Ο Ρόκε Λαρράκι μας αφηγείται μια ιστορία για τα ανθρώπινα όρια, εκκινώντας από ένα ιδιότυπο φυτό, του οποίου ο κύκλος ζωής βασίζεται στην αυτοκαταστροφική σχέση που έχει με τα σκουλήκια που το ίδιο παράγει σε κάποιο στάδιο της ζωής του. Στον πυρήνα της αφήγησης βρίσκεται μια ανδροκρατούμενη ομάδα γιατρών, που επιχειρούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη συνείδησης στον ασθενή, στα εννέα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν μέχρι την διακοπή της εγκεφαλικής λειτουργίας, μετά τον αποκεφαλισμό του. Με κεντρικό άξονα την υπέρβαση των βιοηθικών κανόνων στο πλαίσιο μιας ριζοσπαστικής επιστημονικής ανακάλυψης, ο Λαρράκι ανατέμνει τα χαρακτηριστικά ενός αδηφάγου κυνισμού κρυμμένου πίσω από την ιατρική αυθεντία, την διεστραμμένη εικόνα ενός άνδρα με καταπιεσμένα σεξουαλικά ένστικτα αλλά και τις καταστροφικές συνέπειες μιας ανεξέλεγκτης φιλοδοξίας. Με αφαιρετικό ύφος και συμβολισμούς, η πένα του Λαρράκι – μέσα από την διασκευή της Σοφίας Ευτυχιάδου – αποφεύγει τις ευθείες απαντήσεις, προκαλώντας τον θεατή να ενώσει τα κομμάτια κατά πως αυτός θέλει, δημιουργώντας ένα έργο πολυσήμαντο με πολλές φιλοσοφικές προεκτάσεις.

Αξιοποιώντας τα εφόδια του κειμένου, η Ιω Βουλγαράκη, μέσω της εύστοχης διαχείρισης της αλλόκοτης κινησιολογίας (Κατερίνα Φώτη) και τις αυξομοιώσεις της ταχύτητας της δράσης, χτίζει πάνω σε γερές βάσεις ένα έντονα εφιαλτικό και απειλητικό κλίμα, φέρνοντας στην επιφάνεια και το υφέρπων χιούμορ που χρησιμοποιεί ο Λαρράκι. Κομβική για την ενίσχυση του αισθήματος της απειλής είναι και η μουσική του Νίκου Γαλενιανού. Η ζωώδης επιθυμία παρούσα και εκπεφρασμένη μέσα από έναν αινιγματικό ψίθυρο, αναδεικνύει τη φαιδρότητα της τοξικής αρρενοπότητας, καυτηριάζοντας συγχρόνως την εικόνα κύρους των ανδρών στον κοινωνικό περίγυρο. Οι παύσεις ενώ σε ορισμένα σημεία λειτουργούν αποτελεσματικά, δίνοντας χώρο στις κινησιολογικές δράσεις, σε άλλα παραμένουν κενές και παρατεταμένες.

Κρίσιμη για την ανάδειξη του πολύπλευρου αυτού εγχειρήματος είναι η πολύ καλή χημεία της ερμηνευτικής ομάδας. Παίζοντας με την τονικότητα της φωνής του, χωρίς να αμελεί τον κυνισμό και το επιβλητικό κύρος της ιδιότητας του γιατρού, ο Νικόλας Χανακούλας (διευθυντής Λεδέσμα) σκιαγραφεί ένα χαρακτήρα που πνίγεται μέσα σε μια φιλοδοξία χωρίς όρια. Η Χριστίνα Χριστοδούλου, ως κυρία Μενέντες, ενσαρκώνει μια γυναίκα-σύμβολο που παραμένει ως επί το πλείστον σιωπηλή, αφήνοντας με την στάση της τα “κυρίαρχα” αρσενικά να εκθέσουν ανενδοίαστα την γελοία μεγαλομανία τους. Γύρω από τα βλέμματα και τις λίγες κουβέντες πλέκει ένα πέπλο μυστήριο που εξάπτει την φαντασία των σαρκικά ανικανοποίητων ανδρών του έργου. Ο Δημήτρης Δρόσος φέρει επί σκηνής έναν ήρωα που υπηρετεί πιστά τα μεγαλεπήβολα σχέδια της ομάδας, επιδιώκοντας να διεισδύσει στο μυστήριο του θανάτου και φυσικά να δοξαστεί για το επίτευγμα του αυτό. Με νότες ευθραυστότητας και αναποφασιστικότητας εμπλουτίζει τον ρόλο του δειλού δόκτορα Σίσμαν, ο Διονύσης Πιφέας. Η Μαργαρίτα Κλάγκου, φορώντας με επιτυχία το προσωπείο της αφέλειας, εισχωρεί με ακρίβεια στον ρόλο του τέλειου θύματος, γεγονός το οποίο ενισχύει την τραγικότητα της Σύλβια. Εστιάζοντας στην υπερβατική υπόσταση της περσόνας του, ο Νικόλας Παπαδομιχελάκης δίνει ζωή στον αλλοπαρμένο ιδιοκτήτη του σανατορίου Μίστερ Αλλόμπι. Για το τέλος άφησα, την εξαιρετική ερμηνεία του Αινεία Τσαμάτη, ο οποίος καταδύεται με ορμή στα υπαρξιακά σκοτάδια του ήρωα που υποδύεται, αποδίδοντας λεπτομερώς όλες τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του δόκτορα Κιντάνα.

Συμπέρασμα

---

Βασισμένο σε μια πρωτότυπη θεματολογία για τα ελληνικά δεδομένα, η ουσιαστική διασκευή της Σοφίας Ευτυχιάδου πάνω στο κείμενο του Λαρράκι, σε σύμπλευση με την έξυπνη σκηνοθεσία της Ιώς Βουλγαράκη και τις μεστές ερμηνείες των επτά ηθοποιών, δημιουργούν μια παράσταση που μας παρακινεί να αναζητήσουμε τα αίτια της καταστροφής μέσα μας.

Πηγή φωτογραφιών: aefestival.gr

---

Πληροφορίες παράστασης: «Μητροφάγος» βασισμένο στο βιβλίο του Ρόκε Λαρράκι, σε διασκευή Σοφίας Ευτυχιάδου και σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη στην Πειραιώς 260

---