Girls and Boys | Κριτική Θεάτρου – Ημερολογιο Θεατρου

hmerologio theatrou

2–3 λεπτά

Ο Dennis Kelly μας αφηγείται μια ιστορία λεπτής ισορροπίας και εσωτερικά κλιμακούμενης βίας, χαρτογραφώντας τις πληγές ενός φαινομενικά ευτυχισμένου γάμου, αλλά και τις ρωγμές του γυναικείου ψυχισμού. Εστιάζοντας άλλοτε στην αμεσότητα και άλλοτε στην αναπαράσταση του παρελθόντος, το κείμενο κατορθώνει να διεισδύσει στα προσηλωμένα βλέμματα των θεατών και να αγγίξει μια βαθύτερη πτυχή του εαυτού τους. Εκκινώντας από μια τυχαία συνάντηση στο αεροδρόμιο, μια γυναίκα θα προσπαθήσει να δημιουργήσει εκ νέου τις αναμνήσεις μιας κοινής πορείας, χωρίς εκείνον που της στέρησε την όρεξη για ζωή και την καταδίκασε σε μια εφ’ όρου ζωής, εφιαλτική αναμονή. Ο κεραυνοβόλος έρωτας, ένας γάμος, μια επαγγελματική αποτυχία, μια απόσταση που αμβλύνεται όλο και περισσότερο και η κτητική μανία συνθέτουν μια ιστορία που αναδύεται από την απλότητα της καθημερινότητας και καταλήγει στην βαθιά ριζωμένη στην φύση του ανθρώπου, βία.

*© Δέσποινα Σπύρου / Νατάσα Εξηνταβελώνη*

Τη σύνθετη φύση του εγχειρήματος αυτού διαχειρίζεται ευφυώς η Λητώ Τριανταφυλλίδου, οδηγώντας την πλοκή σε μια εκκωφαντική και συγκινησιακά φορτισμένη κορύφωση. Μέσω της αξιοποίησης μιας πληθώρας οπτικοακουστικών μέσων, δίνει στην ηρωίδα την ευκαιρία να ζωντανέψει ξανά το παρελθόν της, αλλά και να αποτυπώσει την πολλαπλότητα της ανθρώπινης ύπαρξης· μιας ενιαίας οντότητας στην οποία εμπεριέχονται πολλά διαφορετικά «ανθρωπάκια». Στη δύναμη του τελευταίου σκέλους της παράστασης καταλυτικό ρόλο παίζει ο ταυτόχρονος φωτισμός κοινού και σκηνής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Λητώ Τριανταφυλλίδου δημιουργεί μια διαπεραστική παράσταση που “σε πιάνει από τον λαιμό” – ένα ντοκιμαντέρ για τα άγρια ένστικτα που παραμονεύουν στη σκιά της άδολης συζυγικής τρυφερότητας. Σκηνογραφικά, χωρίζοντας το χώρο σε τρία σκέλη, ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης αφήνει την ιστορία να ειπωθεί πολυπρισματικά.

Φυσικά η παράσταση δεν θα ήταν η ίδια χωρίς την αφοπλιστική ειλικρίνεια που φέρει επί σκηνής η Νατάσα Εξηνταβελώνη. Πρόκειται για μια ερμηνεία που δεν επαναπαύεται στη σκηνική ευχέρεια, αλλά στην χρήση κάθε εκφραστικού της μέσου προς όφελος της λεπτομερούς σκιαγράφησης του πλούσιου συναισθηματικού κόσμου αυτής της γυναίκας. Φέρνοντας στο προσκήνιο το ερώτημα σχετικά με την προέλευση της βίας, προκαλεί τον θεατή να αναστοχαστεί πάνω στη δική του ζωή, παρακινώντας τον ταυτόχρονα να επανεξετάσει πιο ουσιαστικά την υπόγεια βαναυσότητα που κρύβεται στις σχέσεις που έχει χτίσει. Με λίγα λόγια, αποδεικνύει ότι είναι παρούσα με κάθε της λέξη και κάθε της κίνηση, σαν να βιώνει κάθε λεπτό την φρικτή κατάληξη του γάμου της, εμπλέκοντας την αδιόρατη πίκρα με το χιούμορ, τον θυμό και την τρυφερότητα.

Συμπέρασμα

Η συνάντηση της αυθεντικότητας της Νατάσας Εξηνταβελόνη με την οξυδερκή ανάγνωση της Λητώς Τριανταφυλλίδου μας χαρίζει μια διεισδυτική σκηνική απόδοση του έργου του Dennis Kelly.