---

Ο Ερμής Περιστέρης και ο Σπύρος Ασημένιος – που επιμελήθηκαν τη δραματουργία και την έρευνα – με επίκεντρο τέσσερις αληθινές ιστορίες ανθρώπων από τους βομβαρδισμούς της 11ης Ιανουαρίου του 1944 στον Πειραιά, δημιουργούν ένα κομμάτι ζωντανής συλλογικής μνήμης. Προφορικές μαρτυρίες, πρωτοσέλιδα εφημερίδων και ασπρόμαυρες φωτογραφίες μετατρέπονται σε ένα σύγχρονο κουτί της Πανδώρας, από το οποίο ξεχύνονται σαν άγρια θηρία οι σκοτεινές πτυχές του πολέμου και η – για χρόνια – μουδιασμένη ανάμνηση της φρίκης. Άνθρωποι που έχουν παγιδευτεί στην ηλικία που βίωσαν το τραύμα ανοίγουν ένα παράθυρο στο φως, ελπίζοντας ότι μέσα από την αφήγηση της ιστορίας τους θα επέλθει η εξυγίανση. Εισάγοντας με προσοχή το στοιχείο της μυθοπλασίας στις αφηγήσεις, συγκροτούν ένα κείμενο με πυκνό συναισθηματικό παλμό, που προβληματίζει και συγκινεί τον θεατή.

Στη σκηνοθετική προσέγγιση του Ερμή Περιστέρη, οι συσπάσεις του προσώπου και οι συναισθηματικές ρωγμές κάθε χαρακτήρα γίνονται αναπόσπαστο μέρος της αφήγησης. Καθώς η κάμερα εστιάζει στις φιγούρες, η μνήμη αποκτά μαζί με την ρεαλιστική και μια δεύτερη ανάγνωση, αυτή μιας εσωτερικής ενδοσκόπησης με επουλωτικό χαρακτήρα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η live βιντεοσκόπηση καθιστά την παράσταση ένα ενδιαφέρον δείγμα Θεάτρου Ντοκουμέντου. Παράλληλα, τα λιτά σκηνικά και κοστούμια της Μαριλένας Γεωργαντζή σε συνδυασμό με το εύστοχο sound design – που επιμελείται ο Στέλιος Κουλετάκης – αποτυπώνουν με συνέπεια το κλίμα της εποχής, προσδίδοντας ταυτόχρονα ένα αίσθημα νοσταλγίας στις ευλογημένες ώρες γαλήνης πριν τον πόλεμο.

Οι τέσσερις ηθοποιοί, με κεντρικό ερμηνευτικό άξονα την απλότητα και αποφεύγοντας την παγίδα του μελοδραματισμού, αποδίδουν με ειλικρίνεια την οδύνη της απώλειας των τεσσάρων ηρώων. Η Λυδία Γιαννουσάκη, με βλέμμα προσηλωμένο στην ξεθωριασμένη εικόνα λίγα δευτερόλεπτα πριν την καταστροφή, σκιαγραφεί μια γυναίκα για την οποία η αποκαθήλωση έχει γίνει δεύτερη φύση, βιώνοντας την πτώση ξανά και ξανά από την καταστροφή της Σμύρνης έως τους βομβαρδισμούς του Πειραιά. Από την ερμηνεία του Σπύρου Ασημένιου αναδύονται τόσο οι τύψεις όσο και η ευαισθησία ενός ανθρώπου που η τύχη ή η ατυχία τον άφησε ζωντανό-νεκρό, παίρνοντας τη ζωή του αδελφού του, που τον αντικαθιστούσε εκείνη την ημέρα στην δουλειά του στο εργοστάσιο. Η Κατερίνα Μεφσούτ, ελέγχοντας το σπάσιμο της φωνής της αλλά και την συγκίνηση της, αγκαλιάζει με θέρμη την φοβισμένη ψυχή ενός παιδιού που, ακόμα και καταπλακωμένο κάτω από τα συντρίμμια, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι καταφέρνει να διατηρεί την ελπίδα μπροστά στο επερχόμενο τέλος. Ο Θανάσης Καφενταράκης, με την αγέρωχη στάση του σώματος του και την σκληράδα του προσώπου του να κλονίζονται σταδιακά κατά τη διάρκεια την αφήγησης της φρίκης, αποτυπώνει με αυθεντικότητα όλες τις ποιότητες του χαρακτήρα του.

Συμπέρασμα

---

Η σύμπραξη δραματουργίας, σκηνοθεσίας και ερμηνειών γεννά ένα ενδιαφέρον δείγμα Θεάτρου Ντοκουμέντου, όπου οι στιγμές συγκίνησης φωτίζουν την τραυματική πραγματικότητα μιας εποχής που συνεχίζει να πάλλεται στη συλλογική μνήμη.

Την παράσταση παρακολουθήσαμε στην Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά στις 13 Νοεμβρίου.

---

Πληροφορίες Παράστασης: Η «Χαμένη Άνοιξη» του Στρατή Τσίρκα, σε σκηνοθεσία Βαλάντη Φράγκου, ανεβαίνει στο Θέατρο Πορεία

---