---

Μέσα από μια σβέλτη κωμωδία με ευρύ κοινωνικό υπόβαθρο, ο Σωτήρης Ρουμελιώτης και ο Γιάννης Αποσκίτης επιχειρούν να μετουσιώσουν μια σάτιρα για τις δικαστικές και διοικητικές αρχές του 19ου αιώνα σε μια σκωπτική παράσταση που περιστρέφεται γύρω από τη γελοιότητα του ανθρώπινου αλληλοσπαραγμού. Στην εκδοχή τους, ο καβγάς του Ιβάν Ιβάνοβιτς και του Ιβάν Νικιφόροβιτς, δύο φίλων αλλά εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων, μεταφέρεται ως κεντρικό θέμα στην αδηφάγα κρίση ενός τηλεοπτικού πάνελ κίτρινης πρωινής εκπομπής, ξεσηκώνοντας ένα κύμα διχόνοιας που χωρίζει την πόλη στα δύο. Στα πρόσωπα των δύο Ιβάν τοποθετούν έναν καθρέφτη από τον οποίο ξεπηδούν διαφορετικές εκφάνσεις της ανθρώπινης μικρότητας και αγριότητας που περιμένει κρυμμένη να κατασπαράξει κάθε ευγενές συναίσθημα που τρέφουμε για τους άλλους. Παρ’ όλα αυτά, το χιούμορ του κείμενου επιδιώκει αρκετές φορές το εύκολο γέλιο, επιτυγχάνοντας μόνο σε ορισμένα σημεία να δούμε την αντανάκλαση του βίαιου εαυτού μας στα πρόσωπα των ηρώων, με την ενέργεια των ηθοποιών να προσπαθεί να αντισταθμίσει αυτό το έλλειμμα.

Ο Σωτήρης Ρουμελιώτης, προσηλωμένος στην ειρωνεία του κειμένου, αποδομεί εύστοχα την εικόνα των ανθρώπων με υψηλή κοινωνική θέση, υπενθυμίζοντάς μας ότι όλοι οι άνθρωποι γίνονται ίδιοι όταν υποκύπτουν στα πρωτογενή τους ένστικτα. Παρουσιάζοντας μια πομπή από υπερφίαλες και ταυτόχρονα αλλόκοτες φιγούρες, που είναι έτοιμες να φτάσουν στα άκρα, ενισχύει την εξωφρενική πλευρά των καταστάσεων που διαδραματίζονται μέσα στο έργο, εισάγοντας μια ταιριαστή γκροτέσκα νότα στην αισθητική της παράστασης. Παράλληλα, με πυρήνα της σκηνοθεσίας του τη σπιρτάδα, δημιουργεί ένα εύρυθμο σύνολο, αξιοποιώντας έξυπνα τα εφόδια της ερμηνευτικής ομάδας. Την ίδια παιχνιδιάρικη διάθεση ακολουθούν τα ευέλικτα σκηνικά και τα ζωηρά κοστούμια της Ευαγγελίας Κιρκινέ.

Οι τρεις ηθοποιοί, υιοθετώντας μια κοινή ερμηνευτική γραμμή και έχοντας μια πολύ καλή σκηνική επικοινωνία μεταξύ τους, υπηρετούν με συνέπεια τόσο τη διασκεδαστική χροιά της σκηνοθεσίας όσο και το έντονο αυτοσχεδιαστικό στοιχείο. Ο Άγγελος-Προκόπιος Νεράτζης, ενσωματώνοντας στην ερμηνεία μια ελεγχόμενη παιδική παρόρμηση και κινούμενος μεταξύ διαφορετικών τονικοτήτων, μεταβαίνει με άνεση από τον έναν ρόλο στον άλλο, αφήνοντας ταυτόχρονα τα εξωγενή ερεθίσματα να διαμορφώσουν ανάλογα την κωμική υπόσταση του εκάστοτε χαρακτήρα. Ο Μπάμπης Αλεφάντης, αξιοποιώντας το εργαλείο της αυξομειώσης στην ταχύτητα του λόγου και την έντονη σωματικότητα, αποδίδει εύστοχα την ειρωνεία και την καυστική διάθεση του κειμένου. Ξεχωρίζει ο Λάμπρος Γραμματικός, ο οποίος, συνδυάζοντας την ευστροφία της σκέψης του με την κίνηση του, μεταμορφώνεται σε έναν καθολικό εκπρόσωπο της μικροπρέπειας που αλλάζει συνεχώς μορφή, γεγονός που κάνει τον θεατή να ταυτιστεί άμεσα με ένα από αυτά τα πρόσωπα.

Συμπέρασμα

---

Η παράσταση επιχειρεί με τόλμη να συνομιλήσει με τη διαχρονική ανθρώπινη βαρβαρότητα, μέσα από την σατιρική διαμάχη των δύο Ιβάν. Ωστόσο, η επιλογή μιας πιο προφανούς διαδρομής όσον αφορά το χιούμορ της διασκευής, αποδυναμώνει σε αρκετά σημεία την δηκτική στόχευση του έργου. Την αδυναμία αυτή εξισορροπούν η σπιρτάδα της σκηνοθεσίας και η σκηνική ετοιμότητα των τριών ερμηνευτών.

Την παράσταση παρακολουθήσαμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στις 15 Οκτωβρίου.

---

Πληροφορίες Παράστασης: Το «Ιβάν εναντίον Ιβάν» των Σωτήρη Ρουμελιώτη και Γιάννη Αποσκίτη, σε σκηνοθεσία του πρώτου, επιστρέφουν για 2η χρονιά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

---