Με φάρο τα θεμέλια της ιστορίας του έργου «Ο διάλογος των σκύλων» του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη αφήνει τη συνάντηση δυο εκ διαμέτρου αντίθετων σκύλων να εξελιχθεί σε μια φιλοσοφική ανταλλαγή απόψεων, όπου η συντροφικότητα, η πίστη, ο θάνατος και η αναμονή αγκαλιάζονται θερμά από την τρυφερότητα της γραφής της. Ο ένας, πολυταξιδεμένος και ταλαιπωρημένος πλέον από το άσκοπο σουλάτσο στην πόλη και ο άλλος, παγιδευμένος στην αμφίπλευρη φύση του αβέβαιου, περνούν ένα βράδυ έξω από το νοσοκομείο, συζητώντας τόσο για το μεγαλείο όσο και για τη βαρβαρότητα της ψυχής του ανθρώπου. Δύο σκύλοι που διανύουν ο καθένας το δικό του ταξίδι προς μια Ιθάκη, πίσω από την οποία κρύβονται η φίλια, ο σεβασμός και η αλληλοκατανόηση. Χωρίς να αναλώνεται σε μελοδραματισμούς, η δημιουργός δομεί ένα έργο πάνω στην ενσυναίσθηση καθώς και στην ουσία που φανερώνει μια απλή και ανεπιτήδευτη σκέψη. Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, η υπόσταση του σκύλου λειτουργεί ευεργετικά, αφήνοντας την αλήθεια να ειπωθεί με μεγαλύτερη αγνότητα και αμεσότητα, μέσα από τον ζωώδη παρορμητισμό και την απουσία των κοινωνικών φίλτρων που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος.

Χωρίς να παρεκκλίνει από το πνεύμα του κειμένου, η συγγραφέας που επιμελείται και τη σκηνοθεσία σε συμπόρευση με τις κινησιολογικές οδηγίες της Χριστίνας Φωτεινάκη παρασέρνει τον θεατή από την πρώτη στιγμή στην εικόνα του σκύλου – ιδιαίτερα στην περίπτωση του Πίτερ Ραντλ – κάνοντάς τον να ξεχάσει την ανθρώπινη υπόσταση των ερμηνευτών. Η επιτυχία αυτής της “παραπλάνησης” καθιστά τους ήρωες πιο προσιτούς στο κοινό και κατ’ επέκταση κάνει το κοινό πιο δεκτικό στην κριτική που ασκούν αυτοί οι δύο ιδιόμορφοι σκύλοι στην ανθρώπινη εξουσία, δίνοντας στα μηνύματα του έργου και μια ενδιαφέρουσα αλληγορική χροιά. Παράλληλα, οι γρήγοροι ρυθμοί και οι περιεκτικές σιωπές που εμπεριέχει η σκηνοθετική της ματιά, κινητοποιούν τη στοχαστική διάθεση του κειμένου, οικοδομώντας ένα συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα που εντείνεται σταδιακά κατά τη διάρκεια της δράσης. Ωστόσο, η μελοδραματική μουσική στις τρυφερές στιγμές του έργου δεν είναι απαραίτητη προκειμένου να αποδοθεί με σαφήνεια το κλίμα συγκίνησης.

Με μάτια στραμμένα στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου, οι δύο σκύλοι, ο Ιβάν Σβιτάιλο και ο Πίτερ Ραντλ καλούνται να ανταποκριθούν σε ένα θεωρητικά απλό αλλά πρακτικά αρκετά περίπλοκο εγχείρημα: να αντικρίσουν τον κόσμο με το πιστό και αθώο βλέμμα ενός σκύλου που, παρ’ όλα αυτά, αντιλαμβάνεται τα πάντα. Παιχνιδιάρικα βλέμματα, αγγίγματα και νευρικά “κουνήματα ουράς”, φανερώνουν την εξαιρετική σκηνική χημεία που έχουν οι δύο ηθοποιοί, στοιχείο καθοριστικό για την ανάδειξη ενός έργου που στηρίζεται στον διάλογο. Μπριόζος και άμεσος, ο Ιβάν Σβιτάιλο ανταποκρίνεται πλήρως στην αλανιάρικη φυσιογνωμία του Οδυσσέα (ή Μπέικον, ή Πασά, ή Ζορό, ή Μήτσου). Εδώ, θα ήθελα να σταθώ στην εξαιρετικά αποκαλυπτική ερμηνεία του Πίτερ Ραντλ – που δεν έχει τύχει να έχω παρακολουθήσει ξανά επί σκηνής. Μια ερμηνεία που διακρίνεται για την πρωτόγνωρη ευγένεια και την εσωτερική λάμψη που συσσωρεύονται σε μια ματιά, σε μια φράση – και όλα αυτά σε ένα εκλεπτυσμένο σκυλίσιο πρόσωπο.

Σύνοψη

---

Μέσα από την συνθήκη του σκύλου, το έργο της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη κατορθώνει να μιλήσει με ειλικρίνεια για τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων αλλά και να μας υπενθυμίσει ότι η αλήθεια κρύβεται στην απλότητα. Με στοχαστική διάθεση και τρυφερότητα δημιουργεί μια άρτια παράσταση που απογειώνεται από την αυθεντικότητα και τη ερμηνευτική ακρίβεια των δύο ηθοποιών.

Πηγή φωτογραφιών: theatromania.gr

---

Πληροφορίες παράστασης: «Οι Δύο Σκύλοι» του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη στο Θέατρο Αλκμήνη

---