Ένα οικογενειακό τραπέζι έρχεται να αναζωπυρώσει την ένταση μιας καθημερινότητας, δομημένης σε μια άγρια αντιπαράθεση απόψεων και αξιών. Μια ευρεία παλέτα θεματικών – που ξεκινούν από την υπερπληροφόρηση και τη θεοποίηση του χρήματος και φτάνουν μέχρι τη γυναικεία αυτοδιάθεση και την κλιματική κρίση – αξιοποιεί ο Παύλος Παυλίδης με βασικό στόχο του την περιήγηση σε έναν αιώνα που τα πάντα αμφισβητούνται. Επενδύοντας στην ανομοιογένεια των έξι ηρώων του αλλά και στην σύντομη, ομαλά ενσωματωμένη στη ροή, απεμπλοκή των ηθοποιών από τους ρόλους τους στο μέσο της παράστασης, το κείμενό του αποκτά μια αμεσότητα που κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Ταυτόχρονα, από τη γραφή του αναδύεται ένα στοχαστικό στοιχείο, όμορφα περιβεβλημένο από τον υφέρποντα σουρεαλισμό του έργου.

Αρωγοί στη φρεσκάδα της παράστασης στέκονται σε μεγάλο βαθμό, οι ερμηνευτές. Ο Κώστας Φιλίππογλου, ως Ρούλης – εραστής της μητέρας της οικογένειας, φέρει επί σκηνής μια ύπουλη, κακοποιητική φιγούρα, της οποίας το αληθινό πρόσωπο αποκαλύπτεται εν μέρει μέσα από την προβολή της νοοτροπίας της συντηρητικής καθεστηκυίας τάξης. Στη φιγούρα της μητέρας (Μερόπης), η οποία φέρει και το βάρος του εξισορροπητικού παράγοντα μέσα στην οικογένεια, η Γιώτα Φέστα εκφράζει σε ένα βαθμό την μετριοπάθεια και την ευαισθησία που απαιτεί ο ρόλος. Παρ’ όλα αυτά, αρκετές είναι οι φορές που η μετριοπάθεια μετατρέπεται σε υποτονικότητα και οι συναισθηματικές εξάρσεις της καλύπτονται από την υπερβολή. Με την εκρηκτική της παρουσία, η Βίκυ Παπαδοπούλου κατορθώνει όχι μονό να αποτυπώσει την ανησυχία της σχετικά με το δυσοίωνο μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά και να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες προκειμένου να εκφράσει την αβεβαιότητα που κατακλύζει το δικό της, προσωπικό συναισθηματικό θόλο. Στον ρόλο της Ελένης, η Ειρήνη Μακρή αποπνέει φινέτσα και δυναμισμό – στοιχεία πίσω από τα οποία φροντίζει να κρύψει καλά μια βαθιά ριζωμένη ανασφάλεια. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης (Πάρης), μέσα από ένα υπεροπτικό και περισπούδαστο ύφος, μεταμορφώνεται σε έναν άνθρωπο, ορθολογιστή, προσκολλημένο στα νούμερα· έναν άνθρωπο που εκδηλώνει βίαια τη συσσωρευμένη πίεση που υφίσταται από τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της εργασίας του. Πάνω στις εκκωφαντικές σιωπές στηρίζει την ερμηνεία ο Μιχάλης Πανάδης, ο οποίος δίνει τη δίκη του φιλοσοφική πινελιά στον ιδιαίτερο ρόλο του μικρού γιου, σταματώντας για λίγο τον χρόνο, σε μια προσπάθεια να απολαύσει λίγες στιγμές ησυχίας μέσα στο πολύβουο κουβάρι της πόλης.

Σκηνοθετικά, ο Παύλος Παυλίδης δημιουργεί μια παράσταση διαποτισμένη από τη βία που διέπει τον 21ο αιώνα – είτε αυτή εκδηλώνεται απροκάλυπτα, είτε κρύβεται πίσω από καμουφλαρισμένες φράσεις, βλέμματα και αστεία. Χρησιμοποιώντας περιεκτικές σιωπές, αλλά και στιγμές που οι ήρωες συγκρούονται χωρίς ήχο, προσφέρει τον απαραίτητο χρόνο για την αφομοίωση της πληροφορίας, ενώ παράλληλα επιτρέπει την βαθύτερη διείσδυση στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο το νεότερο μέλος της οικογένειας. Επιπλέον, επιτυγχάνει κάτι που δεν συναντάμε συχνά στο θέατρο: αποδεσμεύει και στην συνέχεια επαναφέρει τους ήρωες στη θεατρική συνθήκη χωρίς να διαταράσσεται η φυσικότητα ή ο ρυθμός της δράσης. Σε σύμπνοια, με τη σύγχρονο πνέυμα του έργου βρίσκεται και η μοντέρνα σκηνογραφική προσέγγιση της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη.

Συμπέρασμα

---

Η πρώτη συγγραφική απόπειρα του Παύλου Παυλίδη, εξερευνώντας στοχαστικά τις υπαρξιακές αγωνίες και τα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου, δημιουργεί μια φρέσκια παράσταση, με πολύ καλές, στο σύνολό τους, ερμηνείες.

Πηγή φωτογραφιών: more.com

---

Πληροφορίες παράστασης: «Ο Αιών μου» του Παύλου Παυλίδη, σε σκηνοθεσία του ίδιου στο Θέατρο Άνεσις

---