---

Ο Αλεξίς Μισαλίκ, οικοδομώντας τα θεμέλια της δράσης πάνω σε συνεχείς ανατροπές, στήνει ένα prison drama που εξερευνά την αναγωγή της αναπαράστασης σε αληθινό βίωμα, τον εύθραυστο οικογενειακό πυρήνα αλλά και την επιστροφή της ελπίδας στους κόλπους του συναισθήματος. Με μια συμβατική γραφή, που καταφεύγει αρκετές φορές στον μελοδραματισμό, αλλά διαθέτει το πλεονέκτημα της έντονης προφορικότητας, παραδίδει ένα έργο με διακριτές εντάσεις που μερικές φορές περιορίζεται στην επιφάνεια των πραγμάτων. Μια νεαρή κοινωνική λειτουργός, η Αλίς, καλεί τον Ρισάρ – έναν πρώην καταξιωμένο σκηνοθέτη – στη φυλακή που εργάζεται, στα πλαίσια ενός θεατρικού εργαστηρίου. Με βοηθό του την πρώην σύζυγο του και ηθοποιό, τη Ζαν, τα τρία πρόσωπα υποδέχονται τους δύο κρατούμενους τον Κέβιν και τον Ανζ. Όλα είναι έτοιμα για την έναρξη ενός ταξιδιού στην πληγή και τη λύτρωση – με όχημα το θέατρο.

Η ιστορία του Αλεξίς Μισαλίκ αποκτά ζωντάνια και συναισθηματικό βάθος χάρη στη δυνατή χημεία μεταξύ των πέντε ηθοποιών. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, διατηρώντας στον πυρήνα της ερμηνείας του μια ενδιαφέρουσα συστολή και εμπλουτίζοντας την με μετρημένες συναισθηματικές εξάρσεις, σκιαγραφεί γλαφυρά τον ανασφαλή και νευρικό χαρακτήρα του Ρισάρ. Η Αμαλία Νίνου δημιουργεί με ειλικρίνεια μια εύθραυστη φιγούρα, με δυναμικές εκφάνσεις· ένα πικραμένο παιδί που αναζητά την ενηλικίωση του μέσα από την ανακάλυψη της αλήθειας. Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, δίνει μια στιβαρή ερμηνεία στον ρόλο της Ζαν, αποτυπώνοντας εύστοχα τόσο την αυστηρή όσο και την συναισθηματική πλευρά της ηρωίδας. Ο Γιώργος Συμεωνίδης, ξεκινώντας από μια εσωστρέφεια και ξεδιπλώνοντας σταδιακά τον πλούσιο συναισθηματικό κόσμο του Ανζ, κατορθώνει να αναδείξει την ανατρεπτική υφή του κειμένου. Ο Νικόλας Δροσόπουλος ερμηνεύει με χαρακτηριστική άνεση τον ρόλο του Κέβιν, αποδίδοντας τόσο την καθημερινή όσο και την πληγωμένη υπόσταση του ήρωα.

Αξιοποιώντας ευφυώς το λιτό σκηνικό της Ηλένιας Δουλαδίρη και τους φωτισμούς του Αποστόλη Κουτσιανικούλη, ο Παντελής Δεντάκης αποδίδει ομαλά το πέρασμα από τον έναν χώρο δράσης στον επόμενο, χωρίς να διαταράσσεται η ροή της παράστασης. Παράλληλα, εστιάζοντας στην τρυφερότητα αλλά και την σταδιακή αποκάλυψη της ευθραυστότητας της ανθρώπινης φύσης, παραδίδει ένα συναισθηματικά φορτισμένο αποτέλεσμα που κορυφώνεται στη στιγμή της αγκαλιάς.

Συμπέρασμα

---

Με όπλο την αμεσότητα των ερμηνειών και την έξυπνη σκηνοθετική διαχείριση των συναισθηματικών διακυμάνσεων και των γρήγορων σκηνικών εναλλαγών, η παράσταση υπερβαίνει ως ένα βαθμό τους περιορισμούς της συμβατικής γραφής του Αλεξίς Μισαλίκ, αναδεικνύοντας τη δύναμη της θεατρικής πράξης ως λυτρωτικό βίωμα.

Την παράσταση παρακολουθήσαμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στις 10 Οκτωβρίου.

---

Πληροφορίες παράστασης: «Intra muros» του Alexis Michalik, σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

---