεπτικός χαρακτήρας απορρέει σε μεγάλο βαθμό από την αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο χαρακτήρων και όχι από μακροσκελείς εξομολογητικούς μονολόγους. Εξασφαλίζοντας τον απαραίτητο χώρο για να ξετυλίξουν τις σκοτεινές πτυχές τους, αφήνει τον Αλέξη και τον Άρη να συστηθούν αυτοπροσώπως στην αρένα της ζωής. Ο Άρης ένας απλός ντελιβεράς με μεγαλεπήβολες βλέψεις θα βρεθεί στην πόρτα του ευγενικού και ντελικάτου Αλέξη, γνωστού πελάτη της πιτσαρίας στην οποία εργάζεται. Η συνάντηση αυτή αλλά και η διαμονή του Άρη στο διαμέρισμα του Αλέξη, θα βάλει τους ήρωες σε ένα συνεχώς εναλλασσόμενο παιχνίδι εξουσίας, όπου τα όρια μεταξύ θύτη και θύματος είναι δυσδιάκριτα.

Ενεργά μέλη της δράσης, ο Βλάσης Πασιούδης και ο Χρίστος Γεωργίου, έχοντας πολύ καλή σκηνική χημεία, αγγίζουν με σεβασμό τα πρόσωπα του Άρη και του Αλέξη. Ο Χρίστος Γεωργίου μπαίνει στο καλούπι του εκλεπτυσμένου αλλά και χειριστικού Αλέξη· καταφεύγει, ωστόσο, αρκετές φορές σε υπερβολές και απότομες κινήσεις που στερούν από την ερμηνεία του τη φυσικότητα και δεν τον βοηθούν να εκμεταλλευτεί στο έπακρο έναν ρόλο εξαιρετικά αβανταδόρικο. Στην αντίπερα όχθη, ο Βλάσης Πασιούδης (Άρης) χρησιμοποιώντας την κατάλληλη τονικότητα και την απαιτούμενη σκηνική άνεση, παραμένει αυθεντικός καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, καταθέτοντας μια ερμηνεία που χαρακτηρίζεται από δωρικότητα και αλήθεια.

Ο Θοδωρής Βουρνάς, έχοντας κατανοήσει πλήρως το υφέρπον κλίμα απειλής του κειμένου, μέσα από τις συχνές παύσεις της δράσης και τους έντονους κόκκινους φωτισμούς που χρησιμοποιεί εντυπώνει στο μυαλό του θεατή τη σκοτεινή υπόσταση των ηρώων. Οι αυξομοιώσεις της απόστασης μεταξύ των χαρακτήρων ανάλογα με την ένταση της συζήτησης και το πόσο τεταμένο είναι το κλίμα, αποτελούν άλλη μία εύστοχη και μελετημένη κίνηση της σκηνοθεσίας του, που ενισχύει ακόμα περισσότερο την ιδέα της εξουσίας που ρέει από το ένα πρόσωπο στο άλλο. Στον αντίποδα, η πρόχειρα υλοποιημένη ιδέα του σχετικά με τη χρήση του video wall καθίσταται περισσότερο επιζήμια παρά ευεργετική, παραδίδοντας ένα φινάλε μη ανάλογης έντασης με το υπόλοιπο σύνολο. Στην απόδοση του ρεαλισμού του έργου, καταλυτικό ρόλο παίζει και η λιτή σκηνογραφία.

Σύνοψη

---

Η ανατρεπτική υφή του καλογραμμένου κειμένου του Μάνου Θηραίου, συνοδευόμενη από την αυθεντικότητα της ερμηνείας του Βλάση Πασιούδη και την απειλητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Θοδωρής Βουρνάς, μετριάζουν τις επιμέρους ερμηνευτικές και σκηνοθετικές αδυναμίες, σε μια παράσταση που κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή.

Πηγή φωτογραφιών: urbanlife.gr, more.com

---

Πληροφορίες παράστασης: «Οι Λέξεις των Άλλων» του Μάνου Θηραίου, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά στο Θέατρο Άβατον

---