---

Η Σωτηρία, παραδομένη στην λάμψη των προϊόντων που φιγουράρουν εκθαμβωτικά στα ράφια των διαδρόμων και αγνοώντας την αιθέρια φωνή που προειδοποιεί για την λήξη του ωραρίου λειτουργίας, εγκλωβίζεται ένα ολόκληρο βράδυ στο σουπερμάρκετ. Καταπλακωμένη από γλάσα, έτοιμες τούρτες, πατατάκια, αναψυκτικά και απορρυπαντικά καταδύεται σε μια μακροσκελή ενδοσκόπηση, σε μια προσπάθεια να εντοπίσει την πηγή της χρόνιας δυστυχίας της και να κατευνάσει τον πανικό της. Η Χαρά Ρόμβη συνδυάζει την λαϊκότητα με την απαλή υφή των ονείρων, με έναν ενδιαφέροντα τρόπο που δίνει χώρο στην ανάδειξη των ανησυχιών μιας καθημερινής γυναίκας της δεκαετίας του ‘80. Αντλώντας από τη συλλογή διηγημάτων της, ο Θανάσης Δόβρης και η ίδια η συγγραφέας δημιουργούν μια ιστορία, της οποίας ο πυρήνας διασπάται από ορισμένες δραματουργικές προσθήκες που αποπροσανατολίζουν την προσοχή από την υπαρξιακή αναζήτηση της ηρωίδας.

Στο βλέμμα της Μαρίας Παρασύρη – μιας ηθοποιού «πολυεργαλείου» – συναντιούνται η λιτότητα με τον αυθορμητισμό και την χαριτωμένη αφέλεια της λαϊκής φιγούρας που καλείται να ερμηνεύσει. Αγκαλιάζοντας την προφορά και τον αυτοσαρκασμό του χαρακτήρα, αποδομεί σταδιακά την κωμική μορφή της, αποκαλύπτοντας τα πέπλα καταπίεσης που την σφίγγουν αλλά και τον πολύπλοκο συναισθηματικό της κόσμο. Η Μαρία Παρασύρη στέκεται με ειλικρίνεια και ευθύτητα πάνω στην σκηνή, αποτυπώνοντας όχι μόνο την εικόνα αυτής της γυναίκας αλλά και το πνεύμα μιας εποχής, της οποίας η υλιστική ευδαιμονία έμοιαζε ικανή να καλύψει κάθε είδους συναισθηματικό έλλειμμα.

Σε έναν καταπραϋντικό και σαγηνευτικό περίπατο αφθονίας – βγαλμένο από κάποια ιδανική φαντασίωση – επενδύει ο Θανάσης Δόβρης, προκειμένου να μεταφέρει επί σκηνής την εκστατική χροιά μιας εποχής που συνέχεια υπόσχεται όλο και περισσότερα. Πλήρως εναρμονισμένα με την προαναφερθείσα άποψη, είναι τα λαμπερά σκηνικά της Αλέγιας Παπαγεωργίου, των οποίων η αίσθηση της απεραντοσύνης ενισχύεται από την έξυπνη αξιοποίηση του βάθους της σκηνής. Τα κοστούμια της, με αποκορύφωμα την στολή του φινάλε, φέρνουν στο προσκήνιο την διάβρωση της ταυτότητας της εξαντλημένης ελληνικής ψυχής. Αν και ο Θανάσης Δόβρης εντάσσει ομαλά το υπερβατικό στοιχείο στην προσωπικότητα του έργου, δεν καταφέρνει να γεμίσει τον κενό χρόνο, γεγονός το οποίο αποδυναμώνει σημαντικά τον ρυθμό της παράστασης.

Συμπέρασμα

---

Με όχημα την εξαιρετική ερμηνεία της Μαρίας Παρασύρη και την ενδιαφέρουσα σκηνική αισθητική – στοιχεία τα οποία εξισορροπούν τις δραματουργικές και σκηνοθετικές αστοχίες – η παράσταση λειτουργεί σαν ένας καθρέφτης οικείων συναισθηματικών και συλλογικών αδιεξόδων.

---

Πληροφορίες παράστασης: «Σωτηρία», μια παράσταση βασισμένη στη συλλογή διηγημάτων της Χαράς Ρόμβη, σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη στην Πειραιώς 260

---