Ιππόλυτος | Κριτική Θεάτρου

3–4 λεπτά

Βαθμολογία: 3 από 5.

Ένα κατάμεστο Ηρώδειο υποδέχθηκε τον “Ιππόλυτο” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου, έπειτα από την εντυπωσιακή παρουσίασή του στο 53ο Hong Kong Arts Festival. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, αντλώντας από την μετάφραση του Κώστα Τοπούζη, μεταφέρει την ιστορία του Ιππόλυτου στο ευρύ κοινό, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα που, ενώ συνεισφέρει στην σαφή κατανόηση των θεμάτων, στερείται ποιητικότητας. Στον πυρήνα της διασκευής της βρίσκεται το πεδίο της ατομικής ελευθερίας, όταν η μοίρα της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται στα χέρια της θεϊκής μανίας. Βασικός στόχος της είναι η σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν, καθώς και η ανάδειξη της αντίθεσης ανάμεσα στην αγνότητα και στην υποχώρηση του ανθρώπου στην ορμή των αρχέγονων ενστίκτων. Την ίδια στιγμή, φέρνει στο προσκήνιο τη ζωώδη υπόσταση του έρωτα, ενώ διερευνά και τους ρόλους των δύο φύλων στις κοινωνίες διαχρονικά.

© Ανδρέας Σιμόπουλος / Ορέστης Χαλκιάς και Γιάννης Τσορτέκης

Σκηνοθετικά, η Κατερίνα Ευαγγελάτου παρουσιάζει μια Αφροδίτη που, μολονότι φαίνεται να σκηνοθετεί την εκδίκηση της απέναντι στον Ιππόλυτο, ο οποίος την περιφρονεί, στην ουσία παρακολουθεί τον άνθρωπο να πελαγοδρομεί στο μονοπάτι που ο ίδιος χάραξε. Νεαρά γυναικεία και ανδρικά σφριγηλά κορμιά που ερωτοτροπούν ξέφρενα σε ένα συντονισμένο χορό — αποτυπωμένα σε ένα άρτια σκηνοθετημένο βίντεο (Παντελής Μάκκας) — αξιοποιούνται ευρηματικά ως μια σκηνή που αναπαράγεται από την ενοχική και εξευτελισμένη συνείδηση της Φαίδρας, λίγο πριν την αυτοκτονία της. Εδώ, υπογραμμίζεται ο πρωτόλειος αισθησιασμός του ανθρώπινου σώματος, ενώ ενισχύεται και η απελπισία της Φαίδρας, που πλέον αντιλαμβάνεται σε όλο της το μεγαλείο την απόρριψη του Ιππόλυτου, αλλά και την φθαρτότητα της νιότης της. Αφήνοντας κατά μέρος τα σκηνοθετικά ευρήματα και εξετάζοντας την παράσταση στο σύνολο της, η Κατερίνα Ευαγγελάτου πετυχαίνει μια κατανοητή, προσεγμένη αισθητικά και εστιασμένη στους συμβολισμούς απόδοση της ιστορίας, η οποία, όμως, παραμελεί το κομμάτι της συναισθηματικής σύνδεσης του θεατή με την τραγικότητα των προσώπων.

© Ανδρέας Σιμόπουλος / Δημήτρης Παπανικολάου

Στο επίκεντρο βρίσκεται η υπεροπτική και αιθέρια Αφροδίτη της Έλενα Τοπαλίδου, η οποία, με το επιβλητικό υποκριτικό της εκτόπισμα, αποτυπώνει με χειρουργική ακρίβεια την εκδικητική θεϊκή μανία, δίνοντας ειδικό βάρος στην τραγική ειρωνεία του έργου. Ο Ορέστης Χαλκίας δίνει στην μορφή του Ιππόλυτου, το σχήμα ενός μισογύνη και ανώριμου νέου, του οποίο ο ψυχισμός κλονίζεται μετά τον άδικο διωγμό από τον πατέρα του. Παρόλο που εισχωρεί στον παρορμητισμό του ήρωα, η προσέγγιση του, δεν καταφέρνει να εναρμονιστεί με την κοινή ερμηνευτική γλώσσα του υπολοίπου θιάσου. Εξαντλημένη από το βάσανο του ανεκπλήρωτου έρωτα, η Φαίδρα της Στεφανίας Γουλιώτη παρουσιάζεται ως μια γυναίκα παραδομένη στα πάθη της. Ο Γιάννης Τσορτέκης, εκφράζοντας μέσα από ένα συγκρατημένο πόνο την συντριβή της οικογένειας του, σκιαγραφεί έναν δωρικό Θησέα με αρκετές ευαισθησίες. Η Χριστίνα Μαξούρη συνθέτει μια απελευθερωμένη τροφό· μία επαναστατική, για την εποχή, γυναικεία φιγούρα. Ο Δημήτρης Παπανικόλαου αντιμετωπίζει τον — σύντομο αλλά κομβικό στην εξέλιξη της δράσης — ρόλο του Εξάγγελου με την πένθιμη στενοχώρια του καρδιακού φίλου.

© Ανδρέας Σιμόπουλος / Στεφανία Γουλιώτη

Στην ιδέα του υγρού τάφου στηρίζεται η άρτια εικαστικά σκηνογραφία της Εύας Μανιδάκη που τοποθετεί την δράση γύρω από έναν σκοτεινό βάλτο. Ο Χορός των γυναικών (Δάφνη Κιουρκτσόγλου, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Αμαλία Νίνου, Μελίνα Πολυζώνη) και ο Χορός των ανδρών (Γιώργος Βασιλόπουλος, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Νίκος Γονίδης, Χρήστος Διαμαντούδης, Ηρακλής Κωστάκης, Αλέξανδρος Πιεχόβιακ, Μάριος Χατζηαντώνη, Νικόλας Χατζηβασιλειάδης), αν και αρκετά περιορισμένοι δραματουργικά, συμβάλλουν σημαντικά στην ανάδειξη του ψυχολογικού υποβάθρου των ηρώων κατά την διάρκεια του έργου, μέσα από μια έντονη σωματικότητα. Στην ανάδειξη της συναισθηματικής κατάρρευσης των χαρακτήρων συνεισφέρουν επίσης και οι αινιγματικές μελωδίες του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη.

© Ανδρέας Σιμόπουλος / Έλενα Τοπαλίδου, Ορέστης Χαλκιάς και Χορός κυνηγών

Συμπέρασμα


Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, επικεντρωμένη στην μεταφορά του Ιππόλυτου στο σήμερα και στην εύστοχη απόδοση των συμβολισμών του έργου, δημιουργεί μια παράσταση με αξιόλογες ερμηνείες, η οποία στερείται συναισθηματικής φόρτισης.

© Ανδρέας Σιμόπουλος / Έλενα Τοπαλίδου

Πηγή φωτογραφιών: aefestival.gr