---

Η Χριστίνα Κυρίτση πιάνοντας το νήμα από την εξιδανικευμένη ημέρα των γενεθλίων, μας διηγείται μια ιστορία συνεχούς αναγέννησης από τις στάχτες της παιδικής κακοποίησης. Εξετάζοντας ενδελεχώς την ισορροπία ανάμεσα στην ωμότητα και την τρυφερότητα, τα δύο πρόσωπα του έργου γίνονται επίμονες κουκκίδες πάνω σε ένα ολόλευκο χαρτί, που μέσα από την χαρτογράφηση του τραύματος, προσπαθούν να καλύψουν τον κενό χώρο και να ξαναβρούν την ασφάλεια και την ανεμελιά μέσα στην θεραπευτική αδελφική αγκαλιά. Παράλληλα, το ομαλά ενσωματωμένο στον επώδυνο χαρακτήρα της ιστορίας και
ευφυές χιούμορ, προσδίδει μια νότα φρεσκάδας στην παράσταση, ενώ δίνει στο κοινό τον απαραίτητο χρόνο να αφομοιώσει το συναισθηματικά φορτισμένο περιεχόμενο του κειμένου.

Μέσα σε ένα μινιμαλιστικό πλαίσιο, ο Νεκτάριος Λιονάκης αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα περιορισμένα σκηνικά αντικείμενα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, πλάθει ένα σύμπαν που ακόμα και οι σιωπές μεταξύ των δύο ηρώων γίνονται μια εύρυθμη μελωδία συμπόνοιας και αλληλοκατανόησης. Ακολουθώντας τον γρήγορο παλμό της δράσης και τις μεταπτώσεις της αφήγησης από τη γλυκύτητα στην αγριότητα, δημιουργεί μια παράσταση που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, αναδεικνύοντας γλαφυρά τον συγγραφικό πλούτο του κειμένου.

Καθοριστική στην δυναμική της παράστασης αποδεικνύεται η υποδειγματική σκηνική επικοινωνία μεταξύ των δύο ηθοποιών. Η Χριστίνα Κυρίτση, διατηρώντας τον εφηβικό παρορμητισμό και συγκεντρώνοντας στο παγωμένο της βλέμμα όλο τον τρόμο που βιώνει ένα κακοποιημένο παιδί, μεταμορφώνεται σε ένα λαμπερό σύμβολο ελπίδας. Έτσι, συνθέτει μια ηρωίδα για την οποία τα γενέθλια αποτελούν μια ημερομηνία επανεκκίνησης, με στόχο πάντοτε την επιβίωση. Ο Μανώλης Πίτερης, ενσωματώνοντας τόσο στο βλέμμα του όσο και στη στάση του σώματός του την αγάπη και την ενσυναίσθηση, γίνεται η χείρα βοηθείας που ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη, προκειμένου να σταθεί ξανά στα πόδια του.

Συμπέρασμα

---

Oι ερμηνείες της Χριστίνας Κυρίτση και του Μανώλη Πίτερη αιχμαλωτίζουν το
ενδιαφέρον του θεατή, ενώ η ευρηματική σκηνοθετική ματιά του Νεκτάριου Λιονάκη φωτίζει κάθε λεπτομέρεια της δραματουργίας, σε μια παράσταση που φωτίζει τα τραύματα της παιδικής κακοποίησης.

Την παράσταση παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Ρεκτιφιέ στις 28 Οκτωβρίου.

---

Πληροφορίες παράστασης: «Unborn» της Χριστίνας Κυρίτση, σε σκηνοθεσία Νεκτάριου Λιονάκη, στο ΡΕΚΤΙΦΙΕ

---