---

Κάτω από το επιφανειακό κίνητρο της διεκδίκησης μιας γυναίκας, ο Eric-Emmanuel Schmitt στήνει ένα υπαρξιακό παιχνίδι γύρω από την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή. Πρόκειται για ένα έργο, του οποίου το σκωπτικό χιούμορ, αναμεμειγμένο με την ανατρεπτική υφή του, εξετάζει πώς το μυαλό επιδιορθώνει τα ελαττώματα του άλλου και παλεύει με τις συναισθηματικές στερήσεις που κρύβονται στα παρασκήνια της ιδανικής τρυφερότητας. Τοποθετώντας στο επίκεντρο δύο εκ διαμέτρου διαφορετικούς, ως προς τη νοοτροπία, άνδρες, μας δίνει τη δυνατότητα, μέσα από την τέχνη της διαλεκτικής, να σκιαγραφήσουμε από τα λεγόμενα τους δύο ετερόκλητα πορτρέτα της ίδιας γυναίκας, τα οποία αποκαλύπτουν την αντίληψη του καθενός για την μοναξιά. Δύο φιγούρες που βαδίζουν προς αντίθετες κατευθύνσεις, ακολουθώντας την ίδια κυκλική διαδρομή, χωρίς να γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή θα φτάσει εκείνη η καρμική ώρα της συνάντησης.

Αντιμετωπίζοντας υπό το πρίσμα της εύρυθμης αντίστιξης το έντονο διαλογικό στοιχείο του έργου, ο Σωτήρης Τσαφούλιας και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης σκηνοθετούν μια εκλεπτυσμένη «ξιφομαχία» μεταξύ δύο διαφορετικών κοσμοθεωριών περί έρωτος. Η οπτική τους, επενδύοντας στο έξυπνο χιούμορ αλλά και στην αγωνιώδη ανάγκη των δύο ηρώων για επικοινωνία, ανασύρει στο φως τόσο την παιγνιώδη διάθεση του συγγραφέα όσο και το έντονο συναισθηματικό φορτίο της δράσης. Παράλληλα, η εισαγωγή του ρόλου της γυναίκας (Γεωργία Συφιανού) προσθέτει μια ευχάριστη νότα ευαισθησίας στο σύνολο, ενισχύοντας το συγκινησιακό κλίμα. Σκηνογραφικά, ο Kωνσταντίνος Ζαμάνης ντύνει με εκκεντρική κομψότητα τον μυστηριώδη ψυχισμό του Ζνόρκο.

Στον ρόλο του απομονωμένου, ιδιόρρυθμου νομπελίστα Άμπελ Ζνόρκο, ο Γιάννης Μπέζος αποδίδει με λεπτότητα το χιούμορ του κειμένου. Παρ’ όλα αυτά, η τονικότητα που χρησιμοποιεί στις δραματικές στιγμές δεν τον βοηθά να μεταδώσει στο έπακρο τη συγκινησιακή φόρτιση. Αντίθετα, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ως Έρικ Λάρσεν, εισχωρεί βαθιά στο κενό της σιωπηλής απόρριψης, αποκαλύπτοντας τα σημάδια μιας διαρκούς στέρησης. Περνώντας από την αστάθεια της ευθραυστότητας στην ψυχραιμία της πλήρους διαύγειας, συνθέτει έναν χαρακτήρα που εκπλήσσεται διαρκώς από την μαγεία αυτής της αλλόκοτης επαφής, διατηρώντας ταυτόχρονα το στοιχείο της αμφιβολίας που τον εμποδίζει να αφεθεί ολοκληρωτικά σε αυτό το αινιγματικό παζλ. Καθοριστική για την επιτυχία του εγχειρήματος αποδεικνύεται και η χημεία μεταξύ των δύο ερμηνευτών, η οποία εμπλουτίζει τον λόγο με την απαραίτητα σπιρτάδα, διασφαλίζοντας την συνεχόμενη ροή της παράστασης.

Συμπέρασμα

---

Η στοχαστική διάθεση του Eric-Emmanuel Schmitt συναντά τον βαθιά ανθρώπινο πυρήνα των ερμηνειών του Γιάννη Μπέζου και του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, σε μια παράσταση που ανάγεται σε έναν λυτρωτικό αγώνα επικοινωνίας.

Πηγή φωτογραφιών: athinorama.gr, elculture.gr

---

Πληροφορίες παράστασης: Οι «Αινιγματικές Παραλλαγές» του Eric- Emmanuel Schmitt, σε σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια και Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, ξεκινά ένα ταξίδι στην Ελλάδα για περιορισμένες παραστάσεις

---