---

Σημείο συνάντησης ποίησης και υπερρεαλισμού, όπου η πραγματικότητα συγκρούεται με την εφιαλτική υφή της ανάμνησης, το κείμενο του Μιχάλη Βιρβιδάκη γίνεται ένα σύμπαν όπου τα πάντα εκφράζονται μέσα από έναν γοητευτικό ψίθυρο. Η ιστορία βάζει στο μικροσκόπιο τη ζωή της Ουρανίας μιας συνταξιούχου εκπαιδευτικού, εγκλωβισμένης στην απώλεια του πατέρα της και τα χνώτα ενός παρελθοντικού, ακανόνιστου εραστή. Την ύπαρξη της Ουρανίας θα φωτίσει η παρουσία του Θόδωρα, ενός ακροβάτη με λαϊκές καταβολές, ο οποίος θα την διδάξει τη μαγεία της πτήσης με τελικό προορισμό την απελευθέρωση από τα δεσμά του ίδιου του εαυτού της. Με γραφή απαλή σαν το χιόνι, ο Μιχάλης Βιρβιδάκης γίνεται προάγγελος μιας αλήθειας που μπορείς μόνο να την νιώσεις, που δεν απαιτεί να προσπαθήσεις να την κατανοήσεις και που είναι μοναδική για τον καθένα.

Σκηνοθετικά, ο Γιάννης Σκουρλέτης, διοχετεύοντας τον φόβο και τον δισταγμό των ηρώων στη βραδύτητα των κινήσεων και τις παρατεταμένες παύσεις, επιτυγχάνει σε στιγμές τη δημιουργία όμορφων, ποιητικών εικόνων. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η νωχελικότητα, σε συνδυασμό με την διατήρηση ενός ενιαίου ρυθμού καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, λειτουργεί επιβαρυντικά όσον αφορά τόσο την προσήλωση του θεατή στο έντονο συναίσθημα του έργου όσο και το γέμισμα του κενού χρόνου των σιωπών. Τον λυρισμό του κειμένου συμπληρώνει το καλαίσθητο σκηνικό του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη, το οποίο εξισορροπεί με επιτυχία την κομψότητα με τη λαϊκή απλότητα, καθώς και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Γιώργου Μαρουλάκου.

Η Αμαλία Μουτούση δίνει μια διεισδυτική ερμηνεία ως Ουρανία, αποδίδοντας τη βαθιά ανθρώπινη υπόσταση αυτής της φοβισμένης γυναίκας, που έχει ανάγκη να απελευθερωθεί από τα δεσμά των φαντασμάτων του παρελθόντος. Φορώντας μια νυχτικιά σε απαλές ροζ αποχρώσεις (Κοστούμια: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης, Βενετία Long), συνθέτει το πορτραίτο μιας ηρωίδας παγιδευμένης στις χαραμάδες της απώλειας, στις γρύλιες μιας βίαια σταματημένης παιδικής ηλικίας. Κάθε δισταγμός, κάθε έντονο βλέμμα, κάθε φοβισμένη ανάσα μεταμορφώνεται σε βροντερές κραυγές απελπισίας, που χτυπούν σαν αιχμηρά βέλη το συναίσθημα του θεατή. Ο Θανάσης Δόβρης, από την άλλη, στον ρόλο του Θόδωρα, αποτυπώνει γλαφυρά το γήινο στίγμα της γραφής, σκιαγραφώντας έναν «σεμνό σωτήρα» που έρχεται για να απεγκλωβίσει την Ουρανία από το μικρόκοσμο των ψευδαισθήσεών της και να νοηματοδοτήσει εκ νέου τη ζωή της.

Συμπέρασμα

---

Η γραφή του Μιχάλη Βιρβιδάκη συνθέτει έναν κόσμο όπου η ποίηση συναντά το όνειρο, σε μια παράσταση όπου οι δυνατές ερμηνείες εξομαλύνουν ως έναν βαθμό τη νωχελικότητα και τον ενιαίο ρυθμό της σκηνοθεσίας.

Την παράσταση παρακολουθήσαμε στη bijoux de kant στις 12 Οκτωβρίου.

---

Οι παραστάσεις έχουν ολοκληρωθεί.

---