---

Η παράσταση, η οποία πρωτοπαρουσιάστηκε πέρυσι στο πλαίσιο του κύκλου «Σύγχρονοι αρχαίοι» του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και την οποία παρακολουθήσαμε φέτος στην Πειραιώς 260, διατυπώνει έναν σθεναρό αντίλογο απέναντι στην θυσία κάθε σύγχρονης Ιφιγένειας στο βωμό της πατριαρχίας. Η Βίβιαν Στεργίου δίνει στην Ιφιγένεια την μορφή μιας νεαρής κοπέλας του σήμερα, κόρης ενός Αγαμέμνονα και μιας Κλυταιμνήστρας, η οποία εγκαταλείπει το Άργος, προκειμένου να χαράξει μια νέα πορεία. Διατηρώντας το κομμάτι του μύθου που εξυπηρετεί τις προθέσεις της, η συγγραφέας δημιουργεί ένα μονόλογο, του οποίου επίκεντρο αποτελεί ένα συνειρμικό ξέσπασμα, εμποτισμένο από την οργή και της ειρωνεία της χρόνια καταπιεσμένης γυναικείας φύσης. Με ακρογωνιαίο λίθο του λέξεις και φράσεις, που συναντώνται στον καθημερινό λόγο ανδρών και γυναικών, ο σεξισμός και ο μισογυνισμός αποκτούν το πρόσωπο ενός διαχρονικού μάντη Κάλχα, που άλλοτε μεταμορφώνεται σε χειριστικό σύζυγο, άλλοτε σε βίαιο πατέρα, άλλοτε σε προσβλητική γειτόνισσα και άλλοτε σε φορτικό κήρυκα.

Η σκηνική απόδοση, ακολουθώντας την ροή του παραληρηματικού λόγου του κείμενου, αντισταθμίζει ως ένα βαθμό το έντονο στοιχείο της τριτοπρόσωπης αφήγησης και την αμηχανία της γραφής στην έναρξη της παράστασης. Μέσα από μία σημειολογική προσέγγιση με θεμελιώδες συστατικό το 3D projection mapping, η Αικατερίνη Παπαγεωργίου συμβάλλει σημαντικά στην μεταβίβαση του συναισθηματικού φορτίου της ιστορίας. Συμβολική υπόσταση παίρνει και το φουσκωτό κάστρο της σκηνογραφίας της Μυρτώς Σταμπούλου, το οποίο πότε λειτουργεί σαν καταφύγιο και πότε σαν θυσιαστήριο.

Η Ελίζα Σκολίδη γίνεται μια ορμητική θάλασσα, μέσα στα νερά τις οποίας καθρεφτίζονται ο φόβος, η μοναξιά, η καταπίεση καθώς και η αγανάκτηση που φωλιάζει στην ψυχή μιας οποιασδήποτε σύγχρονης γυναίκας. Με διαρκείς μεταπτώσεις στον τόνο της φωνής της και συμπυκνώνοντας την δύναμη της ερμηνείας της στο διαπεραστικό της βλέμμα, ανταποκρίνεται υποδειγματικά στις ανάγκες αυτού του πολυπρόσωπου αφηγήματος. Με λίγα λόγια, μέσω της υποκριτικής της ευελιξίας και της έντονης σωματικότητας, δίνει σάρκα και οστά σε ποικίλες όψεις της έμφυλης βίας που ξεπροβάλλει απειλητικά από τον οπισθοδρομικό νου μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας που νιώθει να χάνει την γη κάτω από τα πόδια της.

Συμπέρασμα

---

Η Βίβιαν Στεργίου δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία, με αφετηρία την “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” του Ευριπίδη, της οποίας η εγγενής έλλειψη αμεσότητας εξισορροπείται από τη διεισδυτική ερμηνεία της Ελίζας Σκολίδη και τη σημειολογική σκηνοθετική προσέγγιση της Αικατερίνης Παπαγεωργίου.

---

Πληροφορίες παράστασης: Τα έργα «Ιφιγένεια / Βορρά» και «Εγώ, μια δούλα», δύο μονόλογοι  γραμμένοι για το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του 2024, επαναλαμβάνονται φέτος στην Πειραιώς 260

---