---

Ο Γιάννης Χουβαρδάς, συνενώνοντας τον «Οιδίποδα Τύραννο» και τον «Οιδίποδα Επί Κολωνώ» του Σοφοκλή, προτείνει μια ανανεωμένη ανάγνωση της ιστορίας. Στην εκδοχή του, η λυτρωτική στιγμή του τέλους γίνεται αφετηρία για την κατάκτηση του πολυπόθητου εαυτού και, κατ’ επέκταση, για την κατανόηση των ανθρώπινων δεινών. Τοποθετώντας τα γεγονότα των δύο έργων σε ένα περιβάλλον που κινέιται ανάμεσα στην ανάμνηση και το όνειρο, η διασκευή του διαρρηγνύει ελεγχόμενα την συνθήκη του χρόνου, παραδίδοντας ένα κατανοητό αποτέλεσμα για όσους γνωρίζουν τον μύθο του Οιδίποδα. Ζωτικής σημασίας είναι και η εξομάλυνση του υφολογικού χάσματος των εικοσιπέντε χρόνων που υπολογίζεται ότι χωρίζουν τα δύο έργα, στοιχείο ιδιαίτερα βοηθητικό στη διατήρηση ενιαίας ροής κατά τις μεταβάσεις από το ένα έργο στο άλλο. Επιπλέον, η ανάθεση διπλού ρόλου σε κάποιους από τους ηθοποιούς, δίνει μια ενδιαφέρουσα χροιά στην ψυχογραφική διάσταση της ιστορίας, καθιστώντας σε ένα δεύτερο επίπεδο τις μορφές του έργου ως διαφορετικές αντανακλάσεις του ίδιου του Οιδίποδα.

Μέσα σε ένα αυστηρό και βαθιά συντηρητικό θρησκευτικό πλαίσιο που αγγίζει τα όρια της ιδρυματοποίησης, ο Γιάννης Χουβαρδάς υπογραμμίζει την ανάγκη
κάθαρσης του Οιδίποδα από το μίασμα της αιμομιξίας και της πατροκτονίας, ενώ ταυτόχρονα αποδίδει στην υπόσταση του την εικόνα ενός πρώιμου Χριστού. Παρά την αρχική, έξυπνη σκηνοθετική προσέγγιση, το εγχείρημα στερείται συνοχής και οδηγείται σε μια αμηχανία στο μεγαλύτερο μέρος του, γεγονός που οφείλεται στην επιτηδευμένη και δύσχρηστη κινησιολογία της
Ερμίρα Γκόρο. Επιπροσθέτως, αν και εκ πρώτης όψεως η εκκλησιαστική μουσική συμπληρώνει στο αισθητικό τοπίο της παράστασης, σε δεύτερη ανάγνωση η εκφορά στίχων με τη μορφή τραγουδιού αποπροσανατολίζει το ενδιαφέρον από την εσωτερικότητα του έργου. Στο θρησκευτικό αλλά και στο εξιλεωτικό αίσθημα της σκηνοθεσίας έρχονται να κουμπώσουν τα ζοφερά σκηνικά της Εύας Μανιδάκη και τα αυστηρά κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη.

Ο Νίκος Καράθανος, που επωμίζεται το βάρος της κεντρικής ερμηνείας, δεν κατορθώνει να αποτυπώσει σαφώς τις ευρείες συναισθηματικές διαδρομές του τραγικού ήρωα, καταφεύγοντας τις περισσότερες φορές σε έναν μελοδραματισμό, που αναδεικνύει έναν Οιδίποδα φυγόπονο και ανέτοιμο να αφεθεί στη σωτηρία της ενδοσκόπησης. Η Στεφανία Γουλιώτη αποδίδει εξαιρετικά γλαφυρά τόσο τη λυσσαλέα ερωτική επιθυμία της συζύγου όσο και τη γλυκιά μητρική στοργή ως Ιοκάστη, ενώ ενσαρκώνει με μέτρο τη συμπονετική φιγούρα του Θησέα. Ο Νίκος Χατζόπουλος, αγκαλιάζοντας τόσο την ταπεινή προέλευση του Αγγελιοφόρου βοσκού όσο και την απλότητα του Αρχαιοφύλακα, σκιαγραφεί με καθαρότητα τον γήινο χαρακτήρα των δύο φιγούρων. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, γνωστή για το σπουδαίο εκτόπισμά της στην αρχαία τραγωδία, συνθέτει έναν λαίμαργο Κρέοντα που καταβάλλεται από την ηδονή της εξουσίας, παραδίδοντας μια μελετημένη ερμηνεία που αποτελεί ένα ψυχογράφημα πάνω στην τραχύτητα των ανθρώπινων ενστίκτων. Ο Ορέστης Χαλκιάς ενσαρκώνει μια πιστή και προσγειωμένη Αντιγόνη, αλλά ξεχωρίζει για την ερμηνεία του ως ένας απόκοσμος Τειρεσίας. Η Πηνελόπη Τσιλίκα αντιμετωπίζει με την απαιτούμενη συντριβή τον ρόλο του Εξάγγελου, μένοντας σε μια πιο συντηρητική προσέγγιση στο σύντομο ρόλο της Ισμήνης. Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής μεταμορφώνεται σε έναν υπερφίαλο Πολυνείκη, που διεκδικεί βλάσφημα την συγχώρεση και την στήριξη του πατέρα, που ίδιος εξόρισε όταν βρισκόταν στην εξουσία. Ο χορός (Γιάννης Κότσιφας, Έκτορας Λυγίζος, Πολυξένη Παπακωνσταντίνου, Θεόβη Στύλλου, Άγγελος Τριανταφύλλου) μας προσφέρει μερικά ωραία στιγμιότυπα, παρ’ όλα αυτά επισκιάζεται σε μεγάλο βαθμό από τους κεντρικούς ρόλους.

Συμπέρασμα

---

Η αμήχανη κινησιολογία και οι αδυναμίες της πρωταρχικής ερμηνείας του ρόλου του Οιδίποδα, σε συνδυασμό με αρκετά σκηνοθετικά ατοπήματα, υποβαθμίζουν τόσο την δομημένη διασκευή του Γιάννη Χουβαρδά όσο και τις δυνατές ερμηνείες των υπόλοιπων συντελεστών.

Την παράσταση παρακολουθήσαμε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 26 Ιουλίου.

Πηγή φωτογραφιών: ticketservices.gr

---

Πληροφορίες παράστασης: Πρεμιέρα για τον «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, με ένα ανεπανάληπτο καστ

---